รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 567

บทที่567 นายกอดฉันแน่นๆ อย่าปล่อยมือ

ลมหายใจอุ่นๆรดลงที่แก้มทำให้จู่ซือซือรู้สึกคัน ใจเต้นแรงขึ้น

หล่อนถอยไป ขาชนโซฟาแล้วลมลงที่โซฟา

ชายหนุ่มตามหล่อนจนแนบชิดร่างหล่อนแน่น“คุณถอยไป ถอยออก อย่าใกล้ฉันขนาดนี้……”

กวนชิงเฟิงเลื่อนนิ้วเอาผมไปทัดหูหล่อน ริมฝีปากบางเกือบจะแนบไปที่แก้มหล่อน

“คุณเอาเปรียบฉันอีกแล้ว”จู่ซือซือเอามือดันอกเขา เบ้าตาแดง“อย่ามาบังคับฉัน ฉันมีแฟนแล้ว……ฮือฮือ ฉันไม่อยากเป็นหญิงเลว……”

กวนชิงเฟิงขำออกมา“ไม่เป็นไร เขาไม่รู้คุณก็ไม่ใช่หญิงเลว ผมปิดบังให้คุณเอง”

“นายเกินไปแล้ว……”

หล่อนพูดได้เท่านั้นก็ถูกชายหนุ่มจูบลงมา

จู่ซือซือสูดลมหายใจของเขา ทั้งสองหายใจร่วมกัน

แปปนึงหล่อนก็เอาเรื่องพวกนั้นทิ้งไว้ข้างหลัง รัดเขาไว้เหมือนปลาหมึกยักษ์ ขายาวๆเกี่ยวรอบเอวเขา

กวนชิงเฟิงรู้สึกว่าโซฟาเล็กไปก็ยับยั้งตัวเองแล้วอุ้มหล่อนไปที่ห้องนอน

จู่ซือซือตาปรือมองเห็นชายหนุ่มเปิดเสื้อ กล้ามเนื้อสวยๆนั่นทำให้หล่อนละสายตาออกไปไม่ได้จนเอามือไปลูบอย่างอดไม่ไหว

สัมผัสที่ยอดเยี่ยมทำให้หล่อนร้องออกมา“คิดไม่ถึงว่าคุณถอดเสื้อออกมาหุ่นจะดีขนาดนี้！”

กวนชิงเฟิงโน้มตัวไปที่หูหล่อนแล้วพูดเบาๆ“เป็นของคุณทั้งหมด”

“……”

หน้าของหล่อนที่โดนไซ้แดงไปหมด

หล่อนเอาหัวไปแนบกับหน้าอกเขา ปรารถนาถึงความอบอุ่นจากเขา แต่หลับตาลงก็เหมือนว่าหล่อนจะได้ยินเสียงกรีดร้องที่สิ้นหวังของตัวเอง ตัวสั่น

“อย่า อย่า……”หล่อนม้วนตัว โบกมือทั้งสอง“อย่าแตะฉัน！อย่าแตะฉัน！”

หน้าของกวนชิงเฟิงถูกหล่อนข่วนจนถลอก

แต่เขาไม่สนใจ คว้ามือของจู่ซือซือไว้ ปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน“ซือซือลืมตา ผมเอง ไม่ต้องกลัว เด็กดี คุณมองผม”

จู่ซือซือหลับตาไปก็ร้องไห้ไป ร้องออกมาไม่หยุด“อย่าแตะฉัน……อย่าแตะต้องฉัน……”

ในใจของกวนชิงเฟิงเหมือนถูกบดขยี้ทีละนิดๆเข้าด้วยกัน ได้แค่ปลอบหญิงสาวไม่หยุด จึงจูบล็อคหล่อนไว้หวังว่าหล่อนจะคิดถึงแต่ตัวเองไม่คิดอย่างอื่น

เขาจับหน้าหล่อนแล้วจูบลงไปอย่างลึกซึ้ง

จูบจนหญิงสาวเกือบสำลักก็ละปากออก กุมมือหญิงสาวไว้แล้วค่อยๆเอนลง

จู่ซือซือขมวดคิ้วค่อยๆลืมตา

“ผมเอง ไม่ต้องกลัว”กวนชิงเฟิงจูบแก้มหล่อน พูดปลอบเบาๆ“ผมอยู่นี่เสมอ”

สายตาของจู่ซือซือค่อยๆสว่างไสว

หล่อนมองชายหนุ่ม แล้วจู่ๆก็ลุกขึ้นเอามือโอบคอเขา หดร่างอยู่ในอ้อมแขนเขา ตัวยังสั่น“นายกอดฉันแน่นๆ อย่าปล่อยมือ”

กวนชิงเฟิงกอดหล่อนไว้ มือลูบผมสีดำของหล่อน“อือ ผมจะกอดไว้แน่นๆ”

--

มู่เฉินหย่วนกลับมาจากเกียวโต

ออกมาจากโถงสนามบินรถไมบัคจอดที่ข้างถนน ป้ายทะเบียนรถที่คุ้นตาและร่างชายสูงๆเอนตัวที่รถ

เขาพิจารณาอย่างละเอียดแล้วจึงเดินก้าวเท้ายาวเข้าไป“คุณมาได้ไง？”

“ผมมาทำไร ประธานมู่ดูไม่ออกเหรอ？”ตอนพูดนั้นหลินเฉิงจี๋ก็เหยียดตัวตรง มือดันกรอบแว่นทองอย่างสง่างาม

มู่เฉินหย่วนมองท้องฟ้าสีคราม“อากาศแบบนี้ ดูไม่เหมือนฝนจะตกเลย”