รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 86

บทที่ 86 ผู้หญิงคนนี้ฉลาดจริง ๆ เลย

ไม่นาน มู่เฉินหย่วนที่กินข้าวเสร็จแล้วก็ออกไปกับหัวหน้าหมู่บ้านกับชาวบ้านสองสามคน ส่วนถังซินก็อยู่ที่หมู่บ้าน เธอเห็นไอชากำลังซักเสื้อผ้าก็เลยอยากจะไปช่วย

“คุณท้องอยู่ อย่าทำอะไรซี้ซั้วสิ ไปนั่งตรงโน้นไป เรื่องเสื้อผ้าให้ฉันจัดการให้ก็ได้”

ไอชานึกว่าถังซินท้องอยู่มาตลอด ทำเอาถังซินรู้สึกเกรงใจมาก เธอหาก้อนหินนั่งแล้วมองไอขาซักผ้าไปแล้วก็คุยไปด้วย

“คุณน้าคะ พวกคุณอยู่ที่นี่มากนานแค่ไหนแล้วเหรอคะ”

“จะสามสิบเก้าปีแล้ว”

“งั้นก็นานมากเลย” ถังซินพูดแล้วก็ยิ่งอยากรู้มาก ๆ “ในหมู่บ้านชาวบ้านหลายคนที่เหมือนคุณน้า คงอยู่มาหลายปีแล้วสินะคะ แต่ทำไมคนน้อยจังเลยล่ะคะ”

ตามหลักแล้ว ที่นี่มีพืชชนิดนั้นที่มีสรรพคุณช่วยให้เซลล์สร้างตัวใหม่ขึ้นมาได้ อายุพวกเพิ่มขึ้น สามสิบปีผ่านไป ทำไมประชากรถึงเพิ่มครึ่งเดียวล่ะ แต่ทว่าเมื่อคืนถังซินก็ไม่เห็นชาวบ้านมากนัก เด็ก ๆ ก็มีน้อยมาก

“พวกเราก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเหมือนกัน พออายุถึงห้าสิบปีก็ตายแล้ว” ไอชาพูด

ถังซินอึ้งอยู่ตรงนั้น “ห้าสิบปีเหรอคะ”

เธอไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่ามีการจำกัดอายุในการตายด้วย

“ใช่ ทุกคนเป็นแบบนี้ ตอนที่คลอดเด็กออกมา คนที่อายุเกินห้าสิบปีก็จะจากไปอย่างสงบ ดังนั้นหลายสิบปีมานี้ จำนวนคนในหมู่บ้านจึงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง”

“แล้วพวกคุณไม่อยากออกไปดูข้างนอกหน่อยเหรอ” ถังซินพูด “ดูเหมือนว่ารถของพวกเราจะอยู่ไม่ไกลนะ พวกคุณลองไปตรวจที่โรงพยาบาลดูไหม อาจจะเป็นปัญหาเรื่องสุขภาพก็ได้นะ”

ไอชาส่ายหัวยิ้ม ๆ “ที่นี่ดีมาก ทุกคนมีความสุขมาก ทำไมต้องออกไปด้วยล่ะ ออกไปก็ต้องซื้อที่ ไหนจะต้องเลี้ยงลูกหลายคนอีก อีกอย่างไม่มีใครฟังภาษาของพวกเราออกด้วย”

ถังซินไม่พูดต่ออีก

จริงสิ ที่นี่คือโลกในอุดมคติที่อยู่นอกโลกอย่างแท้จริง ตัดขาดจากการศึกษากับการรักษาทางการแพทย์ พึ่งพาตนเอง ไม่ต้องกังวลอะไร ถ้าเธอเป็นไอชา เธอก็ไม่อยากออกไปหรอก

หลังจากที่ไอชาซักเสื้อผ้าเสร็จไปหนึ่งถัง ถังซินก็ช่วยเธอตากเสื้อผ้า จากนั้นคุณน้าไอชาก็พาเธอไปดูสวนผักที่อยู่ด้านหลัง

สวนใช้ไม้สร้างเพิ่มขึ้นมาอย่างเรียบง่าย เวลาที่อยากได้แสงแดด นำไม้กระดานยาวที่อยู่ด้านบนออก ด้านในนอกจากกะหล่ำปลีนิดหน่อย ที่อื่นก็ปลูกพืชชนิดเดียวกัน

ถังซินมองพืชอันเขียวสดเต็มแปลงทั้งสองด้าน ใจก็เต้นแรงขึ้นมา

ทั้งหมดนี้คือสมบัติล้ำค่าที่ประเมินค่าไม่ได้เลย

ไอชากลับไม่เห็นพืชพวกนี้อยู่ในสายตา ดึงผักออกมาทิ้งลงในตะกร้าสองต้นแล้วยังพูดกับถังซิน “คุณอย่าคิดว่าหัวหน้าหมู่บ้านอายุน้อยนะ เขาอายุสี่สิบแปดแล้ว พวกเรากินหญ้าชนิดนี้เลยดูอ่อนกว่าวัย เดี๋ยวกลับไปฉันจะเอามันไปต้มซุปให้บำรุงให้คุณนะ”

“นี่ นี่มันมหัศจรรย์ขนาดนี้เลยเหรอ” ถังซินพูดตะกุกตะกัก เธอเกือบจะพูดไม่ออกแล้ว “ฉันโตจนป่านี้แล้ว เพิ่งรู้เป็นครั้งแรกเลยว่าคนเราสามารถย้อนวัยได้ด้วย”

ไอชาหัวเราะหึหึแล้วพูด “ใช่ นี่คือของขวัญจากพระเจ้าที่ให้พวกเรามา เพียงแต่ว่าหญ้าชนิดนี้ปลูกได้ที่นี่เพียงที่เดียว ก่อนหน้านี้มีคนในหมู่บ้านอยากนำมันไปขาย ระหว่างทางมันก็เหี่ยวตายเสียก่อน”

ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง

ถือว่าถังซินเป็นคนฉลาด ทำไมสมบัติล้ำค่าชนิดนี้ถึงไม่มีใครสนใจ ที่แท้ก็เพราะว่ามันสนใจไม่ได้นั่นเอง

ถ้าหากไม่สามารถนำพืชชนิดนี้ออกไปได้ หมายความว่ามู่เฉินหย่วนต้องส่งทีมวิจัยมาที่นี่ พวกเขายังไม่ทันจะมาก็โดนกระแสจับตามองกันมากมาย ถ้าส่งทีมวิจัยมาพักแรมที่นี่จริง ๆ ...

พืชที่ต่ำต้อยแต่กลับเป็นสิ่งที่สามารถทำให้โลกทั้งใบบ้าคลั่งได้

คนเรามีความโลภและความเห็นแก่ตัวกันทั้งนั้น เพราะผูกมัดอยู่กับชีวิต ทันทีที่รู้จักของชนิดนี้ ทุกคนย่อมอยากที่ครอบครองมันแน่นอน นั่นไม่เท่ากับพวกเขานำเอาภัยพิบัติร้ายแรงมาสู่หมู่บ้านของพวกเขาหรอกเหรอ

ถังซินรู้สึกหนาวไปทั้งตัว เธอไม่กล้าไปคิดถึงเรื่องเหล่านั้น พอจะจากไอชาไปก็เลยถามเธอ “คุณน้าคะ ทำไมพืชชนิดนี้ถึงงอกใหม่ได้ล่ะคะ มันยังดูดสารอาหารจากรากมาหล่อเลี้ยงตัวเองหรือเปล่าคะ

ไอชาพยักหน้า “ใช่ พวกมันแพร่พันธุ์ง่ายมาก ถ้าเธอตัดใบมันออกไป รดน้ำสองสามวัน มันก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว”