รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 50
ซูการ์รีบลุกตัวขึ้น แล้วเอาโทรศัพท์ไว้ด้านหลัง
“หม่ามี๊ หนูจะคุยกับป่าปี๊”
เสียงนุ่มนวลของเอรินดังอยู่ในอากาศ
ซูการ์รู้สึกแค่ว่าบนหัวของตัวเองมีความซวยนับคนามาเยือน
ป่าปี๊ หม่ามี๊ เอรินเรียกได้อย่างถนัดปากอย่างนี้เลยหรอ?
“คุณซ่อนอะไร? ไม่ได้ยินลูกสาวของคุณกำลังคุยกับคุณหรอ?”
คอฟฟีเมตค่อยๆโค้งตัวลงมาหยิบโทรศัพท์จากมือของเธอไม่ลืมเน้นคำว่า “ลูกสาว”
กลิ่นอายแห่งความเย็นชาของเค้าเข้ามาใกล้ ซูการ์กลั้นหายใจแล้วกลืนน้ำลาย ยิ้มแห้งๆ
“เอ่อ ฉันคือแม่บุญธรรมของเอริน ลูกเรียกฉันว่าหม่ามี๊จนเคยแล้ว คุณอย่าคิดเยอะนะ”
ได้ยินดังนั้น คอฟฟีเมตเปรยตามองเธออย่างนิ่งๆ ไม่ได้รีบร้อนที่จะพูดคุยกับเธอ แต่หันไปทางเด็กน้อยที่อยู่ในจอกล้องนั้นเอง
“สวัสดีครับเอริน”
เด็กน้อยฉีกยิ้ม “สวัสดีค่ะป่าปี๊ ที่แท้นางฟ้ามี่มี๊ไปหาเงินที่บ้านป่าปี๊หรอ งั้นครั้งหน้าให้หม่ามี๊พาเอรินไปได้มั้งมั้ยคะ?”
“….”
เจ้าเด็กพูดให้น้อยลงหน่อยได้มั้ย?
กลัวจริงๆว่าเธอนั้นจะถูกชายใจดำบางคนจัดการให้พูดคำที่ไม่ควรพูดออกมา
“ได้สิ ถ้าหนูอยากมา ครั้งหน้าให้หม่ามี๊พาหนูมาเที่ยว”
คอฟฟีเมตเลิกคิ้วแล้วยิ้มที่มุมปาก
“อิอิ ดีจังเลย!”
เอรินปรบมือ ตากลมโตนั้นกระพริบปริบๆ “ป่าปี๊ ป่าปี๊ชอบหม่ามี๊หนูแล้วใช่มั้ย? หม่ามี๊หนูเป็นนางฟ้าแสนสวย หลังจากนี้ป่าปี๊จะเลี้ยงเอรินกับหม่ามี๊ด้วยกันใช่มั้ยคะ?”
ซูการ์ “…..”
เจ้าเด็กนี่ความคิดแหวกแนวเกินไปแล้ว!
ซูการ์ทนฟังต่อไปไม่ไหว เธอรีบหยิบโทรศัพท์มาจากในมือของคอฟฟีเมต
“โอเคเอริน หม่ามี๊ยังมีธุระต่อ รีบไปนอนนะ ไม่งั้นหม่ามี๊จะเรียกมี่มี๊คณิตให้มาตีก้นนะ”
“ก็ได้ค่ะ สวัสดีค่ะหม่ามี๊ ป่าปี๊”
เด็กน้อยฟังคำอย่างว่าง่าย แล้ววางสายวิดิโอคอลลง
ซูการ์ให้ถอนหายใจ แล้วเก็บโทรศัพท์
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานไม่เติมน้ำตาล