รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 65

บทที่ 65 ดึงกางเกงของเขาลงอย่างไม่ได้ตั้งใจ

คืนนั้นเมื่อเธอสังเกตเห็นว่ามีใครบางคนบุกเข้ามาในห้อง ถังซินรีบซ่อนที่อยู่ที่เธอแปลเอาไว้ในกระเป๋าเสื้อคลุมอาบน้ำ เธอบอกให้ผู้ช่วยจางลองไปหาดูที่ห้อง

หลังจากนั้นไม่นาน ผู้ช่วยจางก็ออกไปและเดินกลับมา โดยหยิบกระดาษที่เธอแปลที่อยู่นั้นมาด้วย

ถังซินยังไม่สามารถยืนได้ แต่มือของเธอเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ เธอนอนลงบนโต๊ะเล็ก ๆ แล้วแปลตัวอักษรตุรกีที่เหลือบางส่วนก่อนจัดเรียงลงในกระดาษ

หลังจากการแปลทั้งหมดแล้วนำมาจัดเรียงกัน เธอเห็นว่ามันเป็นที่อยู่จริง ๆ เธอตรวจสอบมันบนโทรศัพท์มือถือของเธอและจีพีเอสก็สามารถหาพิกัดของมันได้ แต่พื้นที่ตรงนี้ไม่ใช่พื้นราบ

"ประธานมู่ แปลเสร็จแล้วนะคะ" หลังจากมู่เฉินหย่วนเข้ามา ถังซินก็ส่งกระดาษให้เขา "แต่ที่นี่ห่างจากใจกลางเมืองมากกว่า 100 กิโลเมตรและค่อนข้างลาดชัน"

เธออยากรู้แล้วสิว่าพื้นที่ลาดชันนั้นจะมีอะไรที่ทำเงินได้ถึงหนึ่งพันล้าน จนกระทั่งมู่เฉินหย่วนและหลินเฉิงจี๋ต้องแย่งชิงกัน

มู่เฉินหย่วนหยิบกระดาษแผ่นนั้นมาดูใกล้ๆ ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่น แต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา

"โทรหาพวกเขาและให้พวกเขาเตรียมตัวให้พร้อม"หลังจากนั้นไม่นานมู่เฉินหย่วนก็มอบกระดาษแผ่นนั้นให้ผู้ช่วยจาง “เราจะเริ่มปฏิบัติการทันทีเมื่อคุณถังหายดีแล้ว"

ถังซินเม้มริมฝีปากไว้ข้างหนึ่ง

เธอก็หวังว่าจะดีขึ้นในไม่ช้า จะได้พูดได้สะดวกขึ้นซะที

ในตอนบ่ายผู้ช่วยจางออกไปทำงาน ในห้องจึงเหลือแต่ถังซินกับมู่เฉินหย่วน คนหนึ่งทำงานจัดการกับเอกสาร ส่วนอีกคนนั่งเบื่อเล่นโทรศัพท์มือถือไปพลางกินไปพลาง ในห้องเงียบสนิท

และแล้วกระเพาะปัสสาวะของถังซินก็เริ่มเต็ม

เธอปวดฉี่

ถังซินรู้สึกอายเล็กน้อย พยายามลุกขึ้นจากเตียง แต่ขาของเธอยังแข็งอยู่ ทำให้เธอสงสัยว่า เธอถูกคอบีบแล้วทำไมขาของเธอถึงขยับไม่ได้?

"ทำอะไร?" มู่เฉินหย่วนเหนื่อยล้ากับการทำสิ่งต่าง ๆ เล็กน้อย ในขณะที่กำลังนวดคิ้วอยู่ ก็บังเอิญเหลือบไปเห็นถังซินกำลังจะลุกออกจากเตียง เขาคิดและถามว่า

“คุณต้องการลุกจากเตียง คุณอยากจะไปห้องน้ำใช่ไหม?”

ใบหน้าของถังซินดูขัดเขินมากขึ้นเรื่อย ๆ

มู่เฉินหย่วนลุกขึ้น เมื่อถังซินไม่ตอบ เขาก็อุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าหญิง

ใบหน้าทั้งหมดของถังซินกำลังลุกไหม้ เท้าของเธอลอยอยู่ เธอต้องกอดคอเขาอีกครั้ง เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอพูดอะไรไม่ได้เลย ทำให้เธอกังวลและอึดอัดใจ

"ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ" ดูเหมือนว่าเขาจะเห็นความขัดเขินของถังซิน มู่เฉินหย่วนจึงกล่าวว่า

"คุณได้รับบาดเจ็บภายใต้การดูแลของผม ผมควรจะต้องรับผิดชอบ

ถังซิน "......"

ลุงมู่ คุณไม่ถือ แต่ฉันถือ!!

มู่เฉินหย่วนอุ้มคนเข้าไปในห้องน้ำ จากนั้นก็วางไม้ค้ำลงแล้วบอกให้เธอกอดเอาไว้ ก่อนจะปิดประตูและออกไปยืนรออยู่หน้าห้องน้ำ ใบหน้าของถังซินเป็นสีเขียวคล้ำไปหมดแล้ว

ทันใดนั้นเธอก็ฉี่ไม่ออก

จากนั้นไม่นานในที่สุดถังซินก็ออกมา เธอล้างมือจนสะอาด ขาทั้งสองเหมือนโคลนเหลวไร้เรี่ยวแรง ทำให้เธอขยับตัวลำบากมาก แล้วเธอก็มีเหงื่อออกเต็มมือไปหมด

เดิมทีอยากจะใช้ไม้ค้ำนี่แล้วเดินออกไปด้วยตัวเอง แต่ลืมมันไปซะเถอะ ปล่อยมันไป

ถังซินเขย่งไปข้างหน้าอย่างแรงสองครั้ง จากการที่จุดศูนย์ถ่วงของเธอไม่มั่นคง ดังนั้นเมื่อเธอเปิดประตูได้คนก็ถลาออกไป มู่เฉินหย่วนที่อยู่ด้านนอกกำลังคุยโทรศัพท์อยู่ คิดไม่ถึงว่าเธอจะออกมากะทันหันแบบนี้

ก่อนที่ชายผู้นั้นจะมีเวลาเอื้อมมือออกไปช่วยเหลือ ถังซินก็โบกมือทั้งสองข้างก่อนจะคว้าจับเอากางเกงผ้าฝ้ายของเขา แล้วกางเกงเอวยางยืดก็ถูกดึงลงมาเผยให้เห็นกางเกงชั้นในสีดำ

มู่เฉินหย่วนสูดลมหายใจ

แม้ว่าพื้นห้องจะถูกปูไว้ด้วยพรมเปอร์เซีย แต่การที่คนล้มลงทั้งตัวเช่นนี้ หน้าอกและข้อศอกของถังซินก็ทั้งเจ็บทั้งจุก เธอกัดฟันแน่น ดูเหมือนว่าในมือเธอจะถืออะไรบางอย่างเอาไว้

เธอสงสัยว่าไม่น่าจะเป็นไม้ค้ำรักแร้เพราะมันนุ่มมาก เมื่อมองไปแวบแรกก็เห็นเป็นกางเกง สายตาของเธอไล่ขึ้นไป เห็นปลายเท้า น่อง ขา แล้วเธอก็ต้องเบิกตากว้าง