รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 57

บทที่ 57 หายตัวไป

การประชุมสิ้นสุดลงในครึ่งชั่วโมง

ถังซินนั่งฟังเงียบๆตั้งแต่ต้นจนจบ โดยไม่ได้พูดหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ แต่เมื่อเธอกำลังจะออกไป เจียงจิ้งกลับตะโกนเรียกเธอเอาไว้

"ถังซิน ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องออกไปข้างนอกบ่อยนักนะ" เจียงจิ้งเท้าสะเอวมองอย่างไม่พอใจ "บริษัทมู่ซื่อจ้างคุณมาทำงาน ดังนั้นมันคงจะดูไม่ดีนัก ถ้าคุณจะไปทำอย่างอื่นในเวลางาน"

โดยไม่ฟังว่าถังซินจะตอบว่ายังไง เธอพูดขึ้นอีกว่า "ถ้าประธานมู่เรียกคุณ คุณต้องแจ้งฉันล่วงหน้า เพราะว่าแผนกนี้มีนักแปลมากกว่าหนึ่งคนและงานบางอย่างควรจะต้องมอบหมายให้คนอื่นบ้าง"

ถังซินพยักหน้าด้วยสีหน้าราบเรียบ "ฉันรู้แล้ว"

"ถังซิน คุณแน่ใจว่าจะทำได้ใช่ไหม?" เจียงจิ้งพูดอย่างเย็นชา ตอนนี้ท่าทีของเธอดูหยิ่งยโสมากกว่าตอนที่เธอเผชิญหน้ากับทุกคนก่อนหน้านี้ "ฉันทำหน้าที่รักษาการในตำแหน่งหัวหน้าได้ นั่นก็หมายความว่าฉันสามารถเป็นหัวหน้าได้ด้วย"

“ฉันไม่แน่ใจ คุณเก่งกว่าฉัน ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยถ้าคุณได้เป็นหัวหน้า” ถังซินตัดบท เธอไม่ใส่ใจเรื่องนี้อีก ตอนนั้นหัวหน้าบอกให้เธอทำและเธอก็พิจารณาแล้วว่าเธอสมควรทำ

เธอไม่ได้คิดว่าหัวหน้าจะด่วนจากไปเช่นนี้

เห็นได้ชัดว่าเจียงจิ้งพอใจมากกับคำตอบของเธอ ท่าทีของเธอฟ้องออกมาเล็กน้อย "ถึงแม้ว่าวันนี้จะยังไม่ได้มีการแต่งตั้งตำแหน่งหัวหน้าก็ตาม แต่หลังจากนี้ไม่นาน ตำแหน่งหัวหน้าจะต้องเป็นของฉันแน่"

"ฉันไม่เหมือนคุณ ฉันชอบอยู่คนเดียว" เธอตบไหล่ของถังซินและยิ้ม "ฉันหวงแหนพรสวรรค์ของฉัน ตราบใดที่คุณไม่แข่งกับฉันและเคารพฉัน ฉันจะสนับสนุนคุณให้ดี"

"ขอบคุณพี่เจียง" ถังซินยิ้มตอบ กล่าวว่า "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวไปทำงานก่อน"

ถังซินมีงานอื่นๆอยู่ในมือที่ต้องทำอีกมาก เพื่อที่เคลียร์งานทั้งหมดทำให้เธอไม่มีเวลาพักผ่อนเลยตลอดทั้งช่วงบ่าย ต่อมาเจียงจิ้งยังส่งเอกสารมาเพิ่มให้เธออีกสองสามฉบับ ทำให้เธอยุ่งอยู่จนถึงหกโมงเย็น

หลี่ซูเจ๋มารออยู่ข้างล่างนานแล้ว

เมื่อเห็นถังซินเดินนวดบ่าออกมาจากลิฟต์ เธอก็ปรี่เข้าไป "ทุกทีเธอจะออกมาไม่เกินห้าโมง ทำไมวันนี้ถึงลงมาช้ากว่าฉันล่ะ?"

"งานเยอะน่ะ กว่าจะเสร็จก็เลยลงมาช้า" ถังซินนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเธอตลอดช่วงบ่ายจนไม่สามารถทนนั่งต่อไปได้อีก เธอยกขวดน้ำในมือขึ้นมาแล้วดื่มไปมากกว่าครึ่งขวดในคราวเดียว

"แล้วเรื่องหัวหน้าของเธอล่ะ จริงๆแล้ว...หายไปไหน?"

"เฮ้อ หัวใจวายเฉียบพลันน่ะ"น้ำเสียงของถังซินค่อนข้างหนักใจ

ในช่วงบ่ายเธอส่งข้อความวีแชทไปถามผู้ช่วยจาง การวินิจฉัยของแพทย์คือหัวหน้าทำงานตลอดทั้งคืนจนร่างกายรับไม่ไหว จึงเป็นสาเหตุของการตายในตอนเที่ยงของวันนี้

"น่าเสียดายนะ" หลี่ซูเจ๋รู้สึกเสียใจ "ฉันเจอหัวหน้าเธอหลายครั้งตอนขึ้นลิฟต์ เขาเป็นคนดีมาก ฉันคิดว่าเขาอายุสั้นเกินไป ฉันยังเคยคิดเลยว่าถ้าฉันเรียนรู้วิธีการแปลให้ดี ฉันอาจจะได้เป็นคนของเขา"

ถังซินรู้สึกขมขื่นอยู่ในใจ

หลังจากเธอเข้ามาทำงานในแผนกแปลของบริษัทมู่ซื่อ เธอก็ติดตามหัวหน้าและได้เรียนรู้จากเขามากมาย เพราะเหตุนี้เวลาที่หัวหน้าขอให้เธอทำอะไร เธอก็จะไม่ปฏิเสธ

เธอไม่เคยคิดเลยว่าจะได้พบกับหัวหน้าที่ดีเช่นนี้ นอกจากนี้เธอยังได้ยินมาว่าลูกสาวของเขาเพิ่งจะอายุเพียงสิบสองปี แล้วแบบนี้ภรรยากับลูกสาวของเขาจะเสียใจมากแค่ไหน?

"ถังซิน เธอโอเคไหม?" เมื่อเห็นว่าขอบตาของถังซินเป็นสีแดง หลี่ซูเจ๋ก็ถามด้วยความเป็นห่วง

"ฉันโอเค เราไปซื้อของกินกันเถอะ ที่บ้านไม่มีอะไรกินเลย"

หลังจากพวกเขาซื้อผักและกลับมาถึงบ้านได้ซักพัก ก็ทำอาหารเย็นทานด้วยกันจนถึงสามทุ่ม หลี่ซูเจ๋จึงไปทำงานบ้านและล้างจานก่อนจะกลับเข้าห้อง ส่วนถังซินก็กลับไปที่ห้องของเธอ

ถังซินหยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เพื่อจะดูว่ามีข้อความอะไรที่ต้องจัดการบ้าง

แต่สมองของเธอกลับมีเพียงความสับสน

เธอคิดเรื่องอะไรต่อมิอะไรเต็มไปหมด ทั้งเรื่องช่องโหว่ในสัญญา เรื่องการสนทนากับซ่งเวยในห้องอาหารตอนเที่ยงวันนี้ และเรื่องการตายอย่างกะทันหันของหัวหน้า เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง

การตายของหัวหน้าเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆหรือ?

ในขณะที่กำลังสับสน หูของเธอก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมา

ถังซินแตะที่แหล่งกำเนิดของเสียง เหลือบตามองสายที่โทรเข้ามา