รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1284

1284 /2506

ยังมีอีก วันหลังหากซือชิงหนิงมีชีวิตที่ดีเกินไป เกิดมันมาจะมาเหยียบย่ำรังแกเธอล่ะ? ในหนึ่งปีนี้ เธออิจฉาซือชิงหนิงอย่างบ้าคลั่ง เป็นคนเหมือนกัน ทำไมชีวิตของมันถึงได้ดีขนาดนี้

มันมีทุกสิ่งทุกอย่าง แล้วเธอล่ะ? ดันได้เจอพ่อแม่นักพนันคู่หนึ่ง พวกเขาไม่เคยสนใจเธอ จบมัธยมต้นก็ให้เธอออกไปหาเงิน และเพื่อที่เธอต้องการจะสลัดครอบครัวที่โชคไม่ดีนี้ทิ้งเสีย เธอก็ต้องออกไปยังสถานที่ๆหาเงินได้ ต้องทนทุกข์กับความคับข้องใจและสายตาที่เย็นชาต่างๆนาๆ

เมื่อนึกถึงชีวิตของเธอกับชีวิตที่ใสสะอาดและโชติช่วงของซือชิงหนิง เธอก็อิจฉามาก และเกลียดมาก เกลียดที่สวรรค์ช่างไม่ยุติธรรม

ดังนั้น แม้ว่าหลี่หลิงจะเตือนเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าห้ามไปแข่งขันกับซือชิงหนิง แต่เธอก็ทนเห็นซือชิงหนิงมีชีวิตที่ราบรื่นสุขสบายและทนเห็นความที่เป็นสตรีในตระกูลมหาเศรษฐีของชนชั้นสูงไม่ได้

ช่วงบ่าย ซือเฉียนเชียนขอให้แม่พาไปดูโครงการอสังหาริมทรัพย์ต่างๆนาๆ เธอจะต้องมีห้องชุดของตัวเองให้ได้ และต้องอยู่ใจกลางเมือง

ในบริษัทของตระกูลซือ ซือชิงหนิงนั่งอยู่ข้างๆบิดา ในมือถือปากกา ข้างๆมีคอมพิวเตอร์วางอยู่ เธอกำลังจดบันทึกอย่างตั้งใจ

พ่อซือสอนเธออย่างตั้งใจและอดทน สมองของซือชิงหนิงนับว่าฉลาด แนะนำแค่ไม่กี่คำก็เข้าใจแล้ว

พ่อซือเห็นกับตา และตัดสินใจในใจว่า ในอนาคตบริษัทจะมอบให้ลูกสาวคนโตจัดการ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่บริษัทจะไม่เสื่อมสลาย อุตสาหกรรมนี้เป็นรุ่นปู่ของเขาที่เป็นคนบุกเบิก ไม่สามารถให้ล่มสลายไปง่ายๆ

“ชิงหนิง พยายามขยันขันแข็ง อนาคตของบริษัท พ่อต้องหวังพึ่งลูกแล้วนะ” พ่อซือพูดประโยคนี้ออกมาตรงๆ

ซือชิงหนิงเม้มปากและพยักหน้า “หนูจะพยายามอย่างแน่นอนค่ะ จะไม่ทำให้พ่อผิดหวัง”

“พ่อกังวลใจอุปนิสัยใจคอของเฉียนเชียน ว่าจะแข่งขันกับลูกเพื่อมาบริหารบริษัท พ่อจะค่อยๆเกลี้ยกล่อมน้อง ให้น้องรู้ว่าการบริหารบริษัทไม่ใช่เรื่องง่าย” พ่อซือพูดพลางถอนใจ

เกี่ยวกับเรื่องนี้ ซือชิงหนิงเชื่อฟังที่บิดาจัดการ ถ้าหากบิดาจะให้เธอรับช่วงต่อ เธอย่อมต้องรับผิดชอบอย่างจริงจังอย่างแน่นอน

“พ่อคะ งั้นพ่อก็ค่อยๆพูดกับเธอ” ซือชิงหนิงหันไปพูดกับบิดา

“เฮ้อ! ลูกคนนี้อยู่อย่างยากจนเกินไปสมัยเด็กๆ, พ่อดูออกว่าน้องกระตือรือล้นอยากให้พวกเรายอมรับให้ได้ พ่อกับแม่ก็ปฏิบัติต่อพวกลูกอย่างเท่าเทียมกัน มีที่ไหนที่จะเย็นชาไม่เอาใจใส่กับน้องเล่า”

ในเวลานี้เองที่มือถือของพ่อซือดังขึ้น เขาหยิบมาฟัง “ฮัลโหล”