รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 37

น้ำเสียงของเธอดูราบเรียบ เผยให้เห็นความตรงไปตรงมา

คอฟฟีเมตจ้องมองใบหน้าที่ขี้เหร่ที่อยู่ด้านหน้า ในใจไม่รู้ว่าความโมโหมีมากกว่าหรือความโกรธมีมากกว่า

“ซูการ์ รีบร้อนหย่าอย่างนี้เพื่อที่จะกลับไปอยู่กับคนรักที่อยู่ข้างนอกของคุณใช่มั้ย คุณรู้ว่าย่าผมชอบคุณ คุณเลยคิดว่าผมไม่มีปัญญาทำอะไรคุณใช่มั้ย หึ้ม?”

น้ำเสียงของเขาป่าเถื่อน กลิ่นอายที่อันตรายเข้าใกล้ ทำให้ซูการ์รู้สึกว่าหัวที่มึนกลับมึนขึ้นมาอีกครั้ง

พอร่างของเธออ่อนแรงก็เลยยืนอยู่ไม่คงที่เลยไหลลงไป

“คุณ…..”

คอฟฟีเมตรีบเข้าไปประคองเธอ ถึงได้พบว่าเสื้อที่อยู่บนร่างของเธอขาด

ให้ขมวดคิ้วขึ้นมาทันใด

แต่น้ำเสียงกลับยังคงมีความถากถาง

“ซูการ์เมื่อคืนคุณอยู่ด้วยกันกับคนรัก ขนาดเสื้อผ้ายังขาดเลยนะ”

ไวโอเลต “….”

คนบางคนทำไมปากร้ายอย่างนี้！

“คุณคอฟฟีเมต คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ เมื่อวานฉันเจอเหตุการณ์โดนจี้”

ไวโอเลตพิงอยู่ในอ้อมกอดของคอฟฟีเมต ในที่สุดก็แก้ต่างให้ตัวเองอย่างโรยแรง

คอฟฟีเมตตะลึง ประคองเธอมานั่งบนโซฟา

สติที่หายไปเพราะความโกรธได้ทำงานอีกครั้ง

“เกิดอะไรขึ้น?”

“คืออย่างนี้ค่ะ….”

ซูการ์จับที่ท้ายทอย เพื่อที่จะให้คลายความรู้สึก แล้วเล่าเรื่องเมื่อวานที่เกิดขึ้น

คอฟฟีเมตตั้งใจฟังอย่างละเอียด สีหน้าก็ค่อยๆกลับมาเยือกเย็นเหมือนตามเดิม

ที่แท้เธอไม่ได้ตั้งใจไม่กลับมา

แต่ถูกโจรลักพาตัวไปงั้นหรอ?

เป็นใครกันที่ลงมือทำเธอ?

สายตามาตกอยู่ที่ใบหน้าของเธอ เห็นการแต่งหน้าของเธอ ความโกรธที่เพิ่งสลัดทิ้งไปของคอฟฟีเมตให้ประทุขึ้นอีก

“ซูการ์คุณยังพูดไม่ชัดเจน ทำไมคุณถึงปลอมตัวมาแบบนี้?”