รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 572

บทที่572 รำคาญผู้ชายคนนี้สุดๆ จะใส่ใจอะไรขนาดนั้น

หลินเฉิงจี๋ถอยหลังไปสองก้าว ดวงตาที่อ่อนโยนในตอนนี้กลับคมกริบจ้องไปที่จ้าวอี้ซีน“คุณจ้าว ไม่ว่าคุณจะได้ยินข่าวไร้สาระมากมายแค่ไหน จำไว้ว่าตัวเองอยู่ตรงไหนและทำงานให้ใคร”

“ไม่ควรพูดและอย่าพูดมั่วซั่ว”เขาจับแว่น น้ำเสียงราบเรียบแต่เต็มไปด้วยความข่มขู่“ประชาสัมพันธ์ของบริษัทมู่ซื่อก็ไม่ได้กินข้าวฟรี ผมเองก็ไม่ได้เป็นคนที่พูดดีๆด้วย”

สีหน้าของจ้าวอี้ซีนเปลี่ยนไปนิดๆแล้วก็ยิ้มอ่อนให้：“ฉันได้ยินมาจากคนอื่นค่ะ วันนี้เจอประธานหลินโดยบังเอิญก็เลยพูดมากไปหน่อย”

“บางทีพูดมากไปก็จะพาความโชคร้ายมาได้นะครับ”หลินเฉิงจี๋เหลือบมองหล่อน“คุณจ้าวคิดว่าไง？”

“……”

จ้าวอี้ซีนเลยตกอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัด อึ้งไปแปปนึง พอได้สติคืนมา หลินเฉิงจี๋ก็เดินผ่านหล่อนไปแล้ว

หล่อนหันไปมองร่างชายหนุ่ม มือค่อยๆกำแน่น

หลินเฉิงจี๋รักถังซินขนาดนี้ ได้ยินที่หล่อนพูดเมื่อกี้ไม่มีทางที่จะไม่รู้สึกอะไรแต่ทำไมนิ่งได้ขนาดนั้น？เสแสร้งต่อหน้าหล่อนเหรอ？

ถ้าเสแสร้ง งั้นก็เสแสร้งได้เนียนจริงๆ

จ้าวอี้ซีนกลัวว่าหลินเฉิงจี๋จะมองจุดประสงค์หล่อนออก ก็รีบหลบสายตาแล้วเข้าไปในร้านกาแฟพลางคิดไปว่าหลินเฉิงจี๋ไม่สนใจจริงๆหรือว่าเสแสร้งทำเป็นไม่สนใจข่าวพวกนั้นกันแน่

เดี๋ยวโบแนร์ก็จะมาเมืองหนานเฉิงแล้ว เพื่อให้แผนการราบรื่นหล่อนจะต้องทำลายความสัมพันธ์ระหว่างมู่เฉินหย่วนกับหลินเฉิงจี๋ ให้พวกเขากลายเป็นศัตรูกันให้ได้ยิ่งดี

ถ้าคำพูดวันนี้ไม่มีผลกับหลินเฉิงจี๋ หล่อนก็จะคิดหาทางอื่น

--

ถังซินพักอยู่โรงพยาบาลสองอาทิตย์กว่า มีเวลาพักผ่อนที่เพียงพอแผลก็เลยหาย

และยาทาที่เย่นจิ่งเหนียนเอามาจากแล็บก็ทำให้ไม่ทิ้งบาดแผลไว้

ถังซินพบว่าตั้งแต่วันที่โมมอยอี้มาเจอกับหลินเฉิงจี๋ที่โรงพยาบาลโดยบังเอิญและให้หลินเฉิงจี๋ไปส่งหล่อนด้วย หลินเฉิงจี๋ก็ไม่มาโรงพยาบาลอีกเลย

หล่อนกลัวว่าตอนที่หลินเฉิงจี๋ไปส่งโมมอยอี้ โมมอยอี้จะพูดอะไรแรงๆกับเขา ตอนส่งวีแชทก็พูดเปรยๆไป หลินเฉิงจี๋ได้แต่พูดว่าที่บริษัทยุ่งเลยไม่มีเวลามา

ถังซินก็ติดตามบริษัทอยู่ก็เลยรู้ว่าบริษัทกำลังเตรียมสินค้าใหม่และยุ่งจริงๆก็เลยโล่งใจ

ช่วงที่พักอยู่โรงพยาบาลนี้กินดีมาก ถังซินอ้วนขึ้นเยอะ ที่เปลี่ยนไปมากที่สุดก็คือท้อง

ก่อนหน้านี้สวมชุดโคล่งๆก็คลุมท้องมิด พอหลังจากสองอาทิตย์นี้ที่พักฟื้นไปท้องก็ใหญ่ขึ้นมากทุกวันๆเหมือนกับแตงโม จนหล่อนกลัวว่าผิวหน้าท้องจะแตกได้

เช้าตรู่ถังซินก็ลุกมาเก็บของ วันนี้เย่นจิ่งเหนียนบอกว่าสามารถออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

และของก็ไม่มีอะไร มีแค่เสื้อผ้าสองสามชุดกับสกินแคร์

พอถังซินเก็บของเสร็จ ก้มลงแปปนึงท้องก็หนักไม่ไหวเหมือนจะจมลงไป

ฝ่ามือหล่อนอยู่ที่หลังเอว ลุกขึ้นมาจะโทรหาจู่ซือซือ ก็มีมือยื่นมาจากด้านข้างเอากระเป๋าเล็กๆด้านหน้าหล่อนไป

“พวกนี้เหรอ？”เสียงชายหนุ่มทุ้ม มืออีกข้างอยู่ข้างๆหล่อน“ผมประคองคุณเอง”

ถังซินหันไปมองด้านหลัง ผู้ชายที่ไม่เคยปรากฏตัวในที่สุดก็มาแล้ว สวมสูทดูมีมารยาท ตาสีฟ้า ท่าทางอ่อนล้ามาก

“ช่วงนี้พักผ่อนน้อยเหรอ？”เพราะว่าห่วงเขามาก ถังซินเลยลืมว่ามือเขาจับอยู่ที่เอว ใกล้ชิดกันมากเลยออกไปจากห้องด้วยกัน“ไปทำอะไรมา？”

มู่เฉินหย่วนยิ้มแล้วพูด“ถึงช่วงรายงานครึ่งปีแล้ว บริษัทค่อนข้างยุ่ง ทำไม……”

ชายหนุ่มหันหัว สายตาหม่นลงจ้องหล่อน“โทษที่งานผมยุ่งเลยไม่ได้มาดูคุณ？”

“ฉันไม่สนว่าคุณจะคิดยังไง！”ถังซินตระหนักได้ว่าตัวเองเป็นห่วงไปก็ชักสีหน้าแล้วร้องออกมาในลำคอ“ฉันนึกว่าผู้หมวดหนานจะลงมือกับบริษัทมู่ซื่อซะแล้ว กลัวว่าต่อไปก็จะเป็นฉัน”

“ไม่มีทาง”น้ำเสียงของมู่เฉินหย่วนเบาๆสายตาเยือกเย็น“เขายุ่งจนไม่มีเวลามาก่อกวนบริษัทมู่ซื่อ”