รักของเรา เริ่มต้นจากคืนนั้น นิยาย บท 7

ฉันหายใจด้วยความเจ็บปวด ตั้งใจยกเข่าขึ้นยันไปที่ส่วนล่างของฉินจวิ้นเฟยอย่างรุนแรง

เสียงร้องดังขึ้นอย่างน่าสงสาร ฉินจวิ้นเฟยหลีกไปจากตัวฉันทันที

ฉันลุกขึ้นจากเตียงด้วยความตื่นตระหนก ฉินจวิ้นเฟยตอนนี้กุมส่วนล่างของตัวเองเอาไว้แล้วร้องอย่างเจ็บปวด มองเห็นตาแดงฉานของฉินจวิ้นเฟย ฉันตกใจสั่นไปทั้งตัว เป็นครั้งแรกที่หวาดกลัวฉินจวิ้นเฟยมากกว่าห่วงใยเขา

วิ่ง! ต้องวิ่ง!

ฉันตั้งใจแน่วแน่ เมื่อเห็นประตูห้องเปิดกว้างอยู่ จึงใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดวิ่งออกไปทันที

ใต้ฝ่าเท้าของฉันรู้สึกหนาวเย็นและแสบร้อนเหมือนโดนของแหลมคมทิ่มแทง ด้วยความรีบร้อนฉันจึงไม่ได้สนใจที่จะใส่รองเท้า

แต่ฉันยังมีตัวเลือกอะไร? ฉินจวิ้นเฟยเป็นบ้าไปแล้ว จิ้นเหวินเชี่ยนก็บ้าไปแล้ว ถ้าหากฉันอยู่ที่นี่อีกต่อไป ฉันก็ไม่รู้ว่าจะเกิดเรื่องเลวร้ายอะไรขึ้นอีก

“นางแพศยา หยุดเดี๋ยวนี้นะ......” เสียงฉินจวิ้นเฟยที่กำลังโมโหดังมาจากด้านหลัง

เขาตามมาแล้ว!

ฉันตกใจจนเซ เกือบจะล้มลงบนพื้น หัวใจเต้นรัวเหมือนตีกลอง แทบจะกระโดดออกมาจากปากของฉัน

ฟังเสียงดุด่าที่ใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ในใจก็รู้สึกหมดหวัง

ฝั่งนี้คือเขตบ้านพักจากอากาศ ถ้าอยากจะเรียกรถก็ต้องวิ่งไปที่ถนนถึงจะเรียกได้ ฉันจะถูกเขาจับกลับมาหรือเปล่า?

ทันใดนั้นก็มีแสงสว่างก็ส่องมา ฉันเหมือนเห็นฟางที่จะช่วยชีวิตทันที รีบวิ่งไปโดยไม่ลังเลสักนิด

เสียงเบรกอันแหลมคมเสียดแทงไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืน หัวใจของฉันก็หยุดเต้น ตกใจจนร่างกายแข็งทื่อ

“อีอี!” เสียงของฉินจวิ้นเฟยดังขึ้น

ฉันแยกไม่ออกว่าเขาร้อนใจหรือโมโห แต่สติก็กลับมาในฉับพลัน

เมื่อมองไปที่รถที่จอดอยู่ตรงหน้า ฉันรู้สึกดีใจ พุ่งเข้าไปนั่งที่ตำแหน่งข้างๆคนขับโดยไม่ลังเลสักนิด

“ได้โปรดพาฉันไปที่ฉันที่อพาร์ทเม้นท์หลานซาน ของร้องคุณล่ะ......” ฉันเปิดประตูโดยไม่ระวังตัว

แต่เมื่อมองเห็นคนที่อยู่ในรถ ฉันกลับนิ่งอึ้งไป

ไม่คิดว่าจะเป็นเขา! ฉันคิดไม่ถึงว่ารถที่ตัวเองรีบร้อนโบกให้หยุด จะกลายเป็นรถของเฉิงอี้เฉิน

“ลั่วอีอี หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” เสียงของฉินจวิ้นเฟยดังขึ้นอีกครั้ง

ร่างกายของฉันแข็งทื่อ ขณะเดียวกันฉันก็อยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก เฉิงอี้เฉินกลับมีสายตายที่เย็นชา และมองไปที่ฉินจวิ้นเฟย

“ขึ้นรถ” น้ำเสียงอันเย็นยะเยือกและน่าดึงดูดลอยมาอย่างแผ่วเบา