รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 568

บทที่568 อย่าคิดว่าให้ยาผม ผมก็จะยอมให้คุณ

ทั้งสามนั่งลงไปจากนั้นซ่าวซิวหรงก็หยิบกาน้ำมาเทชาให้ทั้งสองพร้อมกับพูด“ท่านจู่ตอบรับที่จะช่วยแล้วแต่ว่าเขาไม่ต้องการเงิน ต้องการอย่างอื่น”

มู่เฉินหย่วนถาม“เขาต้องการอะไร？”

ซ่าวซิวหรงยักไหล่“คุณก็รู้ว่าเขาอายุมากแล้ว ไม่ชอบต่อสู้ เงินทอง ชอบดื่มชาเล่นหมากรุกกับเวลาที่เหลืออยู่”

“ท่านจู่……”แววตาหลินเฉิงจี๋หดลง“คือท่านจู่นั่นใช่ไหม？”

มุมปากซ่าวซิวหรงยิ้มเย้ยหยัน“คนรวยหมื่นล้านนามสกุลจู่ก็เขาคนเดียวแหละ‘ท่านจู่’”

ได้ยินดังนั้นหลินเฉิงจี๋ก็มองไปที่มู่เฉินหย่วน สายตาตกตะลึง“คุณบ้าไปแล้ว แอบเล่นงานผู้หมวดหนานอย่างเดียวก็พอแล้ว เอาเขามาช่วยอะไร？”

“ผมว่าคุณสองคนน่ะบ้าจริงๆ”นิ้วของซ่าวซิวหรงเคาะลงที่โต๊ะ ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ“ผู้หมวดหนานคือผู้มีอิทธิพลของเมืองหนานเฉิง จะปลดเขาลงง่ายขนาดนั้นเชียว？”

หน้าของมู่เฉินหย่วนยังไม่แยแส“วัชพืชพัดไปไม่หมด ลมฤดูใบไม้ผลิมาก็จะทำให้ขึ้นมาอีก อิทธิพลของผู้หมวดหนานกว้างใหญ่ ขาดอิทธิพลของคนรอบๆเขาไป เขาก็ยังแอบติดต่อได้ ถ้าจะดึงก็ต้องดึงให้สะอาด ทำให้ในใจผมไม่สบายใจ”

ตั้งแต่ที่ถังซินถูกหวีซือฉูนพาตัวไปจนเกือบจะเป็นอะไรไป จนตอนนี้เขาก็ยังไม่สบายใจ ไม่กล้าคิดถึงวันนั้นและก็ตระหนักได้ว่ากำลังรอบๆเขาอ่อนแอแค่ไหน

เขาไม่มีทางให้เรื่องนั้นเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สอง！

นิ่งไปพักนึงมู่เฉินหย่วนก็ถามซ่าวซิวหรง“ท่านจู่ต้องการ‘กระดานหมากรุกหยกเหอ’เหรอ？”

“อย่าพูดว่าเขาอยากได้ ผมเองก็อยากได้”ซ่าวซิวหรงยกถ้วยชาขึ้นมาจิบแล้วมองที่มู่เฉินหย่วน“กระดานหมากรุกในช่วงยุคเลียดก๊ก หนึ่งในสมบัติล้ำค่าของพิพิธภัณฑ์เย็นจิง คุณจะทำไงได้？”

หลินเฉิงจี๋ขมวดคิ้ว“เมื่อกี้คุณพูดว่าหมากรุก ผมก็ทายเป็นอันนี้ นี่มัน……ใครจะได้สมบัติล้ำค่าของพิพิธภัณฑ์ เขานี่ก็จริงๆเลยจะเอาของแบบนี้！”

“คุณไม่ได้มาประเทศZไม่ค่อยบ่อยเหรอ？”มือของซ่าวซิวหรงลูบคางพูดอย่างแปลกใจ“ทำไมดูคุณเข้าใจของสิ่งนี้ดีจัง รู้จักท่านจู่อีก”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเรียบๆ“มาไม่ค่อยบ่อยแต่ไม่ได้หมายความว่าผมไม่สนใจเรื่องพวกนี้ เมื่อก่อนผมอยากติดต่อท่านจู่เพื่อสนับสนุนคนของตัวเองและเปิดทาง แต่ว่า……”

สีหน้าเขาค่อยๆหม่นลงอย่างทำอะไรไม่ถูก“ท่านจู่คนนี้ยากที่จะยุ่งด้วย”

ซ่าวซิวหรงพยักหน้าเห็นด้วยแล้วมองมาทางมู่เฉินหย่วน“คู่แข่งคุณก็รู้จักท่านจู่ ตาแก่นี่ยากที่จะยุ่งด้วยจริงๆ ไม่งั้นคุณลองไปเองไหม？”

“คุณโง่หรือว่าผมโง่？”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขา“เขารู้ว่าคุณจนถึงเอาสิ่งนี้ ถ้ารู้ว่าเราเกี่ยวข้องกันก็ไม่ใช่แค่‘กระดานหมากรุกหยกเหอ’”

แขนสองข้างของซ่าวซิวหรงยกขึ้น“งั้นคุณว่าไง？ไปขโมยที่พิพิธภัณฑ์ไม่ได้ใช่ไหม？”

มู่เฉินหย่วนไม่พูดอะไร มือทั้งสองประกบกันบนโต๊ะ

“กระดานหมากรุกผมเอาไม่ได้ แต่ว่า……”มู่เฉินหย่วนนิ่งไปแล้วพูดหม่นลง“ผมรู้มาว่าเขาไม่มีลูกเลยเอาทุกอย่างให้ลูกของเพื่อน รักชายคนนี้มาก”

ซ่าวซิวหรงนิ่งไป“ให้ผมไปโน้มน้าวเขา？”

“ไม่ต้อง คุณแค่ไปคุยกับเขาสองประโยคแล้วเขาก็จะมาต่อรองกับคุณเอง”มุมปากของมู่เฉินหย่วนยกขึ้น สายตาหม่นๆมีความมั่นใจและไม่แยแส“ในมือผมมีของที่เขาต้องการมากที่สุด”

“คุณบ้าหรือเปล่า！”ซ่าวซิวหรงดูไม่เท่อีกต่อไป เขามองบนใส่ชายหนุ่ม“คุณพูดตรงๆให้ผมไปหาชายคนนั้นไม่ได้เหรอ ให้ไปๆมาๆแบบนี้！”

มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วพูดอย่างช่วยไม่ได้：“นี่คือของขวัญที่ผมเตรียมไว้แทนคุณนายมู่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าผมไปเอาของในพิพิธภัณฑ์ไม่ได้ ของขวัญชิ้นนี้ผมก็ไม่มีทางเอามาเสนอ”

ถ้าเป็นแจกัน ภาพอักษรอะไรพวกนี้ก็ดี หาคนฝีมือดีๆมาปลอมก็ได้

แม่เอ้ย……

กระดานหมากรุกหยกเหอในยุคเลียดก๊ก จะลอกเลียนแบบจากไหนได้？

นิ้วของหลินเฉิงจี๋เคาะที่โต๊ะ สีหน้าเยือกเย็นนิดๆ“ไม่ได้แต่งงาน คุณอย่าพูดมั่วๆสิ！”

“ไม่เกี่ยว แต่ผมแค่อยากรู้”ซ่าวซิวหรงลูบคางอย่างมีความสุข

มู่เฉินหย่วนก้มลงดื่มชา ไม่สนเขา

ซ่าวซิวหรงหันไปอีกทางอยากถามหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋พูดเฉียบๆ“ไม่รู้”

ซ่าวซิวหรง“……”

สุดท้ายเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เขาอยากรู้จริงๆ！

แปปนึงพนักงานก็เคาะประตูเอาอาหารมาเสิร์ฟ

พอเสิร์ฟอาหารเสร็จ เหล่าพนักงานก็ออกไป

ยังไม่ทันปิดประตู ร่างหนึ่งก็ผลักพวกเขาแล้วเข้ามา

ซ่าวซิวหรงที่นั่งไปทางประตู เงยหน้ามาก็เห็นคนเข้ามา

เขานิ่งไปจากนั้นก็ยิ้มนิดๆ“คุณเสี้ยงมานี่ ต้องมาหาประธานมู่แน่ๆใช่ไหม？”

เสี้ยงหวั่นฉิงพยักหน้า เสียงนุ่มนวลประทับใจคน“ฉันได้ยินผู้จัดการพูดว่าประธานส้าวกับเฉินหย่วนมีกินข้าวกันที่นี่ ไปเลยก็คงไม่ดีก็เลยมาทักทาย”

“งั้นคุณเสี้ยงมานั่งกินข้าวด้วยกันไหม？”ซ่าวซิวหรงพูดอย่างเกรงใจ

“ขอบคุณค่ะ แต่ว่าไม่เป็นไร”เสี้ยงหวั่นฉิงปฏิเสธแล้วเข้าไปทางมู่เฉินหย่วน โน้มตัวลงพูดข้างหูเขาเบาๆ“เฉินหย่วน ฉันมีเรื่องต้องคุยกับคุณ”

“มีอะไรพูดมาเลย”มู่เฉินหย่วนเอาตะเกียบคีบอาหารอย่างไร้อารมณ์และพูดอย่างเกรงใจว่า“แขกที่ผมเชิญคุณรู้จักหมด ไม่จำเป็นต้องเลี่ยง”