รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 561

บทที่561 ผมไม่เคยไม่ใส่ใจหล่อน

มู่เฉินหย่วนโทษตัวเองและก็เจ็บปวด ทำได้แค่ปลอบโยนหล่อน“เพราะผมมาช้าเอง คุณจะว่าผมยังไงก็ได้ คุณถูกยิงที่ขา ผมจะพาคุณไปหาจิ่งเหนียนตอนนี้”

ถังซินท้องอยู่และก็บาดเจ็บ มู่เฉินหย่วนไม่กล้าชักช้า อุ้มหล่อนแล้วรีบออกไป

ถังซินคล้องคอเขา เพราะความเจ็บปวดที่ขาแพร่กระจายไปทั้งตัวที่หน้าผากก็มีเหงื่อออก

ท้องของหล่อนก็ปวดแต่ก็ยังไม่ลืมฉางผิง“ฉางผิงล่ะ？”

ไม่ทันรอมู่เฉินหย่วนตอบ พอถูกอุ้มออกมา ถังซินก็เห็นเด็กหนุ่มเอนตัวลงที่พื้น ช่วงหน้าอกมีเลือดออก

หลินเฉิงจี๋เอาเสื้อผ้าห่อตัวฉางผิงไว้แล้วอุ้มออกมา

ถังซินเอนหัวจากอ้อมกอดเขาแล้วถามอย่างใจร้อน“ฉางผิงเป็นไงบ้าง？”

“คอถูกบิด ตอนนี้สลบไปชั่วคราว”

หลินเฉิงจี๋เหลือบมองขาของถังซินที่มีเลือดไหลและยังใช้เน็คไทมาห้ามเลือดอย่างเบื้องต้น สีหน้าก็เคร่งเครียดทันที เร่งมู่เฉินหย่วนให้รีบอุ้มออกไป

รถสองคันตามติดกันออกจากบ้านพักคนชรา มุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล

เพราะว่าถังซินท้องมู่เฉินหย่วนเลยไม่กล้าขับไว

พอมองผ่านกระจกมองหลังก็เห็นหล่อนเหงื่อไหลก็อดใจไม่ไหวที่จะให้รถถึงโรงพยาบาลเลย

พอถึงโรงพยาบาล มู่เฉินหย่วนก็อุ้มถังซินลงจากรถ ก้าวเท้าเดินเข้าไปไวเหมือนลม

เย่นจิ่งเหนียนได้รับโทรศัพท์นานแล้วก็พาคนมารอที่แผนกฉุกเฉิน

มู่เฉินหย่วนอุ้มเข้ามาไกลๆ ก้าวเท้าไว มองเห็นถังซินหน้าขาวซีดและเลือดที่ขาก็รีบพูดกับเพื่อนที่เป็นหมอให้พาหล่อนเข้าห้องผ่าตัด

มู่เฉินหย่วนก็ไม่กล้าไปไหน ขมวดคิ้วเดินไปเดินมาที่หน้าห้องผ่าตัด มองห้องผ่าตัดเรื่อยๆ มือที่อยู่ข้างๆสั่นเล็กน้อย

เขาไม่เคยกระวนกระวายอย่างนี้มาก่อน กลัวถังซินจะเป็นอะไร

เขาควรจะห่วงถังซินก่อน ตอนนั้นใจเย็นขนาดนั้นและยังจัดการกับหวีซือฉูน ต่อสู้กันอีกพักนึง

เวลาผ่านไปเรื่อยๆที่ห้องผ่าตัดยังคงปิดแน่น

พอหลินเฉิงจี๋พาฉางผิงไปหาหมอแล้ว ถามที่อยู่ก็รีบตามมา

“ยังไม่ออกมาเหรอ？”

“ยัง”มู่เฉินหย่วนกังวลมาก

เขาเอามือลูบคิ้วหวังว่าจะคลายความกังวลได้“ฉางผิงเป็นไงบ้าง？”

“หมอจัดการเขาแล้วเดี๋ยวอีกแปปจะฟื้น”ร่างสูงๆของหลินเฉิงจี๋ยืนอีกฝั่งนึงและก็รอเงียบๆ

ทั้งสองไม่พูดอะไร ที่ทางเดินนี้เงียบสงัด

ทันใดนั้นหลินเฉิงจี๋ก็พูดเรียบๆ“แหวนที่มีจีพีเอสนั่นเมื่อก่อนหล่อนใส่ไว้ตลอด ต่อมาพอผมซื้อเพชรสีชมพูให้หล่อน หล่อนก็ไม่ใส่ ผมดีใจเหลือเกินที่หล่อนไม่ได้ทิ้ง ยังเก็บไว้ข้างๆ”

ถ้าไม่มีแหวนนั่น จะเกิดอะไรขึ้น ทั้งสองคนไม่กล้าคิด

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า“ผมก็ดีใจ”

เขาพูดอย่างอารมณ์เสีย“ผมคิดว่าฉางผิงอยู่กับหล่อนคงไม่เกิดเรื่องอะไร ตอนที่ประชุมด่วนก็เลยเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่ห้องทำงาน เป็นความผิดของผมเอง”

เขาควรจะระวังหน่อย ถ้าเห็นว่าถังซินใช้แหวนตั้งแต่แรกหล่อนก็คงไม่โดนหวีซือฉูนพาไป