รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 47

ซูการ์พูดจบก็เปิดกระเป๋า แล้วหยิบน้ำยาล้างเครื่องสำอางออกมาขวดนึง และเริ่มหน้าของตัวเอง

นิ้วมือขาวเรียวยาวของเธอหยิบแว่นตาถอดออก แล้วถูใบที่ใบหน้าของตัวเอง

คอฟฟีเมตมองเธออย่างใจจดใจจ่อ นัยน์ตามีความหัวเราะ

เธอทำเหมือนที่เขาคิดไว้คือล้างเครื่องต่อหน้าผู้คน

ไม่กลัวแม่เลี้ยงจะมาหาเรื่องเธอเลยหรอ?

ที่ข้างล่างเวทีนั้น ผู้คนก็ตะลึงกับคำพูดของซูการ์

ต่างคนต่างพากันเบิกตากว้างมองเธอ

สองคนแม่ลูกตระกูลจอห์นสันที่ยืนอยู่ด้านข้างต่างก็จ้องถลึงมองซูการ์ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความตกใจ

“แม่ เมื่อกี้นี้นังขี่เหร่นั่นมันพูดว่าอะไรนะ? มันคือเฮเลนาหรอ จะเป็นไปได้ยังไง?”

คนนึงสวยอย่างกับนางฟ้า คนนึงขี้เหร่อย่างหาที่เปรียบไม่ได้

สองคนนี้จะเป็นคนเดียวกันได้อย่างไง?

ใบหน้าของริตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

สีหน้าของโรซาลีก็แย่ขั้นสุด

นั่นสิ มันจะเป็นไปได้ยังไง?

ถ้าเป็นอย่างนี้จริงๆ อย่างนี้ก็แสดงว่าตลอดหนึ่งปีที่ผ่านมานี้ซูการ์หลอกพวกเขางั้นหรอ?

มีแค่นายหญิงจูสเท่านั้นที่มีใบหน้าปลื้มปิติ

เธอผ่านอะไรมาเยอะ ดูคนก็ยังถือว่าแม่น

ครั้งแรกที่เจอซูการ์ก็รู้สึกว่าเจ้าเด็กคนนี้มีความลับ

สีผิวมือและใบหน้าของคนเราแตกต่างกันได้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะแตกต่างกันขนาดนั้น

ดังนั้นเธอเลยไม่เอ่ยอะไร รอเธอเผยความลับออกมาเอง

ในที่สุดวันนี้เจ้าเด็กคนนี้ก็ยอมเผยให้เห็นถึงใบหน้าจริง

เป็นไปได้มั้ยว่าเธอมีใจให้กับหลานชายตัวเองแล้ว?

บนเวที ในที่สุดซูการ์ก็เผยให้เห็นใบหน้าจริงออกมา

ใบหน้าที่ไม่มีเครื่องสำอางนั้นผ่องใสสวยงาม มีความผ่องใสภายใต้แสงไฟที่สาดส่อง

คนที่อยู่ในนั้นต่างพากันส่งเสียง มองดูผู้หญิงขี้เหร่เปลี่ยนเป็นสาวสวยในทันใด

“นี่เฮเลนาช่างแต่งหน้าไม่ใช่หรอ?”