รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 89

บทที่ 89 ประธานมู่ยังเรียกผมว่าเปียวเม่ย (น้องสาวที่เป็นลูกพี่ลูกน้องทางฝั่งแม่) เลยนะ

ระหว่างทางกลับเข้าไปในเขตเมือง ถังซินก็คุยกับผู้ช่วยจางจึงได้รู้ว่าสองสามวันก่อนหน้านี้เขาได้รับคำสั่งจากมู่เฉินหย่วนให้ซื้อโรงงานแห่งหนึ่งเอาไว้เลยเพื่อที่จะให้ชาวบ้านได้ปักหลักอยู่ที่นั่น

ถังซินถาม “ซื้อโรงงานเหรอ ฟุ่มเฟือยเกินไปหรือเปล่า”

“ไม่หรอก ตอนที่มาตุรกีเมื่อสองปีก่อน ประธานมู่ก็อยากจะได้โรงานนี้อยู่แล้ว” ผู้ช่วยจางพูด “พอมีโรงงานนี้แล้ว ตระกูลมู่ก็เปิดสาขาของบริษัทที่นี่ได้ง่ายแล้ว ส่วนการจัดหาที่อยู่ให้ชาวบ้าน เป็นเพียงเหตุสุดวิสัย โรงงานกับโรงเรียนใกล้กันมาก เด็ก ๆ พวกนั้นก็ไปโรงเรียนสะดวกด้วย”

ถังซิน “อ๋อ” คำเดียว

เธอคิดว่ามู่เฉินหย่วนซื้อโรงงานเพื่อชาวบ้านโดยเฉพาะเสียอีก เธอแค่คิดมากไปเอง ก็จริงสินะ นักธุรกิจคิดถึงผลประโยชน์เป็นอันดับแรกอยู่แล้ว แต่ว่าชาวบ้านเหล่านั้นก็ถือว่าเป็นเกราะป้องกันของตระกูลมู่

นึกถึงคืนนั้นที่มู่เฉินหย่วนดื่มเหล้า คิ้วถังซินก็กระตุก ๆ เธอลองถามหยั่งเชิงดู “ผู้ช่วยจาง คุณอยู่กับประธานมู่นานขนาดนี้ คุณรู้ไหมว่า ประธานมู่มีปัญหาสุขภาพอะไรหรือเปล่าคะ”

ผู้ช่วยจางนึก ๆ ดู “ไม่มีนะครับ ประธานมู่ ไปเช็คร่างกายที่โรงพยาบาลสามเดือนครั้ง ร่างกายก็แข็งแรงมากนะครับ”

“คุณแน่ใจเหรอ” ถังซินสีหน้าดูประหลาดใจนิด ๆ ท่าทางของมู่เฉินหย่วนในตอนนั้นดูไม่เหมือนไม่ได้แกล้งนะ “อย่างเช่นว่าแพ้เหล้าอะไรทำนองนี้อ่ะค่ะ”

“เหล้า...” ผู้ช่วยจางดันแว่นตาขึ้น นึกขึ้นมาได้ “มีครับ ประธานมู่ดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ ไม่ได้ ถ้าดื่มแล้วจะเกิดเรื่อง”

ถังซินถามต่อ “จะเกิดเรื่องอะไรเหรอคะ”

ผู้ช่วยจางไอ ๆ แล้วพูด “ประธานมู่จะเชื่อฟังมาก คนอื่นให้เขาทำอะไรเขาก็ทำ ดังนั้นเวลาที่ประธานมู่ไปงานเลี้ยงค็อกเทลผมก็จะตามไปด้วยตลอดเพราะกลัวว่าเขาจะเกิดเรื่อง”

พูดจบ เขาก็หันหน้ามามองถังซินแว๊บหนึ่ง “คุณถัง หรือว่าประธานมู่ดื่มเหล้าเหรอครับ”

ถังซินพยัก ๆ หน้า

“แล้วประธานมู่ก่อเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”

“...ไม่ค่ะ” ถังซินเว้นจูบใต้แสงดาวนั้นเอาไว้ พูดแต่เพียง “ก็แค่เปลี่ยนเป็นคนที่เชื่อฟังมาก ฉันไปไหนก็ตามไปด้วย แล้ว แล้วก็ยังเรียกฉันว่าเมียจ๋า...ด้วย”

“อ๋อ งั้นไม่เป็นไร” เรื่องที่ยากจะเอ่ยปากสำหรับถังซิน แต่เป็นเรื่องที่ไม่น่าสนใจสำหรับผู้ช่วยจาง “ประธานมู่ดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ แล้วชอบพูดจาเลอะเทอะ ประธานมู่ยังเคยเรียกผมว่าเปียวเม่ยเลยนะ”

“เปียว เปียวเม่ยเหรอคะ” ถังซินอึ้งจนอ้าปากค้าง แทบไม่อยากจะเชื่อเลยสักนิดเดียว

“ใช่ครับ ตอนนั้นผมก็งงเหมือนกัน พาประธานมู่ไปหาหมอที่โรงพยาบาล หมอบอกว่าบางคนก็เป็นแบบนี้ ที่แพ้อาหารบางอย่าง สติเลื่อนลอย จดจำได้แต่เรื่องภายในชั่วเวลาหนึ่ง”

“คืนก่อนดื่มเหล้าหนึ่งวันประธานมู่ ผมเจอประธานมู่ดูหนังอยู่ที่บ้าน เฟ่ยเหวินลี่เล่นเป็นเปียวเม่ยของพระเอก คิดว่าประธานมู่คงจะลืมตัวละครนั้นไม่ลง จนเมาแล้วเรียกผมว่าเปียวเม่ย”

“เฟ่ยเหวินลี่เป็นผู้หญิง แต่ผู้ช่วยจางคุณ...” ถังซินมองผู้ช่วยจางขึ้น ๆ ลง ๆ “คุณไม่เหมือนเฟ่ยเหวินลี่เลยสักนิด อีกอย่าง ทำไมประธานมู่ถึงเรียกฉันว่าเมียล่ะคะ”

ผู้ช่วยจางแบมือทำท่าทางไม่รู้เรื่อง “อันนี้ผมก็ไม่รู้จริง ๆ อาจเป็นเพราะคุณถังสวยหรือเปล่าครับ”

“...”

โรงงานตั้งอยู่ในเขตเมืองทางเหนือที่เรียกว่า “แบ็กซ์เตอร์” ใหญ่กว่าที่ถังซินคิดเอาไว้มากและสะอาดมาก หลังจากที่รถออกจากลาน บ้านมาถึงโรงงาน ที่นี่มีหอพักเดียวแถมยังมีโรงอาหารอีกด้วย

ถังซินนำเด็ก ๆ ไปกินข้าวที่โรงอาหาร

เด็ก ๆ ในหมู่บ้านกินนกป่ามาตลอด จู่ ๆ ก็ได้มาเจอเนื้อไก่ เป็ด ปลาสด ๆ แถมยังมีผักสีเขียวสด ๆ อีก แต่ละคนกินข้าวไปสองสามชาม หน้าตาดูอิ่มอกอิ่มใจมาก

ตกบ่ายพอแดดจ้าน้อยลง ถังซินก็ไปเด็ก ๆ ออกไปซื้อของ