รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 129
ซูการ์ชะงักฝีเท้า มองทั้งสามคนที่ยืนอยู่ด้วยกัน แล้วก็อึดอัดแปลกๆ
เธอสูดหายใจลึกๆ ยิ้มบางๆ“ค่ะ”
“ขอบคุณนะคะ”
เกรซซี่รีบยื่นโทรศัพท์ให้เธอ แล้วมองไปที่คอฟฟีเมต“พี่เมต พี่อุ้มคุมิสิ”
คอฟฟีเมตขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
สามคนพ่อแม่ลูก？
เขากับเธอยังไม่สร้างครอบครัวเลย
“พี่เมต อ่ะ”
เกรซซี่อุ้มทาคุมิขึ้นมา อยากยื่นให้เขา
คอฟฟีเมตมองเธอ สัมผัสได้ถึงสายตาที่คาดหวังของเธอ สุดท้ายก็รับทาคุมิไป
เกรซซี่ยิ้มที่มุมปาก คล้องแขนของเขา
ในเลนส์กล้องทั้งสามคนอยู่ด้วยกัน ดูแล้วมีความสุข
ซูการ์เม้มริมฝีปาก กดชัดเตอร์ แล้วถ่ายไปสองสามรูป
“เรียบร้อยค่ะ”
“ขอบคุณค่ะ คุณซูการ์”
เกรซซี่ยิ้มอย่างพอใจ
เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจแสดงความรักต่อหน้าเธอ
ซูการ์ระงับความรู้สึกไม่สบายข้างในใจ แล้วส่งโทรศัพท์คืนให้เธอจากนั้นอุ้มลูกสาวขึ้นมา
“เอริน บอกลาคุณอากับคุณน้าแล้วก็พี่คุมิสิ”
“บ๊ายบาย！”
เอรินพูดลาด้วยเสียงนุ่มนิ่ม
มองทั้งสองออกไปแล้ว ในใจของเกรซซี่ก็ส่งเสียงฮึดฮัดอย่างเยือกเย็น
สายตามองไปยังทาคุมิที่อยู่ด้านข้าง เธอก็ทำเป็นอ่อนโยน
“คุมิ ยังอยากเล่นอะไรอีกไหม？พ่อกับหม่ามี๊จะไปเล่นกับลูก”
ทาคุมิส่ายหน้า ความตื่นเต้นหายไปนานแล้ว
น้องสาวกับคุณน้าซูการ์ไปแล้ว เขาเล่นคนเดียวไม่สนุกหรอก
“ไม่เล่นแล้วเหรอ？หิวไหม？งั้นพวกเราไปกินข้าวกันเถอะ”
รอยยิ้มเกรซซี่ชะงักเล็กน้อย แต่ก็ยังพูดด้วยเสียงนุ่มนวล
ทาคุมิไม่พูด เขามองไปที่คอฟฟีเมต
สายตาของคอฟฟีเมตละกลับมาจากจุดที่อยู่ไม่ไกลนั้น แล้วถามทาคุมิ：“ลูกอยากกินอะไร？”
นัยน์ตาสีดำของทาคุมิขยับไปมา ในหัวมีภาพสองภาพขึ้นมา
“ข้าวลายการ์ตูนครับ”
อยากกินข้าวที่อร่อยและสวยแบบนั้นที่คุณน้าซูการ์ทำ
“คุมิ อะไรคือข้าวลายการ์ตูน？”
เกรซซี่ไม่เข้าใจ จึงถามไป
คอฟฟีเมตเหลือบมองเธอ“ก็คือทำข้าวให้เป็นลายโดราเอมอน หรือลายหมี ซูการ์เคยทำให้คุมิ คุณทำได้ไหม？”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานไม่เติมน้ำตาล