รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1160

ในขณะนี้ซูเล่อรู้สึกเป็นทุกข์ สิ่งที่เธอสามารถทำได้คือ อยู่เป็นเพื่อนเขาอย่างเงียบๆ ในยามที่เขาต้องการเธอที่สุด ดูแลเขาให้ดี

ฮั่วเหยียนเซียวได้หลับไป และยังหลับต่ออีกสามชั่วโมง เขารู้สึกเบลอๆว่าฝ่ามือของเขาสัมผัสผิวที่อ่อนนุ่ม ซึ่งทำให้เขาลืมตาขึ้น และต้องการดูว่าเป็นใคร

จากนั้นก็ยกขนตาขึ้น และดวงตาที่ประหลาดใจและเต็มไปด้วยน้ำตากำลังจ้องมองเขา ทันใดนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาทันที

เธอมาได้อย่างไร ใครไปรับเธอมา

“อาตื่นแล้วเหรอคะ” ซูเล่อมองที่เขาตลอด ดังนั้น ตอนที่ขนตาของเขากำลังยกขึ้นนั้น เธอก็ยืนอยู่และโน้มตัวไปดูเขาแล้ว

ฮั่วเหยียนเซียวยื่นมือออกไปเพื่อลูบไล้ดวงตาคู่นั้นของเธอที่บวมจากการร้องไห้ และพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “สาวน้อย อย่าร้องไห้”

ซูเล่อรีบเช็ดน้ำตาออกจากดวงตา และพูดอย่างหนักแน่น “ฉันไม่ได้ร้องไห้ค่ะ อาไม่ต้องเสียใจกับฉัน”

ฮั่วเหยียนเซียวโค้งริมฝีปากและยิ้ม แน่นอนล่ะว่าถันหยางแอบไปรับเธอมา แต่การได้เห็นเธออยู่ข้างๆ ก็รู้สึกมีความสุขจริงๆ

“เอาล่ะ ไม่อนุญาตให้ร้องไห้แล้ว ต้องอยู่เป็นเพื่อนฉันอย่างมีความสุข” ฮั่วเหยียนเซียวพูดด้วยเสียงแหบแห้ง มีเสียงเหมือนเม็ดทรายอยู่ในน้ำเสียง แต่มันมีเสน่ห์มาก

ซูเล่อเอนตัวลงเล็กน้อย และจูบเขาที่หน้าผาก “ตกลงค่ะ ฉันจะอยู่กับอาจนกว่าอาการบาดเจ็บของอาจะหายดี ฉันจะไม่ไปไหน”

ฮั่วเหยียนเซียวกำลังคิดจะลุกขึ้นนั่งเพื่อจะคุยกับเธอ แต่ไม่อยากงอตรงตำแหน่งไหล่ เขาขมวดคิ้วในทันที และซูเล่อก็เอื้อมมือออกไปและกดเขาให้นอนกลับลงไปอย่างแผ่วเบา “อายังไม่สามารถนั่งได้นะคะ คุณหมอบอกว่า อาต้องนอนตะแคงก่อน อย่าทำโดนบาดแผล”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของฮั่วเหยียนเซียว ทำอะไรไม่ถูก ท่าทางที่อ่อนแอของเขาต่อหน้าสาวน้อยคนนี้ มันช่างทำให้เขารำคาญจริง

“เธอกลัวหรือเปล่า” ฮั่วเหยียนเซียวได้แต่เอนตัวกลับลงไป มองดูใบหน้าเล็กๆที่ซีดเล็กน้อย แน่นอนล่ะว่าคงกลัว

“ยังดีที่ อาไม่เป็นไร” ซูเล่อยื่นมือไปลูบผมสีดำบนหน้าผากของเขา และมองเขาอย่างอ่อนโยน “ขอแค่สามารถได้อยู่กับอา ฉันก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น”

ฮั่วเหยียนเซียวเม้มปากและยิ้ม สาวน้อยคนนี้ท่าทางดูอ่อนแอ แต่มีบางครั้งเธอก็แสดงความแข็งแกร่งออกมา ซึ่งทำให้เขารู้สึกชื่นชมมาก

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน