รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 107

“คุณเกรซ ฉันทำอะไรตรงไปตรงมา ไปหรือไม่ไปตระกูลจอห์นสัน ไม่เกี่ยวอะไรกับคอฟฟีเมต และก็ไม่เกี่ยวกับคุณด้วย เอาเด็กมาเป็นเกราะกำบัง？คุณคิดมากไปแล้ว”

เธอได้ยินว่าเอรินอยากไปเล่นที่ตระกูลจอห์นสัน เลยคิดว่าตัวเองชักจูง？

ใจแคบไปแล้ว

ซูการ์พูดจบ ก็อุ้มเอรินขึ้นมาแล้วเดินออกไป

เกรซซี่ที่อยู่ด้านหลังกำมือแน่น สีหน้าเยือกเย็นลง

ทาคุมิถูกเธอจับมือไว้ จากนั้นสะบัดเธอออกด้วยความเจ็บ

เกรซซี่ตอบสนองกลับมา คุกเข่าลงไปจับไหล่ของเขา

“ทาคุมิ หนูชอบพวกเขาสองคนมากเลยหรือ？”

ทาคุมิจ้องเกรซซี่ด้วยใบหน้าที่หม่นลงไม่พูดอะไร

เกรซซี่พูดอย่างเย็นชา：“ทาคุมิ จำไว้ว่าใครคือหม่ามี๊แก！ฉันน่ะเป็นหม่ามี๊แกนะ”

บนไหล่รู้สึกเจ็บขึ้นมา ทาคุมิขมวดคิ้วเล็กๆ ปากเล็กนั้นเม้นแน่น

เกรซซี่จ้องเขา แล้วพูดอย่างอ่อนโยน“คุมิ เพื่อนที่โรงเรียนมีพ่อกับหม่ามี๊กันทั้งนั้น หนูไม่อยากอยู่กับพ่อแล้วก็หม่ามี๊หรือไงจ๊ะ？”

ต้องเริ่มลงมือจากเด็กคนนี้ ให้ตัวเองแต่งเข้าตระกูลจอห์นสันโดยเร็วที่สุด

เกรซซี่ชะงักไป“คุมิ เมื่อก่อนหนูถูกคนหัวเราะเยาะว่าเป็นเด็กไม่มีพ่อ ต่อไปหนูอยากกลายเป็นเด็กที่ไม่มีหม่ามี๊แล้วหรือ？เด็กดี กลับไปบอกพ่อว่าหนูคิดถึงหม่ามี๊นะ อยากอยู่กับหม่ามี๊โอเคไหม？”

ทาคุมิจ้องเธอนิ่ง ไม่พูดอะไร

ความหงุดหงิดในใจเกรซซี่เพิ่มมากขึ้น

“ทาคุมิ พูดสิ！แกพูดได้ไม่ใช่หรือ？ทำไมอยู่ต่อหน้าฉันถึงไม่พูดล่ะ？”

ไอ้เด็กนี่ เลี้ยงเขามาสี่ปี ทำไมไม่เชื่องเลย！

ทาคุมิเม้มปากเล็กๆ แน่น ไม่พูดอะไรเลย

ตอนนี้เอง คนขับรถที่อยู่ไม่ไกลก็มาหา

“ชื่อเสียงดี？ดีจนทำให้หลานชายของฉันนอนโรงพยาบาลเนี่ยนะ？”

“เอ่อ……”

ซูการ์ที่อยู่ด้านนอกได้ยิน ก็เคาะประตูผลักเข้าไป

ในห้องคนไข้มีคนยืนอยู่ไม่น้อย

ก่อนมาซูการ์ถามสถานการณ์คณิตอย่างละเอียดแล้ว

พูดแล้วก็บังเอิญ คนที่กินขนมจนหอบหืดกำเริบนั้น เป็นหลานของครูใหญ่ลิลลี่โรงเรียนอนุบาลที่เอรินอยู่

เด็กดูท่าจะอายุแค่สามสี่ขวบ เวลานี้กำลังให้น้ำเกลืออยู่

ด้านข้างยังมีผู้หญิงงที่อายุประมาณห้าหกสิบปียืนอยู่คนหนึ่งด้วย ซึ่งคือภรรยาของลูกพี่ลูกน้องพ่อ

พวกเขาไม่ใช่เมืองคีรีคน ครั้งนี้มาเมืองคีรีเพื่อมาเที่ยว

คิดไม่ถึงว่าเด็กจะหอบกำเริบได้เพราะว่ากินขนมอบ