รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 571

บทที่571 แต่ผมไม่มีอะไรเลยเหลือแค่แสงนั่น

เขาจ้องมองโมมอยอิ้ที่คุยกับถังซิน ท่าทางอ่อนโยนทำให้เขาคิดถึงความผูกพันมาก แต่เขาคิดถึงที่โต๊ะอาหารครั้งนั้นอีกครั้ง ท่าทางก้าวร้าวบังคับคนของหล่อน สายตานั่นก็มองไปนอกหน้าต่าง มือข้างกายก็กำแน่น

เขารู้ว่าโมมอยอิ้ไม่ยอมรับตัวเอง ท่าทางอบอุ่นนี้เพราะว่ามีถังซินอยู่

เพราะตอนหล่อนเข้ามาไม่มองตัวเองเลยสักนิด

คุยกับถังซินอยู่พักนึง โมมอยอิ้รู้สึกว่าดึกแล้วสมควรไป

“เสี่ยวซินดูแลตัวเองดีๆ ถ้าพรุ่งนี้ว่างป้าจะมาใหม่”

โมมอยอิ้มองผ้าห่มบางๆ ท้องถังซินป่องออกมาอย่างประหลาดใจ“ท้องใหญ่อีกแล้วเหรอ？”

“ค่ะ เด็กๆโตไวมาก”

“ลำบากหนูแล้ว”โมมอยอิ้จับมือถังซิน ดันเก้าอี้แล้วลุกขึ้น

โมมอยอิ้หยิบกระเป๋าที่โต๊ะไม่รีบออกไป แต่หันไปมองหลินเฉิงจี๋ที่ยืนตรงข้างหน้าต่าง“เสี่ยวซินต้องพักผ่อน น่าจะไม่ต้องการให้คนอยู่ด้วย เธอไปส่งฉันสิ”

ถังซินนิ่งแล้วพูด：“ฉันเริ่มง่วงแล้ว อยากนอน เฉิงจี๋นายไปส่งคุณป้าสิ”

ถ้าความสัมพันธ์ของโมมอยอิ้กับหลินเฉิงจี๋เคลียร์กันแล้ว มันก็คงดี

หลินเฉิงจี๋เหมือนจะคิดไม่ถึงว่าโมมอยอิ้พูดกับตัวเอง งงไปแปปแล้วก็พยักหน้า พอคุยกับถังซินสองประโยคก็พาโมมอยอิ้ออกไป

ทั้งสองเดินตรงโถงทางเดินแล้วไปทางลิฟท์

สีหน้าของโมมอยอิ้ไม่อบอุ่นเหมือนตอนที่อยู่ในห้อง มีความไม่แยแสอยู่หน่อย“หาที่นั่งนั่งเถอะ”

หลินเฉิงจี๋ขยับปาก“ครับ”

พออกจากโรงพยาบาล หลินเฉิงจี๋ก็มองไปรอบๆ พาโมมอยอิ้มาร้านกาแฟข้างๆโรงพยาบาลแล้วหาที่นั่งนั่งลง

เขาถามอย่างมีมารยาท“คุณอยากดื่มอะไรครับ？”

“น้ำมะนาวแก้วนึง ขอบใจ”โมมอยอิ้ไม่ตอบเขา แต่หันไปสั่งพนักงาน

การกระทำนี้ทำให้หลินเฉิงจี๋ละอาย แต่เขาขยับแว่นไม่พูดอะไร

โมมอยอิ้เอากระเป๋าวางที่ข้างๆแล้วพูดอย่างราบเรียบ：“ถังซินบอกกับฉันว่านายไม่ได้ผิด ต่อไปถ้าฉันเจอนายอีกอย่าเกลียดนาย ฉันเลยไว้หน้าหล่อน”

ฟังหล่อนพูดแบบนี้ หลินเฉิงจี๋ก็ผิดหวัง เจ็บปวดในใจ

ที่แท้ตัวเองก็คิดมากไปเอง！

หล่อนยังคงไม่ยอมรับตัวเอง ที่ดีต่อเขาก็เพราะถังซินเคยพูดไว้นี่เอง

หลินเฉิงจี๋กลืนน้ำลายแล้วถามหล่อน“ในเมื่อคุณไม่อยากเจอผม ทำไมต้องนัดผมมานั่งที่นี่？”

พนักงานเอากาแฟกับน้ำมะนาวมาเสิร์ฟ

โมมอยอี้เอาน้ำมาดื่มไปสองคำ สีหน้าราบเรียบพร้อมกับน้ำเสียงเย็นชา“นายก็รู้ว่าเสี่ยวซินท้องนานแค่ไหนท้องก็ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ ต้องให้คนมาดูแล”

“หล่อนท้องลูกใครนายก็รู้ดี สามีภรรยาทะเลาะกันเป็นเรื่องปกติแต่ก็ต้องคืนดีกันอยู่ดี”โมมอยอี้เงยหน้ามองเขา“นายไปจากเมืองหนานเฉิงเถอะ ไปไกลๆยิ่งดี”

หลินเฉิงจี๋จับแก้วกาแฟแน่น ไม่รู้สึกว่าลวก

หล่อนนิ่งไปพักนึงก็ยิ้ม“เป็นผมที่แต่งกับยินยิน งานแต่งก็โดนมู่เฉินหย่วนทำลาย ถ้าพูดถึงคนที่ทำลายความรู้สึกนี้ก็คือเขาที่ทำลายผมกับยินยิน ทำไมผมต้องไปจากเมืองหนานเฉิง？”

“ผมรู้ว่าคุณเกลียดผม ไม่รู้จักผมไม่เป็นไร ผมไม่สน……”หลินเฉิงจี๋นิ่งไป ออกแรงบีบแก้วกาแฟ“แต่คุณจะเห็นแก่ตัวแบบนี้ไม่ได้”

ไม่ใช่ความผิดเขาเลย ทำไมเขาต้องถอย？

โมมอยอี้ยิ้มแล้วพูดอย่างไม่เกรงใจ“ฉันไม่ได้เห็นแก่ตัว แต่นายกับถังซินไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันก็ไม่อยากดูลูกสะใภ้ฉันถูกคนลวนลาม！”

หลินเฉิงจี๋มองไปที่หล่อน“ในสายตาคุณ ผมน่ารังเกียจขนาดนี้เชียว？”