รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 768

เยี่ยกั๋วเหารีบไอกระแฮ่มเบาๆ "เอาล่ะ งั้นพ่อจะไปช่วยแม่นะ ลูกก็ดูแลคุณเจียนเขาไปก่อน"

หลังจากที่เยี่ยกั๋วเหาเดินจากไป เยี่ยวานวานก็รู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจเล็กน้อย เหมือนเป็นการจัดฉากการแสดงดราม่าจริงๆ ที่ไม่รู้ว่าแฟนของตัวเองนั้นรวยขนาดไหน

ตอนนี้...ครอบครัวของเขาไม่ใช่แค่ร่ำรวยแบบธรรมดา แต่กลับเป็นเจ้าของอุตสาหกรรมที่ทำกำไรได้มากที่สุดในโลกอีกด้วย ทั้งลึกลับและซับซ้อน

เจียนจือเพ่ยจับมือเธอขึ้นมาแล้วประทับจูบบนหลังมือ "มันทำให้เธอตกใจหรือเปล่า"

"คุณ...คุณไม่เคยบอกฉันมาก่อนเลยว่าครอบครัวของคุณทำอะไร วันนี้ฉันเพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรก จะไม่ตกใจได้หรือ" เยี่ยวานวานไม่ได้ปิดบังความคิดของเธอ

"ฉันชอบเธอ มันไม่เกี่ยวเลยว่าฉันจะรวยหรือไม่รวย" เจียนจือเพ่ยยื่นมือไปลูบผมของเธอ "ฉันไม่ใช่พระเจ้า อายุขัยของฉันก็เท่ากับเธอ และฉันก็ต้องการอาหารสามมื้อต่อวัน ฉันเป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ตกหลุมรักเธอนะเยี่ยวานวาน”

เยี่ยวานวานรู้สึกขบขันกับคำพูดของเขาและอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา "คุณไม่จำเป็นต้องลดสถานะตัวเองเพื่อปลอบฉันขนาดนี้เลยนะ ฉันโชคดีจังที่ได้พบและชอบคุณ"

เจียนจือเพ่ยขยับเข้าใกล้หูของเธอแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งว่า "ฉันก็ด้วย"

คืนนี้หลี่เย่ว์ทำอาหารดีๆ มากมาย อีกทั้งบรรยากาศทั้งหมดก็ดีขึ้นหลังจากที่เธอทำความเข้าใจกับตัวตนและสถานะของเจียนจือเพ่ยแล้ว และเธอก็ไม่ได้ปฏิบัติต่อเขาเหมือนหายนะที่ร้ายแรงอีกด้วย

เมื่อมองเขากับลูกสาวของตัวเอง ยิ่งมองก็ยิ่งเพลินตา ทั้งคู่ดูเหมาะสมกันดี

สิ่งที่ลูกสาวชอบนั้นสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด พวกเขาแค่หวังว่าคุณชายผู้มั่งคั่งคนนี้จะไม่ทำให้ลูกสาวของเขาผิดหวัง

หลังทานอาหารเย็นกันเสร็จแล้ว เจียนจือเพ่ยก็พาเยี่ยวานวานกลับบ้าน ระหว่างทางที่เจียนจือเพ่ยกำลังขับรถ เขาก็มองเห็นรถSUV สีดำที่ขับตามมาข้างหลังหลายคัน และรถพวกนี้ก็ตามมาตั้งแต่ที่บ้านของเยี่ยวานวานแล้ว

บังเอิญอยู่ใกล้ปากประตูหมู่บ้านพอดี เยี่ยวานวานจึงต้องลงจากรถเพื่อไปซื้อของ เธอพูดกับเขียนจือเพ่ยที่อยู่ในรถว่า "คุณรอที่นี่สักครู่นะ ฉันขอเข้าไปซื้อของนิดหน่อย เดี๋ยวจะรีบออกมา"

เยี่ยวานวานผลักประตูลงจากรถไป เธอเข้าไปในซูเปอร์มาร์เก็ตริมถนน รถ SUV สีดำขับตามหลังเขาทันที บอดี้การ์ดร่างสูงสองคนเปิดประตูลงจากรถมาทักทายเจียนจือเพ่ยด้วยความเคารพ "คุณชายครับ"

"มาที่นี่กันทำไม" เจียนจือเพ่ยดูไม่พอใจเล็กน้อย

“คุณนายเจียนขอให้เราพาคุณกลับบ้านครับ”