รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 90

บทที่ 90 แฟนเก่ารวยมาก

ห้องกั้นมีขนาดใหญ่มาก แต่ทั้งสองคนเกือบแนบชิดกันจนหายใจรดกันไปมา

ถังซินยังคงมึนงงอยู่ ใจเต้นตึกตักตึกตักตลอด มู่เฉินหย่วนเปิดฝักบัวเพื่อทำให้คนอื่นรู้ว่าห้องนี้มีคนอยู่ ด้านบนมันขยับไม่ได้ ฝักบัวเลยทำให้ถังซินเปียกโชกไปทั้งตัว

ถังซิน “...”

เช็ดน้ำที่อยู่บนตา ถังซินจ้องผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยความโมโหแล้วพูดเสียงเบา ๆ “ไม่เปิดฝักบัวไม่ได้เหรอไงคะ ทำไมประธานมู่ คุณไม่ไปอยู่ข้างนอกล่ะคะ”

เท่ากับว่าเธออาบน้ำอีกครั้งหนึ่ง ผ้าเช็ดตัวบนร่างกายทั้งเปียกทั้งหนักจนเกือบจะเอาไม่อยู่แล้ว

“ไม่เปิดฝักบัวดึงผ้าม่าน อยากให้คนอื่นมาดูเหรอไง” มู่เฉินหย่วนจับแขนเธออย่างยับยั้งชั่งใจ ให้ทั้งสองคนมีช่องว่างระหว่างกัน ไม่ตัวแนบชิดกัน

“...”

ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าตึก ๆ มือเล็ก ๆ ข้างหนึ่งดึงผ้าม่านเหมือนกับอยากจะเปิดมันออก

มู่เฉินหย่วนสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

ถังซินก็กลัวมาก ขณะที่ผ้าม่านจะถูกเปิดออก เธอก็รีบจับมือเด็กผู้หญิงเอาไว้แล้วยื่นหัวออกไปจึงเห็นว่าเป็นเด็กน้อยหกขวบในหมู่บ้าน

เธอฝืนยิ้มถาม “มีอะไรเหรอคะ”

“ที่แท้ก็เป็นพี่สาวนี่เอง” เด็กน้อยเห็นถังซินก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นแล้วพูดว่า “หนูหาสบู่แช่น้ำอันนั้นไม่เจอค่ะ ก็เลยมาดู ๆ ตรงนี้”

“สบู่แช่น้ำอะไรเหรอ”

“ที่เอามาถู ๆ ตัวแล้วมีฟองค่ะ”

ถังซินรู้ว่าเธอหมายถึงครีมอาบน้ำ รีบหยิบครีมอาบน้ำที่อยู่บนชั้นวางของให้เธอไป

“ขอบคุณนะคะ พี่สาว” เด็กน้อยกอดครีมอาบน้ำเอาไว้แต่กลับไม่ไปแล้วถามด้วยความสงสัย “พี่สาวคะ ทำไมพี่ถึงต้องดึงผ้าม่านด้วยล่ะคะ พวกเราไม่ใช้กันเลยนะคะ”

“เพราะว่าพี่สาวกลัวน้ำจะกระเด็นออกไปเปียกกระเบื้องเซรามิคข้างนอกทำให้คนหกล้มได้ค่ะ” ถังซินพูด “ดังนั้นเวลาที่หนูอาบน้ำก็ต้องดึงผ้าม่านด้วยนะ รู้ไหมคะ”

“ค่ะ”

พอเห็นเด็กน้อยไม่มากวนอีก กอดครีมอาบน้ำแล้วจากไป ถังซินถึงได้ถอนหายใจไปหนึ่งที

ผ้าเช็ดตัวบนร่างกายของเธอทั้งเปียกทั้งหนักจนเอาไม่อยู่ พอยืนขึ้นมา ผ้าเช็ดตัวก็ลื่นออกจากตัวลงไปเลย เธอคว้าเอาไว้ไม่ทันทำให้โป๊ไปหมดทันที

“...”

มู่เฉินหย่วนก็คาดไม่ถึงว่าจะเจอสถานการณ์แบบนี้จึงเห็นแผ่นหลังอันเนียนนุ่มของเธอเต็ม ๆ ตา เอวบางด้านล่าง เขารู้ว่าเอวนี้ถ้าลูบไปก็จะเหมือนผ้าซาตินที่นุ่มลื่นมาก ๆ

รู้สึกกระหายน้ำมากขึ้นมาทันที

ชายหนุ่มพยายามเบนสายตาออกจากตัวเธออย่างมากแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวขึ้นมาออกแรงบิดจนแห้งแล้วส่งไปให้ พูดเสียงแหบ ๆ “นุ่งสิ”

ถังซินเดิมทีก็หน้าแดงอยู่แล้ว หน้าก็ยิ่งทั้งแดงขึ้นทั้งอาย พอได้ยินเขาพูด ทุกอย่างก็ผิดปกติไปหมด รู้สึกอับอายขายขี้หน้ามาก รีบคว้าผ้าเช็ดตัวมานุ่งอย่างรวดเร็วและยังคงหันหลังให้เขา

ทั้งสองคนไม่พูดอะไร มีเพียงเสียงหัวเราะสนุกสนานของเด็กผู้หญิงด้านนอก

ไม่นาน พวกเด็กผู้หญิงที่อาบน้ำเสร็จแล้วก็ไป ถังซินออกไปสำรวจสถานการณ์ก่อน จากนั้นก็เรียกมู่เฉินหย่วนออกมา

“ครั้งนี้ผมสะเพร่าเอง” มู่เฉินหย่วนไอ ๆ “ขอบคุณ คุณถังนะครับ”

ถังซินหูยิ่งแดงขึ้น พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติ “ประธานมู่คะ ครั้งหน้าดูให้มันดี ๆ หน่อยนะคะ จะได้ไม่เข้าห้องอาบน้ำหญิงผิดอีก คนอื่นจะคิดว่าคุณเป็นพวกถ้ำมอง”

มู่เฉินหย่วนพยัก ๆ หน้า

หลังจากที่กินอาหารข้าวแล้ว ถังซินก็ทำงานกับคนที่ดูแลโรงงานอย่างเร่งรีบเพื่อจัดการที่อยู่ให้กัยพวกชาวบ้าน

หัวหน้าหมู่บ้านพอใจมากกับที่แห่งนี้อย่างเห็นได้ชัด ต่อมาพอได้ยินว่าจะได้ทำงาน แต่ละเดือนก็ยังได้เงินเดือนอีก ความโกรธนั้นก็หายไปเป็นปริดทิ้ง พูดกับถังซินไปยิ้มไปด้วย