รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 518

“คิดอะไร นายน้อยคนนี้ก็รักตัวเองนะ” เจียนจือเพ่ยเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม

“งั้นว่ามาสิว่าโจรนั่นขโมยของนายไปได้ยังไง”

“เธอแกล้งทำเหมือนว่าโดนตามฆ่าแล้วก็ขึ้นมาบนรถฉัน ฉวยโอกาสตอนฉันไม่ทันสังเกตเข้ามาโอบคอฉันแล้วขโมยของไป ฉันไม่ทันระวังตัวจริงๆ ให้ตายเถอะ” เมื่อพูดถึงเจียนจือเพ่ยก็รู้สึกถึงไฟร้อนในอก

โจรสาวคนนั้นค่อนข้างมีความสามารถ และยังไม่มีใครหาเจอ

“ถ้าต้องการให้ช่วยก็บอกมา” สีจิ่วเฉินเอ่ย ในประเทศล้วนเป็นถิ่นของเขา

เจียนจือเพ่ยที่โดนขโมยของรักไปก็รู้สึกขายหน้าพอแล้ว หากต้องให้คนอื่นช่วยจับโจรก็แสดงว่าฝีมือเขาต่ำต้อยมาก ดังนั้นเพื่อที่จะเอาชนะเรื่องนี้เขาจะไม่ขอความช่วยเหลือจากคนอื่นเด็ดขาด

“ไม่ต้อง ฉันจะจับเธอมาให้ได้ด้วยตัวเอง" เจียนจือเพ่ยกำมือ

ขณะนั้นเด็กน้อยก็ทำแก้วที่วางข้างๆ ล้ม แก้วร่วงเกือบจะถึงพื้นก็ถูกมือหนึ่งยื่นมารับไว้

เนี่ยเหยียนเฟิงหยิบแก้วขึ้นมาตั้ง เอื้อมมือไปลูบผมเด็กน้อย “ไม่เป็นไรใช่ไหม”

“ว้าว คุณลุงเก่งจัง” เฉินเฉินตบมือน้อยๆ ของเขาอย่างชื่นชม

“เฉินเฉิน เดี๋ยวลุงจะมีของให้หนูนะ” เจียนจือเพ่ยเอ่ย

“อะไรเหรอครับ” เฉินเฉินน้อยถามอย่างสงสัย

“เป็นนาฬิการะบุตำแหน่ง ต่อจากนี้หนูไปที่ไหนพวกเราก็จะตามหาหนูได้ทันที”

“ขอบคุณครับลุงเจียน” เฉินเฉินกล่าวขอบคุณอย่างมีมารยาท

“ไม่ต้องเกรงใจ การปกป้องหนูคือสิ่งที่พวกเราต้องรับผิดชอบร่วมกัน" เจียนจือเพ่ยจ้องที่ใบหน้าเล็ก ๆ ยิ่งเขามองเขาก็ยิ่งชอบ ก่อนหน้านี้เขาไม่คิดว่าเด็ก ๆ น่ารัก แต่ถังอวี่เฉินทำลายความคิดนั้น

ดวงตาของสีจิ่วเฉินเต็มไปด้วยความเอ็นดู เหมือนกับพ่อที่ภาคภูมิใจ