รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 64

บทที่ 64 แมวชื่อเซวติ้งเอ้อ

ถังซิน: "......"

มู่เฉินหย่วนขมองเธอแล้วพูดต่อ "ผมเชื่อว่าคุณถังซินไม่ใช่คนไม่รักษาคำพูด แต่ถ้าคุณอยากไปจริงๆ ผมก็จะไม่ห้าม"

"เพื่อแทนคำขอโทษ เงินจำนวนนี้คุณถังรับไว้ได้เลย" ชายคนหยิบเงินปึกหนึ่งวางไว้บนโต๊ะข้างเตียงและพูดเสียงเบาว่า "ไม่มาก แค่ 8800 แต่ก็เพียงพอสำหรับคุณถังที่จะซื้อตั๋วกลับ"

ถังซินจ้องมองไปที่เงินจำนวนนั้นอยู่สักพัก หลังจากไม่กี่สิบวินาทีร่างกายของเธอมีปฏิกิริยาตอบสนอง ใบหน้าของเธอร้อนผ่าว ตัวของเธอสั่นจนแทบไม่สามารถถือแก้วน้ำเอาไว้ได้อย่างมั่นคง

จริงๆเลย เกินไปแล้วจริงๆ!!

หลังจากคืนบ้าๆนั่นที่เธอทิ้งเงินจำนวน 888 ให้กับเขา ตอนนี้เขากลับมอบเงินสิบเท่าคืนให้กับเธอ จงใจตอกย้ำให้เธอคิดถึงเรื่องในคืนนั้น เลวที่สุด

"คุณถัง น้ำในแก้วของคุณหมดแล้ว" เมื่อเห็นถังซินถือแก้วน้ำขึ้นจ่อริมฝีปากด้วยใบหน้าที่ก้าวร้าว มู่เฉินหย่วนก็มีรอยยิ้มปรากฎอยู่ในดวงตาของเขา ก่อนจะหยิบเอาแก้วน้ำของเธอมาเติมน้ำ

ถังซินกัดริมฝีปากของเธอด้วยความอับอาย

เธอไม่ควรเลยจริงๆ ไม่ควรจะกระโจนเข้ามาในอ้อมแขนของลุงมู่ ด้วยเหตุนี้จึงถูกผ้าห่มคลุมไว้!

เมื่อยื่นแก้วน้ำให้กับถังซิน มู่เฉินหย่วนถามด้วยความ "เป็นห่วง" ว่า "คุณถัง สีหน้าคุณดูไม่ดีเลย คุณเจ็บเหรอ? อยากให้ผมเรียกหมอมาตรวจไหม?"

“......”

ถังซินสูดลมหายใจลึกๆ ระงับความหดหู่ในหัวใจ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเคาะคำพูดและจากนั้นยื่นให้เขา "ฉันสบายดี ขอบคุณประธานมู่ที่เป็นห่วง ฉันจะช่วยประธานมู่เกี่ยวกับการเจรจาความร่วมมือก่อนที่จะกลับบ้าน"

"น่าเสียดาย ผมกะว่าจะให้ผู้ช่วยจางไปกับคุณถังด้วย" มู่เฉินหย่วนกระตุกริมฝีปาก "แต่คุณถังมีน้ำใจ เช่นนั้นก็ต้องทำให้คุณถังลำบากแล้ว"

"..." แก้มของถังซินกระตุก หัวใจของเธอบีบรัด

เมื่อก่อนเธอเห็นว่ามู่เฉินหย่วนคอยตามใจจู่ซือซือ เธอเคยคิดว่าลุงมู่ช่างเป็นคนดีจริงๆ เธอยังเคยมองจู่ซือซือด้วยความอิจฉา แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเขาเป็นหมาป่าที่ห่มหนังมนุษย์!

มู่เฉินหย่วนดูเหมือนจะงานยุ่ง เมื่อถังซินตื่นขึ้นมาเขาก็โทรเรียกผู้ช่วยจางให้มาดูแล ส่วนตัวเขาเองไปนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างใช้สมาธิ

ถังซินไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดอะไร

หลังสิบโมง ผู้ช่วยจางก็หอบหิ้วอาหารมาให้ ทั้งยังพาหมอมาด้วย

ถังซินให้ความร่วมมือกับหมอในการตรวจเป็นอย่างดี จากที่ฟังหมอและผู้ช่วยจางคุยกัน เธอก็รู้ว่าเธออยู่ในอาการโคม่าจนหมดสติไปตลอดหนึ่งคืนกับหนึ่งวัน ก่อนที่จะตื่นมาพบว่ามู่เฉินหย่วนอยู่ข้างๆเธอในเช้าวันนี้ เนื่องจากลำคอและเส้นเสียงบาดเจ็บสาหัสทำให้เธอไม่สามารถพูดได้ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ จำเป็นต้องทานยาเพื่อรักษา

ถังซินเหลือบมองไปที่ชายคนนั้นที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานยังคงสวมกางเกงขายาวผ้าฝ้ายดูเหนื่อยล้า แต่จ้องที่คอมพิวเตอร์เพื่อจัดการกับสิ่งต่าง ๆ อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เธอถามว่า ตอนที่เธอตื่นขึ้นมาทำไมเธอถึงเห็นมู่เฉินหย่วนนอนอยู่บนเก้าอี้ใกล้ ๆ ปรากฎว่าเขาปกป้องเธอที่อยู่บนเตียงทั้งกลางวันและกลางคืน

หลังจากหมอออกไป ถังซินก็แตะโทรศัพท์แล้วพิมพ์อะไรบางอย่างยื่นให้ผู้ช่วยจางดูอย่างเงียบ ๆ "ผู้ช่วยจาง คนที่บุกเข้าไปในห้องของฉันคืนนั้น มันเกี่ยวข้องกับเรื่องความร่วมมือนั้นหรือไม่?"

ผู้ช่วยจางพยักหน้า ตอนนี้พวกเขามาถึงตุรกีแล้ว เขารู้สึกว่าไม่จำเป็นต้องปิดบังถังซินอีกแล้ว จึงกระซิบกับเธอว่า "คุณจำได้ไหมว่าที่โรงแรมก่วงเหม่ยคุณพบกับซ่งเวยใช่ไหม?"

ถังซินรู้สึกประหลาดใจ

เธอพิมพ์ลงไปในโทรศัพท์อีกบรรทัดว่า "คุณเห็นพวกเราเหรอ?"

"ผมเพิ่งส่งลูกค้าออกจากห้องอาหารพอดี" ผู้ช่วยจางถามว่า "คุณถัง ตอนที่คุณแต่งงานกับคุณชายหยางซิว คุณสองคนสามีภรรยาไม่รู้จักกับมู่ซาง แล้วซ่งเวยมาหาคุณทำไม?"