รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 602

บทที่602 ใช้หน้าของหล่อนน่ะ เธอคู่ควรหรือไง

หล่อนสั่นไปทั้งตัว เจ็บจนกรีดร้อง

ไม่ว่าหญิงสาวจะเคลื่อนไหวมือทั้งสองข้างยังไง ลู่เหวินซูก็จับกรามของหล่อนแน่น หยิบมีดปอกผลไม้ลากจากหัวคิ้วขวาลงไปที่แก้มขวาอีกครั้ง จนเลือดไหลที่ใบหน้าหล่อน

มุมปากของลู่เหวินซูยังคงยิ้มอยู่ จ้องเลือดสดที่แก้มหญิงสาว มองมือของหล่อนที่สั่นอยู่ พูดอ่อนโยนไปว่า“ใช้หน้าของหล่อนน่ะ เธอคู่ควรหรือไง？หือ？”

ลูกคนรวยก็ดูอย่างโง่ๆ เย็นไปทั่วเท้า

เขารู้ว่าลู่เหวินซูกับหลี่ซูเจ๋เคยคบกัน เหมือนจะรักหญิงสาวนั่นมากก็เลยมองหาหญิงสาวที่สูงพอกับหลี่ซูเจ๋แล้วก็ให้หล่อนไปศัลยกรรมให้เหมือนกับหลี่ซูเจ๋

ที่จริงอยากเสนอหล่อนให้ลู่เหวินซูเพื่อแลกกับผลประโยชน์ คิดไม่ถึง……

ความเจ็บปวดมหาศาลกับความกลัวนั่นทำให้หญิงสาวสั่นไม่เท่าไหร่ก็น็อคตายตาขาวลง

ลู่เหวินซูเขว้ยงร่างไปที่พรม หยิบทิชชู่จากกล่องมาเช็ดเลือดบนมือแล้วพูดไปว่า：“เอาหล่อนกลับไปแล้วก็เอาหมอที่ศัลย์นั่นออกไปจากเมืองหนานเฉิงด้วย”

ลูกคนรวยรู้ว่าเขาพูดให้ตัวเองฟังเลยไม่กล้าอยู่ต่อ เข้าไปอุ้มร่างหญิงสาวแล้วคลานออกไปอย่างอึดอัดใจ

คนในห้องต่างละสายตา บรรยากาศเมื่อกี้หายไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ลู่เหวินซูเทเหล้าให้ตัวเองกินไปเรื่อยๆ

สายตาที่ซับซ้อนของจ๋องซึงจ้องเขา รู้ว่าลู่เหวินซูไม่ปล่อยลูกคนรวยนี่แน่แต่คิดไม่ถึงว่าจะโหดขนาดนั้น。

“ฉันไปตากลมก่อน”จ๋องซึงหยิบบุหรี่ที่โต๊ะแล้วลุกออกไป

จ๋องซึงออกไปสูบบุหรี่อยากไปทานอะไรที่ห้องอาหารสักหน่อย เงยหน้ามาเจอหญิงตั้งครรภ์แบบไม่ทันตั้งตัว

ลักษณะของหล่อนทำให้เขาอึ้ง หยิบบุหรี่ในปาก

“หลี่ หลี่ซูเจ๋？”เขาไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่

หลี่ซูเจ๋ยิ้มให้เขามือข้างนึงประคองเอวค่อยๆเข้ามา“ไม่เจอกันนานเลย”

“คุณจริงๆเหรอ？”ถึงจ๋องซึงจะรู้จักกับหลี่ซูเจ๋ไม่นานแต่หล่อนใช่ตัวจริงไหมก็สามารถแยกได้ แล้วจึงก้มลงมองท้องหล่อนอีกครั้ง“คุณยังไม่ตาย เด็กก็ยัง……”

ตอนนั้นที่หลี่ซูเจ๋ตกทะเลไปหาตั้งนานก็หาไม่เจอ ทุกคนต่างคิดว่าหล่อนตายแล้ว

“ตอนนั้นโชคดีที่มีคนช่วย”หลี่ซูเจ๋พูดถึงเรื่องนั้นไปคร่าวๆอย่างไม่ใส่ใจมาก หันหัวไปมองห้องด้านหลังเขา“ลู่เหวินซูอยู่ด้านในไหม？”

และยังเดินไปทางห้องนั้น

พอจ๋องซึงได้สติก็รีบห้ามหล่อน ไอออกมา“คุณหิวไหม เดี๋ยวผมพาคุณไปทานข้าวที่ห้องอาหาร？เขากำลังคุยธุรกิจอยู่ข้างใน ค่อนข้างยุ่งน่ะ”

ที่สำคัญคือในห้องมีกลิ่นเลือด เพิ่งเอาตัวปลอมออกไป เขาไม่รู้ว่าถ้าลู่เหวินซูเห็นหลี่ซูเจ๋แล้วจะรู้สึกยังไง

หลี่ซูเจ๋ท้องใหญ่ขนาดนี้ เขาคิดว่าระวังไว้ก่อนดีกว่า

“ฉันมานี่ตอนหกโมงกว่า แต่ว่าพวกคุณไม่อยู่ฉันก็เลยเปิดห้องไปนอนแล้ว”หลี่ซูเจ๋พูด“พอคุณพูดแบบนี้ฉันก็เลยหิวขึ้นมาจริงๆไปกันเถอะ”

จ๋องซึงเลียนแบบท่าทาง จ้องหลี่ซูเจ๋ กลัวว่าหล่อนจะล้ม“ให้ผมประคองไหม？”

“ไม่ต้อง ฉันไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”

ผู้จัดการล๊อบบี้ไปจัดการที่ห้องนึงเลยเดินสวนกับทั้งสอง

“คุณจ๋อง”ผู้จัดการทักทายเขา

จ๋องซึงพยักหน้า

พอเดินสวนกันไป ผู้จัดการก็คิดออกว่าหญิงท้องคนนั้นไม่ได้มาหาบอสเหรอ ทำไมออกไปกับคุณจ๋องล่ะ？

ผู้จัดการไปบริการแขกที่ห้อง พอออกมาพนักงานก็รีบวิ่งตามไป

สายตาที่กวาไปทั่วมองหาจ๋องซึงเจอ เห็นหญิงสาวที่นั่งข้างจ๋องซึง ทั้งสองเหมือนกำลังคุยกัน

สายตาลู่เหวินซูหยุดไปที่ด้านหลังที่คุ้นเคยของหญิงสาว เดินเข้าไปทีละก้าว

จ๋องซึงมองเห็นลู่เหวินซูเข้ามาก่อนก็รู้ว่าตัวเองไม่ควรอยู่ตรงนี้เลยดันเก้าอี้ออก“คุณค่อยค่อยทาน”

หลี่ซูเจ๋รู้สึกผิดปกติ พอหันไปก็เห็นลู่เหวินซู

ทั้งสองพบกันอีกครั้งในที่แบบนี้ หลี่ซูเจ๋ไม่รู้สึกว่าไม่คุ้นเคยอะไรจึงยิ้มให้เขา“จ๋องซึงบอกว่าคุณกำลังยุ่ง ฉันหิวพอดี เขาก็เลยพาฉันมากินอะไรที่ห้องอาหาร”

ลู่เหวินซูมองหล่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังคิดอะไร เหมือนว่าเห็นหล่อนยังมีชีวิตอยู่ตรงหน้าเขา ในใจก็โล่งอกขึ้นมา ตอนกลางคืนน่าจะนอนหลับได้อย่างสบายใจแล้ว

สุดท้ายสายตาเลยหยุดไปที่ท้องป่องๆของหล่อนและจ้องอยู่นาน

หลี่ซูเจ๋หิวมาก พอทักทายเขาเสร็จก็ก้มหน้าลงกินข้าว

พักนึงลู่เหวินซูก็เข้ามา ดึงเก้าอี้ที่ข้างขวาหล่อนแล้วนั่งลงไป

“ครัวเปลี่ยนเชฟเหรอ？”หลี่ซูเจ๋ดื่มซุปหอยไปก็พูดไปด้วยว่า“ซุปนี้อร่อยมากเลย หน่อไม้แห้งก็นุ่มมากเลย”

หล่อนอยากเอาผักกาดหอมมาห่อเนื้อที่ปิ้ง แต่เห็นว่ามือตัวเองเพิ่งถือถ้วยซุปไป มือสกปรกมาก ก็เลยพูดกับลู่เหวินซู：“ฉันอยากกินปิ้งย่าง แต่ไม่ถนัด คุณทำให้ฉันหน่อยสิ”

ลู่เหวินซูจะช่วย หลี่ซูเจ๋กลับจับมือเขาไว้“ทำไมมือคุณมีเลือดล่ะ？บาดเจ็บเหรอ？”

“อ้อไม่มีอะไร ผมไปล้างก่อน”ชายหนุ่มชักมือออกแล้วรีบออกไป

ตอนล้างมือที่ห้องน้ำลู่เหวินซูก็ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ พอได้สติกลับไปนั่งที่โต๊ะก็เอาผักมาห่อเนื้อแล้วให้หญิงสาวกิน

เขายังโกรธแค้นอยู่และยังคิดว่าถ้าเจอหล่อนอีกจะไม่ปล่อย แต่ตอนที่เจอหล่อนเมื่อกี้ เห็นหล่อนกับลูกปลอดภัย ความโกรธในใจก็หายไป

ลู่เหวินซูป้อนหลี่ซูเจ๋กินเงียบๆ อยากกินอะไรก็ชี้และป้อน แต่ไม่พูด ส่วนหลี่ซูเจ๋เอาแต่พูด ถามว่าเขาเป็นไงบ้าง คุณแม่ลู่เป็นยังไงบ้าง