รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 541

บทที่541 พี่สาม ขอร้องล่ะ

หลี่ซูเจ๋ก็ตื่นตกใจยิ่งขึ้นรีบอธิบายว่า：“เขา เขาไม่ได้แตะต้องตัวฉัน แค่ครั้งนั้นตอนที่ฉันจะล้มก็เลยพยุงฉัน ฉันนอนแค่กับคุณ ตัวฉันไม่ได้สกปรก”

“ผมรู้”เห็นหล่อนแบบนี้ในใจของลู่เหวินซูก็ยิ่งเสียใจ“ผมไม่ได้รังเกียจคุณ แต่ตัวคุณมีเหงื่อไปทั้งตัว ต้องอาบน้ำ”

หลี่ซูเจ๋เลยปล่อยมือ

หล่อนเอนตัวลงในอ่างอาบน้ำ ยืดตัวออก

ลู่เหวินซูช่วยอาบน้ำให้หญิงสาวอย่างอดทน มือลูบผ่านหน้าท้องที่ป่องนิดๆ รู้ว่าในนี้คือลูกของตัวเองก็ร้อนรน

พอหลี่ซูเจ๋นั่งลงหันหลังให้ตัวเอง ลู่เหวินซูก็มองเห็นรอยแผลที่หลังสองสามรอย

เหมือนโดนแส้ฟาด รักษาไม่ทันเลยทิ้งบาดแผลไว้

รอยพวกนั้นดูน่าสยดสยอง ลู่เหวินซูที่มองในใจก็รู้สึกโกรธ เขาใช้มือลูบไปมาแล้วก็ถามหลี่ซูเจ๋“แผลที่ด้านหลังคุณ เกิดอะไรขึ้น？ใครทำ？”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัวพูดเสียงทุ้ม“ไม่มีอะไร ไม่ทันระวังเลยล้มน่ะ”

ลู่เหวินซูยิ้มอย่างเย็นชา“ล้มลงแล้วจะกลายเป็นรอยแส้แบบนี้เหรอ？หลี่ซูเจ๋ คุณคิดว่าผมตาบอดเหรอ？”

“……”

เห็นหญิงสาวก้มหัวลงไม่พูดอะไร ไม่อยากพูดความจริง ลู่เหวินซูกลัวว่าจะอารมณ์เสียแล้วทำหล่อนตกใจก็ไม่ถามอีก

อาบเสร็จเขาก็สวมเสื้อคลุมนอนให้หลี่ซูเจ๋แล้วอุ้มออกไป

ร่างกายลงไปที่เตียง หลี่ซูเจ๋ก็คลำๆแล้วลุกขึ้นนั่งแกะที่รัดของเสื้อคลุมออก

ลู่เหวินซูขมวดคิ้วแน่นๆ

ผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่กลับมา ทุกการกระทำล้วนแต่ทำให้เขาอยากจะระเบิดออกมา

เขาไม่ชอบท่าทางขี้ขลาดแบบนี้ของหล่อนเสียจริง ไม่มีความมั่นใจ！

ลู่เหวินซูระงับอารมณ์ไว้ เปลี่ยนชุดนอนกระโปรงให้หล่อนแล้วก็ยัดหล่อนเข้าไปในผ้าห่ม“นอน”

หลี่ซูเจ๋กะพริบตา เสียศูนย์หน่อยๆ“คุณไม่อยากเหรอ？”

“ไม่อยาก”

มือหล่อนรีบคลำไปมาตรงอากาศ จับแขนเขาไว้แล้วถามอย่างระมัดระวัง：“งั้นคุณปล่อยพวกเขาได้ไหม？”

ลู่เหวินซูไม่พูด เอามือหล่อนยัดไปในผ้าห่ม

พอออกมาจากห้องนอน ลู่เหวินซูก็โทรหาเย่นจิ่งเหนียน：“ตาของสาวสวยมองไม่เห็น ผมอยากให้หมอมาดูหล่อนหน่อย พรุ่งนี้เลย”

“บ้าหรือไง……ที่นี่ตีสามกว่าเนี่ยนะ！”เย่นจิ่งเหนียนที่ถูกปลุกจนตื่นก็โมโหใส่“โทรมาเพราะตาหล่อนบอด？บอดแล้วนายพาไปหาหมอไม่ได้หรือไง？”

ลู่เหวินซูเดินไปทางริมหน้าต่างอย่างหงุดหงิดสุดๆ“หล่อนท้องอยู่ หมอที่โรงพยาบาลนั่นก็ทำไรไม่ได้”

“เพื่อนพวกนั้นของฉันก็ไม่ได้เหมือนกัน ใครจะว่างตลอด？”

“พี่สาม ขอร้องล่ะ”ลู่เหวินซูขยี้หัวพูดเสียงทุ้ม“ผมต้องการหมอมาเมืองหนานเฉิงพรุ่งนี้ เขาต้องการอะไรผมให้ได้หมด”

เย่นจิ่งเหนียนเงียบไปพักนึงแล้วก็ถอนหายใจ：“เดี๋ยวเอาที่อยู่ให้ แล้วนายก็ให้คนไปรับ”

“ขอบคุณครับ”

“เหวินซู ถ้าเป็นคนที่ชอบจริงๆก็อย่าทิ้งๆขว้างๆก่อนวางสายเย่นจิ่งเหนียนยังพูดอีกว่า：“นายไปแล้วหล่อนก็ยังใช้ชีวิตได้ดีต่อ แต่ถ้าร่างกายหล่อนแย่ชีวิตนี้ก็จบ”

ลู่เหวินซูไม่พูดอะไร วางสายลง

ไม่กี่นาทีถัดมาเขาก็ได้รับที่อยู่จากเย่นจิ่งเหนียน

ลู่เหวินซูเอาที่อยู่ส่งให้นักบินที่ก่อนหน้านี้ไปส่งเขาที่ประเทศY เพื่อให้เขาไปรับหมอมา

พอลู่เหวินซูกลับไปที่ห้องนอนอีกครั้ง หลี่ซูเจ๋ก็นอนขดที่เตียง หลับไปนานแล้ว ส่วนนอกหน้าต่างท้องฟ้าก็สดใส

ลู่เหวินซูนอนกอดหล่อนแปปนึง แล้วก็ตื่นในอีกสามชั่วโมงถัดมา

มองหญิงสาวข้างๆที่ยังนอนหลับหน้ามุ่ยอยู่ ปลายนิ้วของลู่เหวินซูลูบไล้ไปมาที่ใบหน้าของหล่อน เขาลงจากเตียงเบาๆ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดแล้วก็ออกจากห้องนอนไป

เขารีบลงไปก็เห็นคนใช้ในห้องรับแขกเลยกำชับอย่างเยือกเย็น“ดูแลหล่อนดีๆ”