รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 91

บทที่ 91 ฉันแนะนำน้องชายของฉันให้แกรู้จักเอาไหมล่ะ

สิบชั่วโมงผ่านไป เครื่องบินก็มาถึงสนามบินหนานเฉิง

ถังซินเดินลากกระเป๋าเดินทางตามมู่เฉินหย่วนออกไป พอถึงประตูทางออก ก็มีคนคนหนึ่งเข้ามาต้อนรับ

“ท่านประธานมู่ คุณถัง” หญิงสาวอายุราวๆยี่สิบสี่ยี่สิบห้าปี สวมชุดสูทสีเทาเข้มทั้งตัว ผมมัดเก็บเรียบอย่างเป็นระเบียบ มองดูแล้วให้ความรู้สึกเฉียบคม

หญิงสาวพูดกับมู่เฉินหย่วนว่า “ท่านประธานมู่ ดิฉันคือกาวเหม่ยซีจากฝ่ายเลขาค่ะ ผู้ช่วยจางไม่สะดวกมาในเวลานี้เลยให้ดิฉันมารับผิดชอบเรื่องของกระเป๋าสัมภาระของท่านแทนค่ะ” พูดพลางรับกระเป๋าเดินทางจากมือของมู่เฉินหย่วน

มู่เฉินหย่วน อื้ม เป็นการตอบรับแล้วขึ้นก็ไปบนรถเบนท์ลีย์ที่จอดอยู่

“ท่านประธานมู่ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ” หลังจากลงจากเครื่องบิน ถังซินก็เห็นมู่เฉินหย่วนรับโทรศัพท์อยู่หลายสาย ท่าทางยุ่งมาก ดูแล้วอีกประเดี๋ยวคงต้องรีบไปบริษัท

“จะรีบไปไหนล่ะ ฉันจะให้เลขาไปส่งเธอ” มู่เฉินหย่วนพูด ประตูรถยังเปิดอยู่ “สนามบินมันไกลจากตัวเมืองมาก ลำพังเธอคนเดียว ฉันไม่วางใจ”

“…..”

ไม่ทันไรเลขากาวเหม่ยซีก็เอากระเป๋าสัมภาระของถังซินใส่ไว้ในกระโปรงรถเรียบร้อยแล้ว จะปฏิเสธก็กะไรอยู่ถังซินจึงทำได้แค่เพียงขอบคุณ แล้วก็เข้าไปในรถ

รถขับออกจากสนามบินด้วยความเร็ว

เกาเหม่ยซีรายงานสถานการณ์ของบริษัทให้มู่เฉินหย่วนฟังตลอดทาง น้ำเสียงนิ่งเรียบไม่เร็วไม่ช้า แม้ว่าจะพูดถึงเรื่องโดนรองประธานซุนตบและโดนไล่ออกจากฝ่ายเลขา น้ำเสียงก็ยังไม่สูงเลยสักนิด

“เมื่อก่อนตอนที่เลขาหลี่ไปประกบกับรองประธานซุน เชิญคุณจ้าวจากบริษัทหนานซานทานข้าว พอได้หนังสือเสนอราคาของบริษัทวี่ซีมา รองประธานซุนก็เอาไปขายให้กับบริษัทหย่าเห้อ กวาดเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง มิหนำซ้ำรองประธานซุนถึงขนาดกับย้ายพนักงานดีเด่นคนนึงของฝ่ายวิสาหกิจระหว่างประเทศไปดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทที่หวยเป่ยอีกค่ะ”

ถังซินฟังแล้วก็คิ้วขมวด ตาเหลือบไปมองผู้ชายข้างๆที่ตาเอาแต่จ้องอยู่แต่จอแท็บเล็ต ไม่มีการแสดงสีหน้าใดๆ ไม่รู้ว่าได้ฟังบ้างหรือเปล่า

หลังจากที่หล่อนได้พูดคุยกับหัวหน้าฝ่ายที่สนามกอล์ฟครั้งนั้นแล้วก็ทำให้รู้ว่าเจียงจิ้งเป็นคนของรองประธานซุน แต่แค่คิดไม่ถึงว่าในบริษัทมู่ซื่อจะมีคนของรองประธานซุนเยอะขนาดนี้

ถังซินแอบคิดอย่างเงียบๆ ขนาดเป็นแค่รองประธาน แถมยังไม่ได้ถือหุ้นของบริษัทมู่ซื่อยังบ้าอำนาจได้ขนาดนี้ แล้วพวกคนที่มีหุ้นของมู่ซื่อ จะไม่กลัวกฎหมายไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดินกันเลยเหรอเนี่ย?

แต่ก่อนบรรยากาศของบริษัทก็แปลกๆอยู่แล้ว ได้ยินมาว่าคนของบางฝ่ายก็ถูกย้ายไปบริษัทย่อยที่มณฑลอื่นแล้ว ยิ่งบวกกับเรื่องของหัวหน้าหลิวอีก หล่อนเริ่มพอจะเข้าใจเหตุผลที่มู่เฉินหย่วนกลับประเทศมาแล้ว

เกรงว่ามู่ซื่อจะต้องเกิดความโกลาหลอันใหญ่หลวงขึ้นแน่ๆ

“คุณถังครับ ถึงแล้ว”

ถังซินยังคงเหม่อลอยอยู่นั้นจู่ๆก็มีเสียงทุ้มต่ำของผู้ชายเข้ามาในหู

หล่อนมองออกไปนอกหน้าต่าง รถได้มาถึงบริเวณที่พักของหล่อนแล้ว กาวเหม่ยซีก็ลงรถไปช่วยหล่อนหยิบกระเป๋าสัมภาระแล้ว

“อุ้ย” ถังซินรีบเปิดประตูรถทันที ในขณะที่กำลังจะลงรถนั้น หล่อนหันหน้ากลับไปมองมู่เฉินหย่วนที่นั่งไขว่ห้าง สีหน้านิ่งสงบและกำลังมองมาทางหล่อนอยู่เช่นกัน

สองคนสบตากัน เขาเอ่ยถามด้วยแววตานิ่งๆ “คุณถังมีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”

“ท่านประธานมู่คะ ดิฉันจะไม่ปิดบังคุณละกัน ทางบ้านดิฉันฐานะไม่ดี แม่กับน้องสาวดิฉันก็เป็นคนเลี้ยงดู” ถังซินถามต่อด้วยความลังเล “ท่านเคยบอกไว้ว่าหลังจากกลับประเทศแล้ว เราก็จะไม่มีอะไรต้องติดค้างกันอีก งั้นตอนนี้…ไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วใช่มั้ยคะ”

“ตอนที่อยู่ตุรกี ดิฉันช่วยคุณอย่างสุดความสามารถมาโดยตลอด แต่ว่าอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นที่หมู่บ้านนั้นมันเลี่ยงไม่ได้ ท่านก็พูดเองว่า การที่เราเก็บรักษาพันธุ์พืชหกชนิดมาได้ ก็ถือว่าเราไม่เสียแรงไปโดยเปล่าประโยชน์แล้ว”

ถังซินก็หยิบเอาเรื่องที่ผ่านไปแล้วมาขอความเห็นอกเห็นใจ ยิ่งไปกว่านั้นหล่อนก็ไม่ได้พูดเกินจริง เพียงแค่มีตรงไหนพอช่วยได้หล่อนก็จะช่วยอย่างสุดความสามารถ

มู่เฉินหย่วนมองหล่อนด้วยแววตานิ่งขรึม

แววตานั่นมันดูเย็นชา ไม่อบอุ่นเหมือนกับที่เจอกันครั้งก่อนๆ หูของถังซินแดงขึ้นด้วยความรู้สึกผิดหวัง แล้วก็รู้สึกตื่นกลัวขึ้นมา จิตใจเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข

หล่อนพูดต่ออย่างตะกุกตะกัก “ท่าน ท่านประธานมู่พูดอะไรหน่อยสิคะ”