รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 24

จูนจือมู่นอนหลับข้างกายเธอ ผิวเธอกับเขาสัมผัสกันเบาๆ ส่วนที่สัมผัสกันเบาๆ รู้สึกหวาดผวา ตกใจจนอยากจะขยับออกมาเว้นระยะห่างกับเขาบ้าง

แต่เขากอดเธอไว้ ขยับไม่ได้

“เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอไม่นอนคือตั้งใจจะทำอะไร?”

เหมือนจูนจือมู่ค่อนข้างเหนื่อย เขารีบดำเนินงานบริษัท กลับมาก่อนล่วงหน้า ไม่ได้นอนมาสามวันแล้ว เสียงแหบพร่าทุ้มต่ำกระซิบเบาๆ ข้างหูเธอ

เฉียวป่าวเอ๋อร์หน้าแดง

เธอแอบเหลือบมองผู้ชายคนนี้ พวกเขาสองคนใกล้ชิดกันมาก

จูนจือมู่หลับตา ภายใต้ตะเกียงไฟสีส้ม ดูแล้วไม่ได้เย็นชาแข็งกร้าวเหมือนตอนกลางวัน แต่มีความหล่อและละเอียดอ่อนขึ้น ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีจริงๆ

ไม่นานลมหายใจเขาก็ยาวเหยียดและสม่ำเสมอ เขาหลับไปแล้ว?

ศีรษะจูนจือมู่ซุกบริเวณคอเธอ ลมหายใจอุ่นกระตุ้นให้เธอใจเต้นระรัว ผมสั้นดำสนิทของเขาถูบริเวณคอเธอเบาๆ ทำให้รู้สึกจั๊กจี้ เธอไม่ชินเลย อยากจะผลักเขาออกแต่กลัวทำเขาตื่น

เฉียวป่าวเอ๋อร์กังวลว่าเขาตั้งใจจะทำอะไรแย่ๆ กับเธอ จึงลืมตาอยู่ตลอด ระแวดระวังไม่กล้าหลับ

แต่เธอทนจนถึงประมาณตีหนึ่ง หนังตาตกลงมา ตัวเองนอนหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ด้วยซ้ำ

ภายในห้องนอนกว้างใหญ่ พระจันทร์เต็มดวงข้างหน้าต่างบานใหญ่สาดส่องแสงจันทร์เย็นสบาย หน้าต่างไม่ได้ปิดสนิท ผ้าม่านขยับเบาๆ ……

ตอนนี้ต้นเดือนกุมภาพันธ์ อีกไม่กี่วันก็ตรุษจีนแล้ว ภายในห้องเปิดฮีตเตอร์อยู่ แต่ลมในยามราตรีพัดเข้ามาทางหน้าต่างยังคงรู้สึกถึงไอเย็นเล็กน้อย

หญิงสาวบนเตียงขมวดคิ้วสวยเล็กน้อย หดร่างกายโดยไม่รู้ตัวโดยสัญชาตญาณ เริ่มขยับเข้าไปใกล้ร่างอุ่นข้างกายก่อน

จูนจือมู่รู้สึกได้ว่าเธอขยับเข้ามาใกล้ก่อน จึงลืมตาขึ้นทันใด

เขาไม่ได้หลับ ดวงตาเขาในขณะนี้มืดมิดและสว่างเหมือนดวงดาว จ้องใบหน้าที่ใกล้แค่เอื้อม

นิ้วลูบใบหน้านี้เบาๆ นัยน์ตากำลังหวนรำลึก

เขาเหมือนไม่ง่วงเลย กำลังจ้องใบหน้าอยู่แบบนี้……

จนถึง จนถึงฟ้าสว่าง……

เฉียวป่าวเอ๋อร์หลับลึกมาก ฝันค่อนข้างพิลึกทั้งคืน เหมือนโดนสัตว์ร้ายอะไรบางอย่างจ้องอย่างแผดเผาทั้งคืน แปลกจริงๆ

“เฉียวป่าวเอ๋อร์!”

เสียงฉับพลันเผยความหงุดหงิดเล็กน้อย ดังขึ้นข้างหูเธอ

เฉียวป่าวเอ๋อร์ตัวสั่นระริกทันควัน ลืมตาขึ้นทันที

เธอถึงได้พบว่า ที่หน้าต่างมีแสงรุ่งอรุณสาดส่องเข้ามา ที่แท้ก็ฟ้าสว่างแล้วนี่เอง

ทว่าสิ่งที่ปรากฏตรงหน้าเธอคือหน้าอกแกร่งขาวเกลี้ยงเกลาของชายหนุ่ม สมองเฉียวป่าวเอ๋อร์ไม่ค่อยตอบสนอง หลุบตามองที่มืออยู่ไม่สุขของตัวเองกำลังโอบเอวเขาอยู่ และขาตัวเองก็กำลังพันรอบเขา……อย่างคลุมเครือ

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

เธออึ้งไปอย่างเชื่องช้า ได้ยังไง กอดกับเขาได้ยังไง!

“มือฉันชาแล้ว!”

จูนจือมู่เหลือบมองเธอที่ทำสีหน้าเหม่อลอยอย่างไม่สบอารมณ์ จู่ๆ ก็เอ่ยปากขึ้นมา น้ำเสียงเผยความอัดอั้นและซับซ้อน

เฉียวป่าวเอ๋อร์ทำหน้าตกใจ ก่อนจะสังเกตเห็นว่าศีรษะตัวเองไม่ได้อยู่ที่หมอน แต่กำลังหนุนแขนเขาอยู่ สบตาลุ่มลึกของเขา แก้มก็แดงแจ๋ขึ้นมาทันใด ขยับถอยหลังอย่างขาดความมั่นใจ

“น-นาย……ปู่บอกว่าห้ามทำอะไรตามอำเภอใจในช่วงท้องสามเดือนแรก!”