รักนี้ หัวใจรอคอย นิยาย บท 28

“ซีนซีนเป็นเด็กดีมาก นี่ลูกสาวเย่เชี่ยน”

คุณย่าเฉียวยิ้มขณะแนะนำให้เธอรู้จัก เฉียวป่าวเอ๋อร์ทำหน้าเข้มไม่พูดอะไร เหลือบเห็นเด็กหญิงคนนั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามห้องรับแขกโผเข้าหาขายี่ซือเฉินแล้วออดอ้อน เย่เชี่ยนลูบศีรษะเล็กของเด็กด้วยท่าทางของแม่ผู้ใจดี ครอบครัวสามคนนี้รักและสามัคคีกัน

“ขื่อเฉิน ลูกโตขนาดนี้แล้ว เธอต้องรีบจดทะเบียนสมรสกับเย่เชี่ยนของเรา……”

คุณย่าเฉียวเอ่ยปากพูดขึ้น เย่เชี่ยนเอาศีรษะพิงไหล่เขาทำหน้าออดอ้อนอย่างอวดความรัก ยี่ซือเฉินกลับมองไปที่เฉียวป่าวเอ๋อร์ด้วยสายตาซับซ้อน

เฉียวป่าวเอ๋อร์ทำหน้าหมองคล้ำ หันกลับมาไม่อยากมองพวกเขา คุณย่าเฉียวสังเกตเห็นว่าเธอผิดปกติ จึงถามอย่างสงสัย “ป่าวเอ๋อร์ ขื่อเฉินเป็นลูกพี่ลูกน้องตระกูลจูน แต่ก่อนพวกเธอ……”

“แต่ก่อนเราเป็น……” สามีภรรยากัน

“คุณย่า ฉันขอตัวไปห้องน้ำสักครู่ค่ะ” เฉียวป่าวเอ๋อร์เหมือนทนบรรยากาศอึดอัดที่นี่ไม่ไหว เธอรีบยืนขึ้น ไม่รอให้หญิงชราพูด ก็สาวเท้าเดินออกมาอย่างรวดเร็ว

คุณย่าเฉียวเห็นเธอเดินจากไปโดยไม่สนตัวเองแบบนี้ ก็ทำสีหน้าไม่ค่อยพอใจ

เฉียวป่าวเอ๋อร์เดินไปที่ลานหลังบ้านตระกูลเฉียว หลับตาลงหายใจเข้าลึกๆ เธอเกลียดตระกูลเฉียวมาก เธอไม่อยากกลับมาตลอดชีวิตนี้เลย

เธอมองไปรอบๆ ด้วยสายตาซับซ้อน ดอกไม้ต้นไม้ที่นี่เปลี่ยนใหม่หมดแล้ว สรรพสิ่งยังเหมือนเดิมแต่คนเปลี่ยนไป

“เธอเป็นลูกสาวเฉียวเหวินหยุ่เหรอ?”

ด้านหลัง ยี่ซือเฉินตามมา เขาถามด้วยเสียงตื่นตกใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าเฉียวป่าวเอ๋อร์เป็นลูกสาวเฉียวเหวินหยุ่ เธอคือลูกสาวเพียงคนเดียวของตระกูลเฉียวเศรษฐีแห่งเมืองc นี่มันเป็นไปได้ยังไง ทั้งๆ ที่เธออาศัยอยู่ในอพาร์ทเม้นเก่า ใช้ชีวิตอย่างประหยัด……

เธอไม่สนใจเขา ไม่แม้แต่จะหันศีรษะกลับไป

ยี่ซือเฉินรีบวิ่งไปตรงหน้าเธอ จ้องมองเธอด้วยสายตาแผดเผา “เมื่อก่อนทำไมเธอไม่บอกฉัน!” น้ำเสียงเขาซักถาม

เฉียวป่าวเอ๋อร์รู้สึกน่าขำ “เราแต่งงานกันมาสามปี ที่แท้นายก็ไม่รู้ ตอนนี้ยี่ซือเฉินนายรู้แล้ว แล้วมันยังไง นายซาบซึ้งที่พี่เขยเย่เชี่ยนช่วยเหลือนาย งั้นนายก็รีบไปประจบเอาใจพี่เขยเธอสิ ยังไงคนยาจกอาศัยอพาร์ทเม้นโทรมๆ อย่างฉันก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเฉียว”

“เฉียวป่าวเอ๋อร์ เธอจงใจ!” ทันใดนั้นยี่ซือเฉินก็สะเทือนใจ ยื่นมือไปดึงเธอ

“ฉันจงใจ?” เธอสะบัดเขาออก จู่ๆ ก็หัวเราะขึ้นมาเสียงดัง หัวเราะอย่างเหน็บแนม “นายมายุ่งกับน้องสาวแม่เลี้ยงฉันทำให้ฉันสะอิดสะเอียน ใครกันแน่ที่จงใจ ยี่ซือเฉิน นายยังมียางอายอยู่ไหม!”

ยี่ซือเฉินนิ่งเงียบ เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมแม่เขาไม่ให้เขาหย่ากับเฉียวป่าวเอ๋อร์ ที่แท้……

“พวกเธอกำลังทำอะไร!”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเข้มดุดังลอยมาจากหน้าต่างห้องทำงานชั้นสอง เฉียวเหวินหยุ่มองพวกเขาด้วยสายตาคมกริบ ออกคำสั่งกับเฉียวป่าวเอ๋อร์ว่า “เธอขึ้นมาหาฉัน!”

เฉียวป่าวเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นไป สบตาพ่อตัวเองจากที่ไกลๆ นัยน์ตามีแต่ความเกลียดชัง

“เธอขึ้นมาหาผมเดี๋ยวนี้!” เสียงเย็นชาของเฉียวเหวินหยุ่กล่าวเตือนอีกครั้ง

เฉียวป่าวเอ๋อร์เหมือนกระฟัดกระเฟียด ย่ำเท้าเดินไปที่ห้องทำงานชั้นสอง