รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 67

เอรินร้องอูอู ร่างน้อยดิ้นไม่หยุด ส่วนขานั้นก็ถีบอย่างสุดชีวิต

หน้าอกของสาววัยกลางคนถูกขาทั้งสองข้างถีบก็เผยโฉมหน้าที่แท้จริงออกมา

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะฆ่าแกแน่!”

เป็นคนร้ายจริงๆ!

หม่ามี๊เคยพูดกับเธอว่าคนไม่ดีบางคนจะล่อลวงเด็กไปขาย

ฮือฮือ เธอจะไม่ได้เจอหม่ามี๊อีกแล้วใช่มั้ย?

เธอจะต้องถูกขายในที่ๆลึกลับใช่มั้ย!

เอรินร้องไห้ ใบหน้าหวาดกลัว

สาววัยกลางคนเห็นเอรินว่าง่าย เลยรู้สึกโอหัง

กำลังที่จะเข้าเขตปลอดผู้คนนั้น น่องขาก็ให้รู้สึกเจ็บขึ้นมาทันใด

เธอโซซัดโซเซทรุดไปกับพื้น

เอรินที่อยู่ในมือก็ล้มลงกับพื้น

“โอ๊ย”

มือน้อยของเอรินยันพื้นไว้ แล้วส่งเสียงร้อง

ในขณะนั้นเอง ร่างน้อยๆก็ถลันเข้ามา ใช้แรงดึงเธอขึ้นมา

เอรินเงยหน้าเห็นเด็กผู้ชายที่โตประมาณเท่าตัวเองก็กระพริบตาตะลึง

เด็กผู้ชายเม้มปากแน่น แล้วจับมือน้อยๆของเอรินไว้แน่น มองสาววัยกลางคนที่เพิ่งลุกจากพื้นอย่างระมัดระวัง หลังจากนั้นก็ดึงมือของเอรินให้วิ่ง

“หยุดเดี๋ยวนี้นะเด็กเปรต! หยุดเดี๋ยวนี้”

เสียงกร่นด่าของสาววัยกลางคนดังขึ้นมาจากด้านหลัง

เด็กผู้ชายนั้นไม่สนใจ ดึงเอรินวิ่งไปที่ผู้คนเยอะๆ

ไม่ไกลกันออกไป คณิตก็กำลังหาเอรินด้วยใบหน้าที่ร้อนใจ

“เอรินอยู่ไหน?”

“มี่มี๊คณิต หนูอยู่นี่!”

เอรินได้ยินเสียงของคณิตก็รีบตอบรับทันที ปล่อยมือเด็กผู้ชายแล้ววิ่งไปหาเธอ

ในที่สุดคณิตก็เห็นเอรินเลยโล่งอก

“เอริน ทำไมวิ่งออกไปมั่วซั่วล่ะ อยากจะทำให้มี่มี๊คณิตกลัวใช่มั้ย!”

เอรินวิ่งหอบ ใบหน้ายังมีรอยคราบน้ำตา

เธอโผเขาหาในอ้อมกอดของคณิต ส่งเสียงร้องไห้

เด็กผู้ชายเม้มปากน้อยๆไม่พูด หันไปหน้ามองไปร้านเสื้อผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกล

ทำไมเด็กคนนี้ไม่พูด?

หรือว่าเป็นใบ้?

เด็กชายหน้าตาหล่อเหลาอย่างนี้ ถ้าเป็นใบ้หน้าเสียดายจัง

คณิตเกิดความสงสัย

“พี่สุดหล่อ ทำไมไม่พูดล่ะ? หนูชื่อเอรินนะ นี่ หนูให้ลูกอมพี่”

เอรินหยิบช็อคโกแลตออกจากกระเป๋ากางเกงหนึ่งชิ้น แล้วไว้บนมือของเด็กผู้ชาย

เด็กชายมองช็อคโกแลตที่อยู่ในมือ สายตาก็มองไปที่ใบหน้าของเอรินอีก สัมผัสกับดวงตากลมของเธอ ปากก็ขยับ

“ขอบคุณนะ”

ที่แท้เขาก็พูดได้

คณิตกระพริบตา อยากที่จะพูดอะไรขึ้นก็พอดีเสียงผู้หญิงที่อยู่ไม่ไกลก็ดังขึ้น

“ทาคุมิ?”

เกรซ เดินเข้ามาจากที่อยู่ไม่ไกล แล้วดึง ทาคุมิให้มาข้างกายและพูดตำหนิ “วิ่งมั่วซั่วทำไมเนี่ย?”

นี่เป็นแม่ของเด็กหรอ?