รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 88

บทที่ 88 คุณไม่อยากเป็นน้องเขยของประธานมู่เหรอ

ถังซินส่งขวดแก้วให้มู่เฉินหย่วน แล้วเดินไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านคะ ฉันอยากคุยกับคุณค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านมองเธอแว๊บหนึ่ง

แล้วดูเหมือนว่าหัวหน้าหมู่บ้านจะเข้าใจอะไร เขาหันตัวเดินไปที่ลานบ้าน ถังซินก็เดินตามเขาไป

หลังจากที่เข้าห้องไป ถังซินก็หาที่นั่งลง จากนั้นเธอก็บอกจุดประสงค์ทั้งหมดที่มารวมทั้งการเอาของมาแลกพืชชนิดนั้นว่าอยู่ในแผนของพวกเขาทั้งหมดด้วยสีหน้าสงบนิ่ง

หลังจากที่ได้ฟังแล้ว หัวหน้าหมู่บ้านก็โกรธจนทุบโต๊ะอย่างแรงแล้วพูดด้วยความโกรธ “ฉันก็แปลกใจอยู่เพราะที่ไม่มีใครมาตรงที่ของพวกเขาสิบกว่าปีแล้ว ทำไมพวกคุณถึงมาได้ คุณ...พวกคุณมันอันตรายมากจริง ๆ”

“คุณดูสิ พวกคุณทำให้เรื่องกลายเป็นแบบนี้ บ้านเกิดของพวกเราพังหมดแล้ว”

“ขอโทษด้วยนะคะ พวกเราก็ไม่คิดว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้เหมือนกัน” ถังซินก็รู้สึกผิดมากเช่นกัน เธอรู้ว่าพูดมากไปกว่านี้ ก็ไม่สามารถทำให้หัวหน้าหมู่บ้านหายโกรธได้ เพราะพวกเขาสูญเสียบ้านเกิดไป

“ระเบิดนั้นมีแก๊สพิษ ต่อไปสวนผักก็จะปลูกอะไรไม่ขึ้นอีก หัวหน้าหมู่บ้านคะ แบบนี้พวกคุณอยู่ต่อไปไม่ได้หรอกค่ะ ด้านนอกพวกเรายังมีรถอยู่อีกสองสามคัน หวังว่าจะพาพวกคุณออกไปด้วยกันได้นะคะ”

“ออกไปงั้นเหรอ ให้ออกไปไหน คุณว่ามาซิ” หัวหน้าหมู่บ้านกระทุ้งแก้วไม้ใส่ถังซิน แก้วไม้ข่วนแก้มถังซินจนเลือดไหล ถังซินขมวดคิ้ว

ถังซินไม่โกรธ เธอพูด “ปัญหาด้านภาษาคุณไม่ต้องห่วงนะคะ คุณยังมีฉันอยู่ หลังจากที่ออกไปแล้ว พวกเราจะจัดการหาที่ดี ๆ ให้ พวกคุณ ให้เด็ก ๆ ได้เรียนหนังสือด้วยค่ะ”

“หัวหน้าหมู่บ้านคะ พวกคุณแต่ละคนอยู่กันได้เพียงห้าสิบปี บางทีอาจจะเป็นเพราะร่างกายมีโรค ถ้าออกไปแล้วสามารถไปตรวจที่โรงพยาบาล รักษาตามอาการได้นะคะ ฉันสามารถเซ็นสัญญากับคุณได้ ขอเพียงแค่คุณกับชาวบ้านยังมีชีวิตรอด ทางพวกเราก็จะดูแลพวกคุณและให้เด็ก ๆ ได้รับการศึกษาที่ดีที่สุดค่ะ”

“พวกคุณนี่มันโหดร้ายาทรุณจริง ๆ...” น้ำเสียงของหัวหน้าหมู่บ้านดูเศร้าสร้อย

เขาก็รู้ว่าที่นี่ถูกทำลายแล้ว ถึงจะโกรธถังซินต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

สักพักหนึ่ง หัวหน้าหมู่บ้านถึงได้เอ่ยปาก “พวกเราแก่แล้วและไม่อยากเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ด้วย แค่หวังว่าเด็ก ๆ จะมีชีวิตที่ดี ขอแค่พวกเขาอยู่ดี ฉันก็จะรับปากพวกคุณ”

พอเห็นว่าเจรจากันได้ ถังซินก็โล่งอกไปที “เดี๋ยวพอออกไปแล้ว ฉันจะพาเด็ก ๆ ลองไปตรวจดูที่โรงพยาบาล ไม่ว่าจะต้องจ่ายเท่าไหร่ ก็จะรักษาพวกเขาให้เป็นอย่างดีค่ะ”

“ท่านวางใจได้ค่ะ ก่อนที่จะไปฉันจะสอนภาษาที่ภายนอกเขาใช้กันให้กับพวกเขา พวกเราจะจัดการที่อยู่ อาหาร โรงเรียนของเด็ก ๆ ให้หมดทุกอย่างเลยค่ะ”

หัวหน้าหมู่บ้านพยัก ๆ หน้า

เจรจาครั้งนี้ไม่เกินสิบนาที ทั้งสองคนก็เดินตามกันออกไป

มู่เฉินหย่วนเห็นแก้มของถังซินมีเลือดออกก็จ้องมองมาแล้วก้าวขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นเหรอ”

“ไม่เป็นไรค่ะ” ถังซินลูบ ๆ บาดแผลนั้น เจ็บจนเบะปาก แล้วก็รีบทำหน้าปกติเหมือนเดิม เธอเล่าเรื่องที่คุยกับหัวหน้าหมู่บ้านให้มู่เฉินหย่วนฟัง

“ประธานมู่คะ ขอโทษด้วยนะคะ ที่ตัดสินใจบางอย่างเองลงไปโดยที่ไม่ถามคุณก่อน”

สำหรับคำขอโทษของเธอ มู่เฉินหย่วนได้แต่พูด “คุณพูดในสิ่งที่ผมอยากจะพูด ตอนที่มา ผมก็อยากย้ายพวกเขาออกไปนะ แม้แต่ผู้ช่วยจางก็จัดการหาสถานที่ได้แล้วด้วย”

ถังซินอึ้ง ๆ “จริงเหรอคะ”

“อืม ที่พักระหว่างทางของพวกเราไม่ได้มิดชิดอะไร มีความเป็นไปได้สูงที่หลังจากที่ไปแล้วจะมีคนอื่นมาอีก ปมก็ไม่อยากให้ธุรกิจมาทำลายบ้านเกิดของคนอื่นเหมือนกัน”

พอเห็นเขาพูดขนาดนี้ ถังซินก็รู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมา

ที่แท้พวกเขาก็คิดเหมือนกัน แต่เขาจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เพียงแต่ไม่ได้พูดเท่านั้นเอง

หัวหน้าหมู่บ้านเรียกชาวบ้านมารวมตัวกันเพื่อปรับความเข้าใจกัน บอกทุกคนว่าอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ต้องจากที่นี่ไปแล้ว ชาวบ้านหลายคนไม่พอใจ ต่อมาพอรู้ว่าลูก ๆ จะได้รับการศึกษาจึงเห็นด้วย

รถออฟโรดสองสามคันที่ขับมามีอาหารเต็มไปหมดและมีพื้นที่ว่างน้อย หนึ่งคันนั่งได้แค่สามคนจึงพาเด็ก ๆ ไปก่อน ส่วนชาวบ้านคนอื่น ๆ พรุ่งนี้จะเอารถบัสท่องเที่ยวมารับ

ถังซินกลัวเด็ก ๆ จะไม่คุ้นเคยกับสิ่งแวดล้อมใหม่เลยบอกว่าไปกับผู้ช่วยจางด้วย