รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 575

บทที่575 ผมไม่ใช่คนแปลกหน้า ผมเป็นพ่อของลูกๆ

ลู่เหวินซูไม่สนใจถังซิน พอมู่เฉินหย่วนตอบเขาก็ไปเลย

ใบหน้าถังซินยังมืดมนเต็มไปด้วยความหดหู่

หล่อนตามมู่เฉินหย่วนออกไปจากคลับ พอขึ้นรถก็เงียบไปพักนึง ทันใดนั้นก็เปิดปากถามมู่เฉินหย่วน“ตอนแรกที่ฉันรู้ความจริง ไม่ได้ส่งสาวสวยไปทันเวลา เป็นการตัดสินใจที่ผิดใช่ไหม？”

ถ้าหล่อนรู้ว่าหลี่ซูเจ๋กับลู่เหวินซูจะกลายเป็นแบบนี้ หลังจากที่ลู่ลี่เฉิงตายไป หล่อนควรจะโน้มน้าวให้หลี่ซูเจ๋ไปเมืองอื่น

ไปจากลู่เหวินซู หลี่ซูเจ๋ไม่มีภาระ จะต้องมีความสุขมากๆ คงไม่……

มู่เฉินหย่วนรู้ว่าหล่อนกำลังคิดอะไร ขับรถไปก็พูดไปว่า：“คุณนายมู่คุณไม่ผิด อย่าคิดมาก ถึงตอนนั้นคุณส่งหล่อนไป ชีวิตหล่อนจะเป็นยังไงคุณก็ไม่อาจคาดฝันได้”

ถังซินยังฟังที่เขาพูด พอได้สติคืนมาก็ชักสีหน้า น้ำเสียงมีความรำคาญ“ประธานมู่ให้เกียรติฉันหน่อย เรียกชื่อฉันไม่ได้หรือไง？”

“ไม่ได้ เรียกชื่อแล้วดูห่างเกินไป”มู่เฉินหย่วนมองหล่อนจากกระจกมองหลังแล้วยิ้มบางๆ“คุณนายมู่กับภรรยาเลือกมาอันนึง หรือว่าจะให้ผมช่วยคุณเลือก”

ถังซินรีบพูด“นายเลือกไปแล้วมาถามฉันจะมีประโยชน์ไหม？”

มู่เฉินหย่วนขำเสียงทุ้มแล้วตอบรับไป“งั้นผมเข้าใจแล้ว คุณนายมู่”

พอถังซินตระหนักได้ว่าหลงกลเขาแล้วก็โกรธจนจับส้มไว้ไม่อยู่

หล่อนเอาเปลือกส้มโยนใส่ชายหนุ่มแล้วกัดฟันด่า“ไม่เคยเจอคนหน้าด้านแบบประธานมู่！”

“ไม่เป็นไรตอนนี้คุณนายมู่ก็เจอแล้ว”

“……”

พอถึงที่พักถังซินจะลงรถ มู่เฉินหย่วนก็อ้อมมาเปิดประตูรถให้หล่อนแล้ว

ถังซินจงใจไม่มองและไม่ขอบคุณ ก็ลงรถไปเลย

เห็นมู่เฉินหย่วนอุ้มกล่องส้มออกมาจากรถถังซินกลัวว่าเขาจะเข้าที่พักตัวเองก็รีบพูด“ประธานมู่คุณกลับบริษัทเถอะ พวกเขาต้องการคุณ ส้มวางไว้ที่พื้นเดี๋ยวฉันให้น้องชายมาช่วยขน”

“แค่กล่องส้มเดี๋ยวผมเอาขึ้นไปให้ก็ได้”มู่เฉินหย่วนถือส้มมือเดียวแล้วล็อครถ

หันไปเห็นถังซินไม่เดิน สายตาที่จ้องหล่อนก็หม่นลง“ทำไม บ้านคุณนายมู่ซ่อนผู้ชายไว้เหรอก็เลยไม่อยากให้ผมตามเข้าไป？”

“ไร้สาระ！”ถังซินว่าเขา โกรธจนหน้าแดง“ฉันยังท้องอยู่จะ……นายมันระยำจริงๆ！”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้าเลิกคิ้วพูด“ในเมื่อในบ้านไม่มีผู้ชายงั้นก็ไป”

“ฉันให้คนแปลกหน้าเข้าบ้านไม่ได้”ด้วยบทเรียนก่อนหน้านี้ อีกอย่างผู้ชายคนนี้นับวันๆก็ยิ่งหน้าด้าน ถังซินกลัวเขาเข้าไปแล้วไม่ออกมาก็เลยปฏิเสธอย่างเย็นชา

หล่อนไม่ขยับมู่เฉินหย่วนเลยเข้ามาเอง แขนยาวๆโอบเอวหล่อน

แขนยาวมาก ลูบท้องของหล่อนได้

มู่เฉินหย่วนดึงหล่อนไปแล้วขำเสียงทุ้ม：“ผมไม่ใช่คนแปลกหน้า ผมเป็นพ่อของลูกๆ”

“ลูกเป็นของคุณ แต่ฉันไม่ใช่！“ถังซินโกรธอยากดันมือเขาออก ก็กลัวว่าตอนที่ดันออกจะทำให้กล่องส้มที่เขาถืออยู่คว่ำ เลยได้แต่ระงับไว้

“โอเคโอเค คุณนายมู่ว่าไงก็ว่างั้น”มู่เฉินหย่วนไม่อยากทะเลาะอีก พูดด้วยน้ำเสียงอบอุ่น“พอผมเอาส้มไปไว้ที่บ้านคุณเสร็จ ดูหมาผมเสร็จก็ไป ห้านาที”

เขาพูดแบบนี้แล้วถังซินจะบ่นอีกก็ไม่มีประโยชน์ หล่อนไม่พูดอะไรอีก หน้าหม่นๆเข้าไปในบ้านกับเขา

ถังซินเปิดประตู หมาก็ส่ายหางแล้ววิ่งมาที่ทางเข้าจากห้องรับแขก เอาหัวมาถูไถขาถังซิน แปปนึงแมวก็วิ่งเข้ามาด้วย

แต่ว่าแมวไม่เข้ามาติดถังซิน พอมันเห็นมู่เฉินหย่วนที่เปลี่ยนรองเท้าแมวก็ตัวอ่อนลงแล้วฟุบไปที่รองเท้าแตะ

ถังซินกำลังเล่นกับหมา ดีที่ตอนอยู่ที่โรงพยาบาลจู่ซือซือพาหมาออกไปเดินเล่นทุกวัน ไม่งั้นอยู่บ้านสองอาทิตย์น่าจะอุดอู้ได้