รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 562

บทที่562 ลูกเป็นของคุณ หล่อนไม่จำเป็นต้องเป็นของคุณ

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจหน่อยๆ พอหายลังเลก็จับมือกับเขา“ลูกเป็นของคุณ หล่อนไม่จำเป็นต้องเป็นของคุณ ผมดูแลหล่อนน่ะสมควรแล้ว”

มู่เฉินหย่วนตอบรับ“พูดขนาดนี้ แต่ว่าคุณอย่าคิดสิ่งที่ไม่มีประโยชน์พวกนั้นเลย”

“มีคำที่บอกว่า‘คิดสิ่งใดได้สิ่งนั้น’ไม่ใช่เหรอ ของที่ผมอยากได้ก็ไม่เยอะนะ”หลินเฉิงจี๋สู้กลับเบาๆ

“‘คิดสิ่งใดได้สิ่งนั้น’คำนี้ใช้ไม่ได้กับที่นี่”

“……”

เย่นจิ่งเหนียนมองพวกเขาตาต่อตาฟันต่อฟันอยู่ข้างๆ รู้สึกปัญญาอ่อนจริงๆ

แค่ผู้หญิงคนเดียวสู้กันไปมา

สุดท้ายก็เพราะผู้หญิงคนนั้นทั้งสองก็ร่วมมือกันไม่ได้

เย่นจิ่งเหนียนมองทั้งสองหนุ่มแล้วลูบคางพูดอย่างน่าสนใจว่า：“ดูดีๆแล้ว ด้านข้างพวกนายเหมือนกันจริงๆ ไม่น่าล่ะถึงได้เป็นพี่น้องแม่เดียวกัน”

ใบหน้าหลินเฉิงจี๋นิ่งลงอย่างไม่พอใจ“ถ้าไม่ใช่ว่ายินยินชอบหน้านี้ของผม ผมก็จะไปศัลยกรรมแล้ว”

เย่นจิ่งเหนียนร้องออกมา“ถังซินง่ายๆแบบนี้เลย ชอบหน้านายแบบนี้？”

“ผมล่ะแปลกใจจริงๆ”เย่นจิ่งเหนียนคิดแล้วก็ทิ้งบอมบ์ไว้ให้“คุณกับถังซินรู้จักกันนานขนาดนั้น เคยคบกัน ทำไมต่อมาหล่อนถึงชอบพี่สองผมล่ะ？”

หน้าของมู่เฉินหย่วนหม่นลง

เย่นจิ่งเหนียนไม่ทันมอง ปากก็พูดต่อไม่หยุด：“หล่อนเห็นว่าพี่สองกับคุณเหมือนกันมากหรือเปล่า เลยเอาพี่สองเป็นตัวแทนของคุณ เลยมาชอบพี่สองของผม？”

หลินเฉิงจี๋เหลือบมองชายหนุ่มข้างๆ ยิ้มเบาๆ“ไม่เคยคิดมาก่อน น่าจะใช่นะ”

“เจ้าสาม”มือของมู่เฉินหย่วนที่วางตรงไหล่ของเย่นจิ่งเหนียนออกแรงกดลง“ถ้าว่างมากนัก ฉันหางานให้ทำได้นะ”

เย่นจิ่งเหนียนเจ็บจบขมวดคิ้วก็ยังไม่หุบปาก“พี่สองหึงหรือไง？”

มู่เฉินหย่วนไม่พูดอะไร มือออกแรงหนักขึ้น

“ล้อเล่น！ผมก็แค่ล้อเล่นน่ะ！”เย่นจิ่งเหนียนอ้อนวอน“พี่สองคิดดีๆ คุณถังยังต้องให้ผมดูแล แขนทั้งสองของผมมีค่านะ”

“……”มู่เฉินหย่วนมองเขาแล้วปล่อยมือออก

เย่นจิ่งเหนียนรีบเถิบออกไป ลูบแขนที่เจ็บก็ถามหลินเฉิงจี๋ไปว่า“ก่อนหน้านี้พี่สองของผมเอายาไปให้หรือยัง ได้ใช้ไหม？”

หลินเฉิงจี๋พยักหน้า

เย่นจิ่งเหนียนถามต่อ“ใช้นานแค่ไหนแล้ว？เจอเจ็บหัวใจบ้างไหม？”

“นานแล้ว บางทีก็มีเจ็บบ้าง ตอนนี้ไม่”

สายตาของเย่นจิ่งเหนียนเป็นประกายทันที รู้ว่ายานี้สำเร็จ

“ผมเอาเครื่องมือมาพอดี คุณไปตรวจกับผม จะได้ช่วยดูด้วยว่าร่างกายคุณยังมีโรคอื่นอีกไหม”

หลินเฉิงจี๋พูดอย่างสงสัย“คุณเป็นนักวิจัยไม่ใช่เหรอ？”

“ผมเป็นนักวิจัย แต่ทักษะทางการแพทย์ก็ดีเหมือนกัน！”เย่นจิ่งเหนียนรอไม่ไหวที่จะดูความสำเร็จของตัวเอง พาหลินเฉิงจี๋ออกไปแล้วทิ้งมู่เฉินหย่วนตรงนั้น

มู่เฉินหย่วนขำ จากนั้นก็ไปห้องพักผู้ป่วยของถังซิน

ขาที่บาดเจ็บของถังซินถูกดามไว้ เอนลงที่เตียง พอเห็นมู่เฉินหย่วนมาก็พยายามลุกขึ้นมา

มู่เฉินหย่วนรีบไปจับหล่อน สีหน้าจริงจัง“พักผ่อน ไม่ต้องขยับ”

“ฉันไม่เป็นไรแล้ว”ถังซินบ่นตกใจจนเอนลงนอนกลับไป“ทำไมคุณมาอ่ะ เฉิงจี๋ล่ะ？”

“เขาไปตรวจร่างกาย”พอคิดถึงคำพูดของเย่นจิ่งเหนียนเมื่อกี้ ในใจมู่เฉินหย่วนก็เศร้าแปลกๆ“ขาคุณเจ็บ ยังต้องการคนมาดูแลอีก？”

ถังซินพูดไม่ออก

หล่อนเพิ่งนึกได้ ไม่รู้ว่าใครหน้าบูดบอกให้ตัวเองพักเยอะๆ！

ถังซินรู้ว่าเขาน่าจะประสาทแดกก็ไม่ต่อล้อกับเขาต่อ“ฉางผิงเป็นไงบ้าง？”