รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 67

เอรินร้องอูอู ร่างน้อยดิ้นไม่หยุด ส่วนขานั้นก็ถีบอย่างสุดชีวิต

หน้าอกของสาววัยกลางคนถูกขาทั้งสองข้างถีบก็เผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกแน่!”

เป็นคนร้ายจริงๆ!

หม่ามี๊เคยพูดกับเธอว่าคนไม่ดีบางคนจะล่อลวงเด็กไปขาย

ฮือฮือ เธอจะไม่ได้เจอหม่ามี๊อีกแล้วใช่มั้ย?

เธอจะต้องถูกขายในที่ๆลึกลับใช่มั้ย!

เอรินร้องไห้ ใบหน้าหวาดกลัว

สาววัยกลางคนเห็นเอรินว่าง่าย เลยรู้สึกโอหัง

กำลังที่จะเข้าเขตปลอดผู้คนนั้น น่องขาก็ให้รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันใด

เธอโซซัดโซเซทรุดไปกับพื้น

เอรินที่อยู่ในมือก็ล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย”

มือน้อยของเอรินยันพื้นไว้ แล้วส่งเสียงร้อง

ในขณะนั้นเอง ร่างน้อยๆก็ถลันเข้ามา ใช้แรงดึงเธอขึ้นมา

เอรินเงยหน้าเห็นเด็กผู้ชายที่โตประมาณเท่าตัวเองก็กระพริบตาตะลึง

เด็กผู้ชายเม้มปากแน่น แล้วจับมือน้อยๆของเอรินไว้แน่น มองสาววัยกลางคนที่เพิ่งลุกจากพื้นอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็ดึงมือของเอรินให้วิ่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเด็กเปรต! หยุดเดี๋ยวนี้”

เสียงกร่นด่าของสาววัยกลางคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เด็กผู้ชายนั้นไม่สนใจ ดึงเอรินวิ่งไปที่ผู้คนเยอะๆ

ไม่ไกลกันออกไป คณิตก็กำลังหาเอรินด้วยใบหน้าที่ร้อนใจ

“เอรินอยู่ไหน?”

“มี่มี๊คณิต หนูอยู่นี่!”

เอรินได้ยินเสียงของคณิตก็รีบตอบรับทันที ปล่อยมือเด็กผู้ชายแล้ววิ่งไปหาเธอ

ในที่สุดคณิตก็เห็นเอรินเลยโล่งอก

“เอริน ทำไมวิ่งออกไปมั่วซั่วล่ะ อยากจะทำให้มี่มี๊คณิตกลัวใช่มั้ย!”

เอรินวิ่งหอบ ใบหน้ายังมีรอยคราบน้ำตา

เธอโผเขาหาในอ้อมกอดของคณิต ส่งเสียงร้องไห้