รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 584

บทที่584 ผมรักคุณ

มู่เฉินหย่วนเข้ามาถามโมมอยอี้“ไม่สบายตรงไหนไหม？”

แม้ว่าโมมอยอี้จะกลับมานานแล้วแต่มู่เฉินหย่วนก็ยังเย็นชากับหล่อนและก็ไม่เรียกหล่อน การเอาใจใส่แบบนี้ทำให้โมมอยอี้รับมือไม่ทัน

“ไม่”โมมอยอี้ตอบ“แค่แขนเจ็บ กระสุน……”

หล่อนนิ่งไป สีหน้าซีดหน่อยๆ

“พี่สอง พี่อยู่นี่กับคุณป้าละกัน”เย่นจิ่งเหนียนรู้ว่ามู่เฉินหย่วนมีเรื่องต้องถามโมมอยอี้ แปปนึงก็ออกไปจากห้อง

มู่เฉินหย่วนเดินไปตรงหน้าโต๊ะเทน้ำอุ่นให้โมมอยอี้ ดึงเก้าอี้ไปนั่งข้างเตียง

มู่เฉินหย่วนถามนิ่งๆ“ทำไมไปเจอกับเขาได้？”

โมมอยอี้รับแก้วน้ำแล้วนิ่งไปแปปนึงถึงพูด：“ตอนเช้าฉันไปช่วยแม่เสี่ยวซิน(ถังซิน)ที่ร้าน ตอนเที่ยงได้รับสายของคนใช้ที่บ้าน เตรียมตัวจะออกไปคิดไม่ถึงว่าจะไปเจอเขา”

โมมอยอี้ได้ยินว่าท่านมู่ไม่กินข้าว คิดว่าเขาไม่สบายก็รีบกลับไปดู ตอนออกไปที่ประตูก็ชนกับชายคนหนึ่งโทรศัพท์ก็ตก

หล่อนจะก้มลง ผู้ชายที่ชนหล่อนก็ยื่นมือไปเก็บขึ้นมาแล้วยื่นโทรศัพท์ให้หล่อน

“ขอบคุณ”โมมอยอี้ยิ้มบางๆ เงยหน้ามามองชายคนนั้นก็หน้าซีด ถอยหลังไปสองสามก้าวตัวชนที่ประตูกระจก

แม้ว่าชายหนุ่มจะวัยกลางคนแต่สูงใหญ่ดูสง่า ผมสีทองตาสีฟ้าดึงดูสายตาคนอื่น

ตอนเขามองตาคู่นั้นของโมมอยอี้ก็อึ้งไปก่อนจากนั้นตาก็เบิกโต“เสี่ยวอี้(จงอี้)……”

ชายหนุ่มเกือบจะพูดไม่ออก สายตาที่จ้องหล่อนค่อยๆบ้าคลั่ง

“ฉันไม่ใช่！คุณจำผิดคนแล้ว！”โมมอยอี้ผลักประตูเข้าไปใกล้ชายหนุ่ม ก้มหน้าลงออกไป

ลงบันไดออกจากซุปเปอร์ไม่ทันระวังจนร่างเกือบจะล้มลงไป

โบแนร์ที่ตามมาติดๆจับแขนหล่อนไว้มาที่ข้างหน้าตัวเอง มองหล่อน“คุณมีชีวิตอยู่จริงๆด้วย ผมเห็นคุณแล้ว”

“ปล่อยมือ！”โมมอยอี้ออกแรงขัดขืน สีหน้าซีด“คุณจำคนผิด！”

“ผมไม่มีทางจำผิด”โบแนร์พูดอย่างมั่นใจ ฝ่ามือคลำหน้าของหญิงสาว หยุดลงสัมผัสตาของหล่อน“หน้าคุณเปลี่ยนแต่ตาแบบนี้ไม่มีที่ไหนอีกแล้ว”

โมมอยอี้สั่นไปทั้งตัวหาเหตุผลไม่ได้“ปล่อยมือ……ถ้าไม่ปล่อยฉันแจ้งความ……”

“คุณหลบผมอย่างยากลำบาก ผมคิดว่าคุณตายไปแล้ว”โบแนร์กอดหล่อนแน่นๆ“ทุกคืนในหลายสิบปีนี้ผมฝันถึงคุณตลอด”

“นายควรตกนรกจริงๆ！”โมมอยอี้ทรุดลง ดันออกไปก็ด่าไป“คุณทำลายชีวิตฉัน ฉันเกลียดจนอยากให้คุณตาย！”

ไม่ว่าหญิงสาวจะตี จะกัดตัวเองยังไง โบแนร์ก็ไม่ปล่อยมือ

รอบๆที่เดินไปเดินมาล้วนแต่เป็นคนมองชายหญิงวัยกลางคนที่กำลังกอดกันไปมา ไม่มีใครรู้ ที่บนตึกไกลๆนั้นมีปืนเล็งไปที่ชายคนนั้นอย่างเงียบๆ

โบแนร์ไม่สนที่หญิงสาวขัดขืน จับใบหน้าของหญิงสาวมาจูบอย่างลึกซึ้ง

เขาพูดอย่างอ่อนโยน：“ผมยอมรับผิดแล้วและไม่ทำเรื่องแบบนั้นอีก เสี่ยวอี้ คุณกลับไปกับผมนะ？ผมเลี้ยงลูกของเราจนโต เขาฉลาดเหมือนคุณเลย คุณต้องชอบเขาแน่”

“นั่นไม่ใช่ลูกฉัน ปล่อย！”โมมอยอี้ขัดขืน โกรธจนเอาอีกมือไปตบหน้าเขา“นายยังอยากเอาฉันกลับไปอีก นายไม่ใช่คน！”

โบแนร์โดนตบก็ไม่โกรธ เห็นหญิงสาวสู้อย่างโหดๆก็รวบหล่อนไว้อย่างไม่สน พาหญิงสาวเดินไปที่รถ

“ผมไม่มีทางที่จะทนฝันเห็นคุณแต่สัมผัสคุณไม่ได้แล้ว คุณเป็นของผม ผมจะต้องพาคุณไป”

โมมอยอี้กรีดร้อง“โบแนร์ นี่ไม่ใช่ประเทศYนายบ้าไปแล้วนะ！”

“แค่ผมอยากพาคุณไป ใครก็ห้ามผมไม่ได้”

“ไปตายซะ！ไปตายไป！”