รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 55

ตอนที่ 55 กลับบ้าน

หลังจากมู่เฉินหย่วนลากจู่ซือซือออกไป ถังซินก็ยกมือขึ้นทาบอกอย่างโล่งใจ

โชคดีที่เขาไป มันน่าอายที่จะอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

ห้องอาหารของโรงแรมมีอาหารหลากหลาย พ่อครัวทุกคนล้วนมีชื่อเสียงและทำอาหารได้อร่อยมาก ถังซินคิดว่าต้องรอให้ผู้ช่วยจางมาจ่ายค่าอาหาร เธอจึงโทรหาหลี่ซูเจ๋บอกว่าเธอจะนำอาหารกลางวันไปฝาก

"คุณครับ นี่คือข้าวหน้าปลาไหลและของว่างที่คุณต้องการห่อกลับครับ"

จากนั้นครู่หนึ่งบริกรก็นำอาหารที่ถูกห่อแล้วมาให้ถังซิน

“ขอบคุณ”

ถังซินยิ้มและกล่าวขอบคุณเขา เมื่อรับเอาอาหารมาแล้วก็หันหลังกลับ จากก็มีผู้หญิงสองคนกำลังเดินมา หนึ่งในนั้นสวมเสื้อคลุมตัวยาวและกำลังเข็นรถเข็น คนๆนั้นก็คือซ่งเวย

“อ้าว น้องสะใภ้ เธอก็มาทานข้าวด้วยเหรอ? ถังซินอยากจะทำเป็นมองไม่เห็น แต่เมื่อเดินไป

ซ่งเวยกลับเงยหน้าขึ้นมองเห็นถังซินแล้วกล่าวทักทายขึ้นมา

ถังซินต้องหยุดพยักหน้าและพูดแก้คำพูดที่ไม่ได้ตั้งใจนั้นว่า "ฉันหย่ากับมู่หยางซิวแล้ว ต่อไปเรียกฉันว่าคุณถังเถอะ”

ครั้งสุดท้ายที่เธอขอให้ซ่งเวยช่วยคือช่วยถ่ายวิดีโอที่หลิวฟางไปเล่นไพ่ หลังจากที่จ่ายให้เธอไปหนึ่งแสน เธอก็ย้ายตามน้องชายของเธอไปหนานเฉิง แล้วเธอกับซ่งเวยก็ไม่เคยติดต่ออีกเลย

คาดไม่ถึงว่าหลังจากหย่ากับมู่หยางซิวแล้ว เธอจะได้พบกันซ่งเวยอีกครั้ง

ซ่งเวยทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้ "ฉันขอโทษนะ ฉันลืมเรื่องการหย่าร้างของคุณ คุณถังเราควรไปคุยกันหน่อย ฉันอยากพบคุณอยู่พอดี"

เธอทำเหมือนกำลังพูดคุยอยู่กับถังซิน แต่ไม่เปิดโอกาสให้ถังซินปฏิเสธเลย เธอกระซิบบอกเพื่อนอีกคนที่อยู่ข้างๆแล้วเพื่อนคนนั้นก็เข้าไปข้างในก่อน

ซ่งเวยชี้ไปที่โต๊ะที่ถังซินนั่งอยู่ "คุณถัง นั่งตรงนี้ดีไหม?"

"คุณมีอะไรก็พูดมาตรงๆได้เลย" ถังซินเบะปาก ใบหน้าของเธอเย็นชา

"ฉันคิดว่า ฉันช่วยน้องชายคุณไปเป็นแสนแล้ว เราควรจะจบได้แล้ว"

"แน่นอนว่าฉันขอบคุณคุณถังมากสำหรับเรื่องนี้" ซ่งเวยยิ้ม

"แต่คราวนี้ฉันมีข้อเสนอมาให้คุณถัง ไม่รู้ว่าคุณถังจะสนใจไหม"

บริกรนำแก้วมาสองใบ ซ่งเวยรินน้ำชาสำหรับพวกเธอทั้งคู่

ถังซินนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามเธอ

"ครั้งก่อนฉันเห็น"ในขณะที่โยกรถเข็นกล่อมให้ทารกนอนหลับ ซ่งเวยก็กล่าวขึ้นมาลอยๆ

"ในวันไหว้พระจันทร์ฉันเห็นลุงมู่ออกมาจากห้องน้ำหญิง แล้วคุณก็ออกมาด้วย"

ถังซินตกใจมาก ตอนที่เธอออกมาเธอคิดว่าไม่มีใครอยู่ที่นั่น เธอไม่คิดว่าซ่งเวยจะเห็น

แล้วระลอกคลื่นบนใบหน้าก็ลดลงอย่างรวดเร็ว ถังซินกล่าวว่า

"บางทีประธานมู่อาจจะเข้าห้องน้ำผิด"

ซ่งเวยมองเธอด้วยรอยยิ้มมีเลศนัย “เรื่องลุงมู่เข้าห้องน้ำผิดน่ะฉันเชื่อ แต่ที่น่าแปลกก็คือ

ถ้าเขาเข้าห้องน้ำผิด แล้วจะต้องมีรอยลิปสติกอยู่บนเสื้อของเขาด้วยหรือ?”

ถังซินคิดอยู่ครู่หนึ่ง เดาว่าทั้งสองน่าจะอยู่ใกล้เกินไปตอนที่ซ่อนตัวอยู่ในห้องเก็บของ

แล้วลิปสติกคงไปแตะโดนเสื้อของมู่เฉินหย่วนเข้าโดยบังเอิญ

"นั่นไม่ได้อธิบายอะไรได้เลย" ถังซินพูดเบา ๆ

"ฉันจะมีปัญญาไปมีความสัมพันธ์กับประธานมู่ได้ยังไง"