รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 87

บทที่ 87 แน่นอนอยู่แล้ว ก็เราเป็นสามีภรรยากันนี่

เดิมทีมู่เฉินหย่วนขับรถเอาบะหมี่กลับมาเยอะมากชาวบ้านดีใจกันมาก พอเห็นยางรถบรรทุกรั่วก็เลยให้ถังซินกับมู่เฉินหย่วนทั้งสองคนอยู่ที่นี่ต่ออีกสองสามวัน

ถังซินแกล้งปฏิเสธไปสองประโยคแล้วก็ตอบรับไป

ตกเย็นมู่เฉินหย่วนกับพวกหัวหน้าหมู่บ้านสองสามคนกลับมาแล้ว แบกสัตว์ป่ามาด้วย ท่าทางจะได้มาเต็มที่

ผู้หญิงในหมู่บ้านเริ่มตั้งเตาตั้งหม้อทำอาหาร ต้มผักกาดขาวที่ไม่ปกติกินไม่ลงด้วย ลานกว้างสว่างไสวราวกับเวลากลางวัน มีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารจีนอันโอชะตั้งอยู่

ชาวบ้านบางคนร้องเพลงประจำหมู่บ้าน หัวเราะสนุกสนานกันมาก

ครั้งนี้ยังคงมีเหล้าเช่นเคย

ได้บทเรียนจากเมื่อคืนแล้ว คราวนี้พอถังซินเห็นเหล้าจึงนั่งเฉย ๆ ไม่ได้ เธอเลยชักแม่น้ำทั้งห้าบอกกับหัวหน้าหมู่บ้านไป “หัวหน้าหมู่บ้านคะ สามีของฉันแพ้เหล้า คราวนี้ขอไม่ดื่มนะคะ”

หัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่บังคับ หยิบชามเหล้าออกไป

มู่เฉินหย่วนเห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ถือโอกาสที่ทุกคนกำลังสนุกสนานกัน เขยิบเข้าไปถามข้าง ๆ หูเธอ “เมื่อคืนผมไม่เป็นอะไรจริง ๆ เหรอ”

“เป็นสิค่ะ ก็แพ้เหล้าไงค่ะ” ถังซินพูด “ฉันก็เพิ่งนึกขึ้นมาได้ เมื่อคืนแขนของคุณมีจุดแดง ๆ ขึ้นเยอะมาก ประธานมู่คะ คุณไม่รู้ตัวเลยเหรอคะ”

“จริงเหรอ”

ถังซินพยักหน้า ทำหน้าซื่อ ๆ แต่มู่เฉินหย่วนกลับยังคงขมวดคิ้วอยู่

ที่แท้ที่เมื่อก่อนผู้ช่วยจางไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกรีแรง ๆ ก็เพราะเหตุนี้เองเหรอ”

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามันไม่ใช่ล่ะ

สองสามวันต่อมา ถังซินกับมู่เฉินหย่วนก็อยู่ในหมู่บ้านต่อ มู่เฉินหย่วนออกไปเดินเตร็กเตร่กับชาวบ้านข้างนอก ส่วนเธอก็อยู่คุยกับพวกผู้หญิงในหมู่บ้าน

ในบรรดาเด็ก ๆ โตที่สุดอายุไม่เกินสิบปี ส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้ชายซึ่งดูเชื่อฟังมาก เวลาที่ถังซินว่าง ๆ ก็จะใช้ก้อนหินเขียนภาษาตุรกีบนพื้นสอนพวกเขา

เด็ก ๆ มีความใฝ่รู้มาก เรียนรู้ไว สอนคำหนึ่งหกครั้งก็เขียนออกมาได้แล้ว

ถังซินคิดว่า ถ้าพวกเขาสามารถออกไปรับการศึกษาข้างนอกได้ ชีวิตจะต้องสดใสแน่นอน โดยทั่วไปเมื่อพวกเขาอายุห้าสิบปีก็ตายแล้ว บางทีอาจจะเกี่ยวกับร่างกายและจำเป็นต้องไปตรวจที่โรงพยาบาล

ห้าวันต่อมา ขวดแก้วที่สั่งไว้ก็ส่งมาถึงแล้ว

หลังจากที่กินข้าวเสร็จ ถังซินก็ไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน “หัวหน้าหมู่บ้านคะ ก่อนหน้านี้คุณน้าไอชาบอกกันฉันว่า ในหมู่บ้านนี้มีพืชที่สามารถยืดอายุคนได้ พวกคุณเอามันมาทำซุปกัน”

“ใช่” หัวหน้าหมู่บ้านพูด “พวกเราก็กินมันทุกวัน ร่างกายของพวกเราเลยไม่เจ็บป่วย อายุสี่สิบกว่าแต่ดูเหมือนอายุยี่สิบสามสิบ”

หัวหน้าหมู่บ้านพูดไปแล้วก็ถอนหายใจ “เพียงแต่ว่าคนในหมู่บ้านของพวกเรา มักจะอยู่ได้ไม่เกินห้าสิบปี สำหรับพวกเราแล้ว ยาตัวนี้ไม่เป็นประโยชน์สักเท่าไหร่ ทำไมล่ะ คุณอยากเหรอ”

ถังซินพยักหน้า “บอกท่านตามตรง หลังจากที่ฉันรู้ก็ใจเต้นมากเลยค่ะ อยากจะเอากลับไปด้วยสักหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นก็ยากแล้วละ” หัวหน้าหมู่บ้านขมวดคิ้ว “ก่อนหน้านี้คนในหมู่บ้านเคยลองเอาออกไป แต่กลับไม่สำเร็จ ดูเหมือนว่ามันจะขึ้นได้เพียงที่นี่เท่านั้น”

“ขอเพียงแค่ท่านยอมให้ฉันมาสักสองสามต้นก็พอค่ะ” ถังซินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด “ก่อนหน้านี้ตอนที่ฉันกับสามีผ่านอาดานามาก็ซื้อขวดเล็ก ๆ เอาไว้สองสามขวด ได้ข่าวว่ามันใช้ใส่อะไรก็ได้”

“ถ้างั้นคุณก็ถอนมันเองตามสบายเลย” หัวหน้าหมู่บ้านหัวเราะ ฮะ ๆ พูดด้วยความซาบซึ้งใจ “คุณกับสามีให้ของพวกเราชาวหมู่บ้านมามากมาย ฉันกำลังกลุ้มใจอยู่ว่าไม่มีของอะไรให้พวกคุณพอดีเลย”

“ท่านเกรงใจมากไปแล้วค่ะ”

เมื่อคืนมู่เฉินหย่วนก็หาโอกาสเอาขวดแก้วที่เอากลับมาด้วยไปซ่อนไว้ในรถ คราวนี้ ถังซินตั้งใจขึ้นรถไปหยิบขวดแก้วห้าใบออกมา

ถังซินตามหัวหน้าหมู่บ้านไปที่เพิงไม้ด้วยกัน

เธอเปิดขวดแก้วออก ขุดเอาพืชสีเขียวและเอาดินติดมาด้วย เธอวางลงในขวดแก้วอย่างระมัดระวังแล้วปิดฝา

ไม่นาน ขวดแก้วทั้งห้าใบก็บรรจุพืชที่มีดินติดมาด้วย

หัวหน้าหมู่บ้านมองขวดแก้วอยู่นานแล้วจึงถามถังซิน “นี่มันดูเหมือนขวดแก้วธรรมดาเลย มันจะใช้ได้จริง ๆ เหรอ”

“หวังว่านะคะ” ถังซินเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก