รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 582

บทที่582 ผมจะตายแล้ว

“ที่ที่ฉันอยากไป……”พอถังซินได้สติก็มองเขางงๆ“นอร์เวย์？”

“อือ”หลินเฉิงจี๋ยิ้มแล้วพยักหน้า หยิบไข่ไก่ที่โต๊ะมาตอกแล้วก็แกะเปลือกให้“ผมเคยบอกแล้วว่าจะซื้อเกาะให้คุณเล่น”

“……”

ถังซินถึงตระหนักว่าผิดปกติ“ดังนั้นที่เกาะนี้มีแค่เราสองคน？”

“เมื่อคืนที่รถทำอะไรไปใช่ไหม？”ถังซินลูบขมับคิดถึงเรื่องเมื่อคืนทั้งหมด“พอฉันได้กลิ่นดอกสต๊อคบางๆก็เริ่มง่วง”

หลินเฉิงจี๋ไม่ตอบ ยังคงแกะเปลือก

ถังซินเห็นเขาแบบนี้ ในใจก็เย็นขึ้นและก็ถามไปว่า：“เรื่องของสาวสวย……คุณก็หลอกฉัน？”

“กินก่อน”หลินเฉิงจี๋เอาไข่ที่แกะเปลือกเสร็จใส่จานหล่อน“กินเสร็จเราค่อยคุยกัน”

“คุณบอกฉันก่อน ใช่หรือว่าไม่ใช่”

เห็นถังซินยังยืนหยัดอย่างนี้ หลินเฉิงจี๋ก็จับแว่นพูดเสียงทุ้ม“ขอโทษนะยินยิน”

“นายเกินไปแล้วนะ เอาเรื่องความเป็นความตายของสาวสวยมาหลอกฉัน！”ถังซินใจเย็นไม่ได้“งั้นที่คุณบอกมู่เฉินหย่วนแล้วก็ไม่จริงสิ อยากหลบเขาก็เลยพาฉันมานี่ใช่ไหม？”

“……ใช่”

“ทำไมนาย……”ถังซินอยากอาละอาด แต่ไม่ได้ หล่อนเป็นหนี้ชายคนนี้“ฉันบอกแล้ว คลอดลูกจะไปกับคุณ เฉิงจี๋ คุณอย่าทำแบบนี้”

หลินเฉิงจี๋ยิ้ม น้ำเสียงทุ้มอย่างเหงาๆ“ยินยินคุณไม่เห็นเหรอ？ในใจคุณมีแต่มู่เฉินหย่วน รอคุณคลอดลูก คุณคงอยู่กับเขาแล้ว จะจำผมได้ไง？”

ถังซินนิ่งไปเหมือนก้างปลาติดคอ ไม่รู้ว่าจะตอบโต้ยังไง

“นานแค่ไหนผมรอได้หมด แต่ว่าผมไม่สามารถมองคุณอยู่กับชายอื่นได้”หลินเฉิงจี๋ดึงมือหล่อนมาที่แก้ม“ยินยิน ผมเป็นคน ผมก็อิจฉาเป็น”

“……”

หลินเฉิงจี๋จูบหลังมือหล่อน ริมฝีปากเย็นบางทำให้ถังซินสั่น

“ยินยิน ผมมีแค่คุณแล้ว”

“เฉิงจี๋ ข้างๆคุณไม่ได้มีแค่ฉัน”ถังซินไม่สามารถพูดแรงกับชายคนนี้ได้ ยกมือขึ้นลูบผมเขา“ยังมีพ่อคุณ มีประธานมู่ แล้วก็มีคุณป้าโมมอย……เรารักคุณทั้งนั้น”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มเงยหน้ามองหล่อน“คุณไม่รู้สินะว่าวันนั้นตอนผมไปส่งหล่อน หล่อนพูดอะไรกับผม？”

“หล่อนพูดอะไร？”

หลินเฉิงจี๋หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดเสียงแล้วกดเล่น

ไม่กี่วิ ก็มีเสียงของโมมอยอี้พูดมา

ทีแรกถังซินไม่เข้าใจ พอฟังที่โมมอยอี้พูดกับหลินเฉิงจี๋จบ หล่อนก็ใจพัง ค่อยๆเอามือปิดปาก เบ้าตาร้อน

หล่อนนึกว่าโมมอยอี้อ่อนโยนกับหลินเฉิงจี๋ ยอมรับเขา

คิดไม่ถึง……

ถังซินยังไม่ได้สติก็ได้ยินหลินเฉิงจี๋พูดเสียงทุ้ม：“ยินยิน ผมจะตายแล้ว”

“หะ？”ถังซินอึ้ง ร้องออกมาแล้วรีบพูด“คุณกินยาแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไม……”