รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 97

บทที่ 97 พี่เฉิน เอาหมาป่ากลับมาสิ

หล่อนรู้สึกเสียดายขึ้นมา หันไปพูดกับประธานกาว: “ท่านประธานกาวหรือว่าพวกเราพอกันแค่นี้ดีไหม ฉันแพ้จนไม่เหลืออะไรแล้ว ไม่อยากเล่นแล้ว”

“ไม่ได้สิ คุณเป็นคนบอกเองนะว่าให้เล่นอีกรอบ” ประธานกาวตอบ “ยิ่งไปกว่านั้น ฉันกับประธานส้งก็เอาบ้านวิลล่ามาเดิมพันแล้วด้วย ถ้าเธอกลับคำเอาตอนนี้ก็เท่ากับว่าไม่เห็นหัวพวกเราใช่ไหม?”

ถังซินพูดอย่างฝืนยิ้ม: “ท่านประธานส้ง ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นนะคะ…..”

“ก็ได้ก็ได้ ฉันยอมทำก็ได้!” เฉียวมั่นหลัวพูดตัดประโยคถังซิน นังผู้หญิงคนนี้แพ้มาแล้วทั้งคืน ฝีมือการเล่นก็แย่ขนาดนั้น ไม่มีทางชนะได้หรอก

“คุณถัง อย่าไปขัดอารมณ์ท่านประธานกาวสิ”

“แต่ว่าฉัน…..” ถังซินท่าทางลังเล ประมาณว่ากลัวแพ้และไม่อยากเล่นแล้ว

เฉียวมั่นหลัวฉวยโอกาสนี้ตะโกนเรียกพนักงานให้เอากระดาษกับปากกามาให้ เขียนเสร็จก็ประทับลายนิ้วมือลงไป จากนั้นก็ชายตาไปมองถังซิน

“เหลือแต่คุณถังที่ยังไม่ได้เขียน”

ถังซินหยิบปากกาขึ้นมาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากกัดฟันเขียนเสร็จก็เอาไปวางไว้ข้างๆ

“เล่นก็เล่น! แพ้มาทั้งคืนแล้ว ถ้าแพ้อีกจะเป็นไรไป!” ถังซินเรียกให้พนักงานที่กำลังจะออกไปปิดประตูซะ

“ถ้าเกิดแพ้ แล้วถูกคนเห็นขึ้นมาจะขายหน้าเอา”

แต่เฉียวมั่นหลัวกลับไม่สนใจหล่อน เรียกให้พนักงานเปิดประตูทิ้งไว้

ประธานกาวขมวดคิ้ว พูดด้วยความไม่พอใจ: “อีกหน่อยคนก็เยอะแล้ว ถ้าหล่อนเปลี่ยนใจขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ?”

“ไม่ทางหรอกค่ะ ประธานกาวคุณวางใจได้” เฉียวมั่นหลัวพูดปลอบใจประธานกาว แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย: “หล่อนเป็นคนประทับลายนิ้วมือเอง ถ้าหล่อนคิดอยากจะเปลี่ยนใจก็ไม่ได้แล้ว แถมคนเยอะขนาดนี้ คิดว่าหล่อนจะกล้าลุกออกไปไหมล่ะคะ?”

มือของหล่อนลูบลงที่ขาของเขา น้ำเสียงนุ่มนวล “ท่านประธานกาว ฉันทุ่มสุดตัว เพื่อที่จะทำให้ผู้หญิงคนนี้ตกเป็นของท่าน ถ้าอย่างนั้นใบสัญญานั่น…..”

ประธานกาวหยิกไปที่หน้าอกของหล่อนหนึ่งที “ถ้าคืนนี้ผ่านไปด้วยดีล่ะก็ ใบสัญญานั่นตกเป็นของเธอแน่นอน!”

“ขอบคุณท่านประธานกาวมากค่ะ”

พอมองไปยังถังซินที่สีหน้ามึนเมา เฉียวมั่นหลัวก็พูดแดกดันในใจ

ตอนที่เจอถังซินในวันนี้ หล่อนก็ไม่ได้สนใจอะไร ที่จริงแล้วหลังจากนี้ก็ยังมีโอกาสแก้แค้น แต่ว่าถังซินดันมาหาถึงที่ซะขนาดนี้ จะปล่อยไปก็ใช่เรื่องน่ะสิ

แขกที่ห้องโถงข้างนอก พอรู้ว่ามีห้องที่พนันของมูลค่ามหาศาล ก็แห่กันเข้ามามุงดู ไม่ทันไรก็แน่นเต็มห้องจนแทบจะไม่มีอากาศหายใจ

ห้องทางนี้คนเยอะแน่นไปหมด ในขณะที่ประตูของห้องอีกด้านก็เปิดออก มีผู้ชายสวมชุดสูทรองเท้าหนังสองสามคนเดินออกมา หนึ่งในนั้นก็ควงสาวสวยมาด้วยหนึ่งคน

ผู้ชายสวมแว่นพูดกับมู่เฉินหย่วน: “เห้อ นี่ขนาดผมคิดว่าตัวเองฝีมือก็ไม่ได้แย่แล้วนะ กะจะเล่นชนะประธานมู่สักหน่อย คิดไม่ถึงสุดท้ายก็โดนประธานมู่กินเรียบ”

ผู้ชายข้างเขาก็ตอบกลับ: “ใช่แล้ว คนที่ประธานมู่พามาเนี่ย สุดยอดจริงๆ”

“แต่ก็ทำให้พวกเราลำบากพอตัวเลย!”

มู่เฉินหย่วนจับมือกับชายคนนั้น พร้อมพูดขึ้น: “ท่านชมเกินไปแล้ว วันนี้ถือว่าได้ที่นั่งดีด้วย ชนะซะเยอะเลย ต้องขออภัยจริงๆครับ”

“ฮ่าๆ ไม่เป็นไร ครั้งหน้าถ้ามีเวลาค่อยมาเล่นกันใหม่!”

“…..”

หลังจากรอกาวเหม่ยซีส่งแขกกลับไปหมดแล้ว จู่ซือซือก็รีบวิ่งแจ้นมาจับมือของมู่เฉินหย่วน พูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ “พี่เฉินพี่เห็นพวกเขาชมฉันไหม ฉันสุดยอดใช่ไหมล่ะ?”

เพื่อที่จะฝึกฝนฝีมือการเล่นไพ่นกกระจอกให้เก่ง หล่อนก็เรียนรู้กับผู้เชี่ยวชาญด้านการเล่นไพ่นกกระจอกที่มู่เฉินหย่วนเป็นคนเชิญมาให้ ทุกๆวันตั้งใจฝึกฝนจนเป็นเวลาหนึ่งปี ก็เพื่อวันนี้