รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 583

บทที่583 ตรงนี้ เปลี่ยนเป็นมีความรู้สึกแล้ว

หลินเฉิงจี๋เช็ดน้ำตาให้หล่อนพูดด้วยเสียงอ่อนโยน：“ยินยิน เราอยู่นี่กันเถอะ อยู่กับผม นะ？”

“……”

ถังซินมองสายตาที่อ่อนโยนของชายหนุ่ม อ้าปากอยากพูดอะไร แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาทำให้และชีวิตที่อยู่ได้อีกไม่นานของเขาก็พูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหล

หล่อนยกมือขึ้น ฝ่ามือวางอยู่บนหลังมือชายหนุ่ม พยักหน้าและพยายามไม่ร้องไห้“โอเค ฉันจะอยู่นี่กับคุณ”

ทันใดนั้นสายตาหลินเฉิงจี๋ก็เป็นประกาย มีรอยยิ้มบางๆ

นอกจากไม่ให้ถังซินใช้โทรศัพท์แล้ว นอกนั้นก็ตามใจถังซิน หล่อนต้องการอะไรก็ได้หมด

ทุกวันจะมีเฮลิคอปเตอร์เอาอาหารสดใหม่มาให้ หลินเฉิงจี๋ก็ทำอาหารเปลี่ยนไปเรื่อยๆให้ถังซินกิน กลัวว่าหล่อนจะกินจนเบื่อบางทีก็ให้คนเอาครัวที่อื่นเอาอาหารมาส่งให้ด้วย

เวลาที่อากาศดีๆ เขาก็ทากันแดดให้ถังซิน ใส่หมวกแล้วไปเดินข้างๆชายหาด หรือหยิบกล้องไปใต้น้ำเพื่อถ่ายโลกใต้น้ำให้หล่อนดูพอจับกุ้งมังกรได้ก็เอากลับมาทำกิน

ทุกสองอาทิตย์ก็จะมีหมอสูติสองท่านนั่งเฮลิคอปเตอร์มาตรวจร่างกายถังซินและอาการของครรภ์

ตอนดึกหลินเฉิงจี๋จะอยู่ข้างๆถังซิน ก่อนนอนก็จะดีดเปียโนและกล่อมให้หล่อนหลับ

ชีวิตที่อบอุ่นในเกาะเล็กๆนี้เกือบจะทำให้ถังซินลืมเวลา

บางครั้งที่มองหน้าด้านข้างของหลินเฉิงจี๋ที่สมบูรณ์แบบนั้นในหัวหล่อนก็มีชายอีกคนมาปรากฏ คิดว่าตัวเองหายไปนานขนาดนี้แล้วเขาจะหาตัวเองไหมนะ คิดว่าตัวเองทำแบบนี้ถูกแล้วหรือยัง？

เวลาที่ถังซินหงุดหงิดอยากเที่ยวก็บอกให้หลินเฉิงจี๋พาตัวเองไป ไม่ไปจากเขาแน่นอน

แต่ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่เขาทำให้ตัวเองหล่อนก็ใจอ่อน เลยไม่พูดถึงเรื่องนี้

หล่อนติดหนี้เขาตั้งเยอะ คืนไม่หมด

--

ถังซินจำมู่เฉินหย่วนได้ มู่เฉินหย่วนก็จำหล่อนได้เสมอ

เดือนกว่านี้ไม่ว่าวิธีไหนมู่เฉินหย่วนก็ใช้หมด หาคนของหลินเฉิงจี๋ในเมืองหนานเฉิงจับมาข่มขู่สอบถามแต่ยังไงก็หาร่องรอยของหลินเฉิงจี๋ไม่เจอ

มู่เฉินหย่วนห่วงถังซินที่ท้อง กังวลว่าหล่อนจะเกิดอะไรขึ้นข้างนอกและก็ยังต้องดูแลเรื่องบริษัทอีก

บางครั้งก็เพลีย หงุดหงิด เวลาประชุมเหล่าผู้บริหารทำผิดพลาดเล็กน้อยเขาก็โมโหแล้ว จนเวลาจะพูดอะไรพวกเขาต้องคอยระมัดระวังและคอยมองสีหน้าของมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วนกลับมาที่ห้องคนที่ให้ไปสืบก็โทรมาบอกว่ายังหาร่องรอยไม่เจอ

เขาเกือบจะเขวี้ยงโทรศัพท์

มู่เฉินหย่วนควบคุมตัวเองเอามือลูบคิ้วหวังว่าจะช่วยคลายความเครียด ในใจก็ด่าว่าคนพวกนี้ไร้ประโยชน์ คนสองไปไปจากเมืองหนานเฉิงกลับหาเบาะแสไม่เจอสักนิด

ด่าพวกนั้นเสร็จก็ด่าตัวเองที่เขาไม่ระวังพอทำให้หลินเฉิงจี๋ฉวยโอกาส คนพวกนั้นไร้ประโยชน์แต่เขาก็หาไม่เจอ ไร้ประโยชน์ยิ่งกว่าเสียอีก

ประตูก็ถูกเคาะ

“เข้ามา”มู่เฉินหย่วนพูดอย่างเย็นชา ดึงเนคไทให้สบายขึ้น คิ้วหม่นลงอย่างหงุดหงิด

เป็นกวนชิงเฟิงที่ผลักประตูเข้ามา

“ซือซือบอกว่าพี่ผมอยู่กับฉางผิงแต่หาไม่เจอ คุณก็ไม่สนเลยให้ผมมาดู”กวนชิงเฟิงเดินมาตรงหน้าโต๊ะ เอากล่องเก็บความร้อนวางที่โต๊ะ

กวนชิงเฟิงเห็นท่าทางของมู่เฉินหย่วนแบบนี้สีหน้าก็ค่อยๆเปลี่ยน“พี่ผมเกิดเรื่องอีกแล้วเหรอ？”