รักหวานไม่เติมน้ำตาล นิยาย บท 95

ทาคุมิจ้องมองเธอ แล้วยกมือขึ้นโบกให้

จนมองไม่เห็นรถของซูการ์แล้ว เขาก็ถึงได้ละสายตาออกอย่างอาลัย

นายหญิงจูสที่อยู่ข้างๆมองดูเขา ตั้งใจถามไปว่า“ทาคุมิ เราชอบคุณน้าซูการ์ไหม？”

ทาคุมิพยักหน้าให้อย่างจริงจัง

ดวงตาของนายหญิงจูสเป็นประกาย“ ทำไมถึงชอบเธอล่ะ？”

ทำไมถึงชอบเธอเหรอ ?

ทาคุมิเอียงศีรษะน้อยๆไปมา ทำท่าเหมือนคิดอะไรอยู่

อาจเพราะ ความใกล้ชิดสนิทสนมที่เธอมีให้เขา

“ทาคุมิ ย่าทวดก็ชอบเธอมากเหมือนกัน วันข้างหน้าอยากให้ทาคุมิเติบโตไปพร้อมกับเธอ เราว่าดีไหม ？”

นายหญิงจูสไม่รอให้ทาคุมิได้ตอบ พูดโน้มน้าวต่อ

ทาคุมิเหลือบมองเธอไปแวบหนึ่ง เจอกับใบหน้าที่รักใคร่เอ็นดูของเธอ ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก็จึงค่อยๆก้มศีรษะเล็กๆลง

พ่อบอกว่านี่คือบ้านของเขา ต่อไปเขาจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

ในตอนแรกเขารู้สึกกลัวมาก เพราะทุกคนล้วนเป็นคนแปลกหน้า และหม่ามี๊ก็ไม่อยู่

แต่ย่าทวดใจดีกับเขามาก คุณลุงกับคุณป้าทุกคนของที่นี่ก็เล่นกับเขา

ไม่เหมือนเมื่อก่อน ที่เขาต้องอยู่บ้านคนเดียวลำพังกับพี่เลี้ยงและคุณน้า หม่ามี๊เองก็ไม่ค่อยได้เจอ

เมื่อเทียบกับชีวิตเมื่อก่อน เขาชอบที่นี่มากกว่า

แม้เขาจะยังเด็ก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้อะไรเลย

ความหมายของย่าทวดคืออยากให้คุณน้าซูการ์มาเป็นหม่ามี๊ของตัวเองในอนาคต ?

สับสนเล็กน้อย

เขาชอบคุณน้าซูการ์มาก เพราะในตัวของเธอ มีกลิ่นอายของหม่ามี๊มากกว่า！

แล้วถ้าหากคุณน้าซูการ์เป็นหม่ามี๊ของตัวเอง แล้วหม่ามี๊แท้ๆของเขาจะทำยังไง ?

นายหญิงจูสเห็นเด็กน้อยก้มหน้าลงแล้วไม่พูดอะไร ยื่นมือไปสัมผัสที่กลุ่มผมนุ่มของเขาเบาๆ

“ไม่ต้องรีบ เรามาค่อยๆคิดกันไป”

อนาคตยังอีกยาวไกล เธอเชื่อในการตัดสินใจของตัวเอง

......

ซูการ์ไปที่โรงแรมพาเลซ เพราะกองถ่ายใช้สถานที่นี้ถ่ายทำในบางฉาก

เมื่อก้าวเข้ามาในโรงแรมนี้อีกครั้ง ก็นึกไปถึงเรื่องราวเมื่อสี่ปีที่แล้ว ซูการ์ถอนหายใจยาว กักเก็บความรู้สึกทั้งหมดที่มี

ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เธอไม่อยากจะเกลียดผู้ชายที่ทำชีวิตของเธอต้องเปลี่ยนอีกต่อไปแล้ว

เพราะเหตุนี้อย่างน้อยเธอก็มีลูกสาวที่น่ารักคนหนึ่ง

ปริ้นซ์นิ่งไปชั่วขณะ“เฮเลนา คุณหย่ากับคอฟฟีเมต ไม่มีเยื่อใยเหลืออยู่สักนิดเลยเหรอ ？”

มองดูความสบายและผ่อนคลายนี้ของเธอ ทำเอาแปลกใจอย่างมาก

ยังไงคอฟฟีเมตก็เป็นถึงบุคคลผู้มีอำนาจและอิทธิพลสูงสุดในเมืองโซ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาสง่าผ่าเผย

เธอหย่าไปดื้อๆแบบนี้ ควรที่จะซึมเศร้าเสียใจไม่ใช่เหรอ?

มือที่ขยับไปมาของซูการ์ชะงัก ดวงตาที่หลุบลงวูบไหว แต่ก็หายวับไป

โดยฉับพลันเธอก็เงยหน้าขึ้นยกยิ้มแล้วพูดว่า “ปริ้นซ์ การหย่านี้ทำให้ฉันได้กลายเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวย ต่อไปก็สามารถใช้ชีวิตอย่างอิสระ อยากทำอะไรก็ได้ทำ ไม่ต้องมาคอยมองสีหน้าใคร ชีวิตแบบนี้ไม่ดีหรือไง ? ทำไมต้องไปคิดถึงชีวิตที่ถูกล้อมกรอบแบบนั้นด้วย ？”

ปริ้นซ์“......”

ผู้หญิงคนนี้ ช่างแหวกแนวจริงๆ！

ไม่รู้เหมือนกันว่าคอฟฟีเมตคิดอะไรอยู่

ไม่ได้คิดอะไร?

หรือว่ามีเสียใจเหมือนกัน！

ด้านนอก

คอฟฟีเมตพาเกรซมาที่สำนักงานของผู้จัดการใหญ่ในโรงแรมพาเลซ

ผู้บริหารระดับสูงได้รอคอยกันอยู่ก่อนแล้ว