รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 585

บทที่585 คุณรู้ว่าหล่อนอยู่ไหนไหมครับ

มู่เฉินหย่วนถาม“หาว่าเขาได้ติดต่อใครเป็นการส่วนตัวเจอไหม？”

ลู่เหวินซูส่ายหัว“เขาไหวพริบดีมาก เอาแต่หลบไปที่ที่ไม่มีกล้อง อะไรก็หาไม่เจอ จี้เจียจื้อก็โหดเหลือเกินพ่อตัวเองก็กล้าฆ่า”

“ฉันได้ยินว่าโบแนร์รักหลินเฉิงจี๋มากกว่า ไม่ค่อยสนใจจี้เจียจื้อ”เย่นจิ่งเหนียนพูด“โบแนร์ทำสัญญากับพวกเขาไว้ แต่แอบช่วยหลินเฉิงจี๋ จี้เจียจื้อน่าจะรู้ก็เลยฆ่า”

ลู่เหวินซูลูบคาง“ตระกูลแม่จี้เจียจื้อก็ไม่เบา ถึงโบแนร์จะทำพินัยกรรม แต่มีตระกูลของแม่ช่วยเหลือ อเล็กซ์เลียร์จะต้องเป็นของจี้เจียจื้อแน่นอน”

“คนของจี้เจียจื้อที่เป็นไส้ศึกในเมืองหนานเฉิงสุดยอดมาก ดูการเคลื่อนไหวของที่นี่ได้อย่างชัดเจน”นิ้วมือของมู่เฉินหย่วนขยับตรงกางเกง คิ้วหม่นลง“ฉันไม่ปล่อยให้เขาได้อเล็กซ์เลียร์ไปแน่นอน”

“พี่สองจะทำไง？”ลู่เหวินซูพิงกำแพงอย่างขี้เกียจ

มู่เฉินหย่วนก้มลงคิด พูดเสียงทุ้ม：“เรื่องนี้นายไม่ต้องยุ่ง ฉันจะให้คนหาทางเผยแพร่ข่าวการตายของโบแนร์ โบแนร์มีพินัยกรรม ถึงตอนนั้นจะต้องเผยแพร่ออกมา”

ลู่เหวินซูเอามือค้ำคางแล้วขำ“เผยแพร่ข่าวการตายของโบแนร์แล้วดูว่าหลินเฉิงจี๋จะมางานศพไหม นี่คือจุดประสงค์ของพี่สองสินะ？”

“ช่วงนี้นายนับวันๆยิ่งน่ารำคาญ”มู่เฉินหย่วนเหลือบมองเขาอย่างเย็นชา

เย่นจิ่งเหนียนที่หันไปรับโทรศัพท์พอคุยเสร็จเขาก็หมุนตัวมาพูดอย่างตื่นเต้น“พี่สอง คนที่นั่นบอกว่าพี่ใหญ่ฟื้นแล้ว！”

“ห่า จริงเหรอ？”ลู่เหวินซูยืนตัวตรง“จะไปไหม？ฉันจะได้ไปดูพี่ใหญ่ด้วย”

“อย่าเลย นายไปก็ช่วยไรไม่ได้”เย่นจิ่งเหนียนเข้ามาตบบ่าเขา“ดูบริษัทนายเถอะ”

มู่เฉินหย่วนพูด“ฉันให้ผู้ช่วยจางมารับ มีอะไรก็โทรมา”

“เค！”

เย่นจิ่งเหนียนยังมีเรื่องที่โรงพยาบาล แล้วผู้ช่วยจางจะมารับเขา ส่วนมู่เฉินหย่วนออกไปกับลู่เหวินซู

พอออกจากโรงพยาบาลมู่เฉินหย่วนก็ได้รับสายจากคุณนายวี่“เฉินหย่วน ตอนนี้ว่างไหม ฉันมีเรื่องต้องคุยด้วย”

“คุยทางนี้ไม่ได้เหรอครับ？”

“ทางโทรศัพท์ไม่ค่อยชัดเจน”คุณนายวี่พูด“แค่ขอเวลาไม่กี่นาทีเอง”

“ที่อยู่ครับ”

มู่เฉินหย่วนคุยกับลู่เหวินซู แปปนึงรถก็ออกไป

มองรถที่ออกไปลู่เหวินซูก็ถอนหายใจออกมา“รู้แบบนี้ก็บอกทางวีแชทละ มาโรงพยาบาลเสียเวลาชิบ”

มาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงเขาก็ต้องกลับไป

ก่อนนี้ลู่เหวินซูอยู่แต่บริษัทยุ่งจนตาจะบอดเลยยังไม่อยากกลับบริษัทก็เลยขับรถมองทางไปเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าจะไปไหน

ฟ้าหม่นๆ อากาศครึ้มๆเหมือนฝนจะตก

ลู่เหวินซูสูบบุหรี่ แขนวางที่หน้าต่างรถ มองคนหาบเร่ ถือร่ม เก็บของตามถนน ทุกคนต่างมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่ง

จู่ๆแผงลอยร้านวาดภาพก็เข้าตาลู่เหวินซู

บนแผงลอยวางภาพวาดกี่สิบอัน ตรงกลางคือภาพวาดน้ำมันดอกทานตะวันที่สะดุดตาอย่างผิดปกติ

ลู่เหวินซูหายใจแน่นไม่สนใจว่านี่คือถนน เบรคลงอย่างแรงแล้วถอดเข็มขัดลงจากรถ เดินไปที่หน้าร้านแผงลอยอย่างไวพร้อมกับจ้องภาพทานตะวันไม่ละสายตา

“เอ๋ เถ้าแก่ขายภาพไหมครับ？”จิตรกรที่กำลังเก็บของหันมาเห็นลู่เหวินซูที่ยืนอยู่หน้าแผงก็รีบไปทักทาย“ผมเห็นคุณจ้องดอกทานตะวันนี่ตลอดเลย ชอบเหรอ？”

ลู่เหวินซูหยิบรูปวาดนั่นขึ้นมามองอยู่นานจากนั้นก็ถามเถ้าแก่“คุณเอามาจากไหนครับ？”

“หา？”