รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1159

ถันหยางส่งเสียงชูว์วว และเรียกเธอออกไปข้างนอก “คุณซู ผมมีเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ แต่สามารถบอกคุณได้คนเดียวเท่านั้น ไม่สามารถบอกพ่อแม่ของคุณได้”

“เรื่องอะไรเหรอคะ” ซูเล่อพอฟังจบ ก็ไม่รู้ทำไมหัวใจถึงได้บีบรัดแน่น

“ท่านถูกโจมตีเมื่อคืนนี้ เขาโดนกระสุนและตอนนี้กำลังพักฟื้นในโรงพยาบาล…” ถันหยางเพิ่งพูดจบ ตัวของซูเล่อก็สั่นด้วยความตกใจ น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาที่สวยงาม เธอพูดเสียงสั่นคลอ “เขาอันตรายถึงชีวิตไหมคะ”

ถันหยางรีบพูดปลอบ “อย่ากังวล ท่านไม่มีอันตรายถึงชีวิต ท่านแค่เสียเลือดมากเกินไป ร่างกายจึงค่อนข้างอ่อนแอ ต้องการใครสักคนไปดูแลท่าน ผมรู้สึกว่าไม่มีใครเหมาะสมไปกว่าคุณ”

“ตกลง, ฉันจะเก็บของอย่างไวและไปกับคุณทันทีค่ะ” ซูเล่อพูดจบก็หันกลับวิ่งเข้าไปในบ้าน

ถันหยางถอนหายใจ เขาหวังว่าเมื่อฯพณฯเห็นซูเล่อแล้ว จะไม่ด่าเขาก็คงดี

ซูเล่อกลั้นน้ำตา หันไปพูดกับมารดาที่เด็ดผักอยู่ว่า “แม่ค่ะ เหยียนเซียวให้หนูย้ายไปอยู่ที่บ้านของเขาสองสามวัน หนูเก็บเสื้อผ้าสักครู่นะคะ”

สวี่อ้ายหัวเงยหน้ามองลูกสาวที่ขึ้นไปชั้นบน ก็อดยิ้มไม่ได้ ผู้หญิงย่อมต้องแต่งงานเมื่อโตเป็นผู้ใหญ่! แต่ในใจกลับปลื้มใจมากที่ลูกสาวมีคนที่รักเธอเช่นนี้

ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าความสุขของลูกสาว และไม่สำคัญว่าเธอจะอยู่ข้างๆคุณหรือไม่ก็ตาม

ไม่ถึงสิบนาที ก็เห็นลูกสาวลากกระเป๋าเดินทางใบหนึ่งลงมาชั้นล่างอย่างรีบร้อน “แม่คะ หนูไปนะคะ”

ซูเล่อเกือบจะวิ่งออกไปนอกประตู ถันหยางเอากระเป๋าเดินทางของเธอไปวางไว้ที่เบาะหลัง ซูเล่อเปิดประตูที่นั่งผู้โดยสารแล้วเข้าไปนั่ง รถของถันหยางเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว

บนรถ ซูเล่อฟังถันหยางสาธยายเกี่ยวกับเหตุการณ์อันตรายที่เกิดขึ้นเมื่อคืน หัวใจของเธอถูกบีบแน่น เธอกลั้นน้ำตาที่ไหลคลออยู่ที่เบ้าตา เมื่อมองอย่างละเอียด ก็เห็นว่าฝ่ามือของเธอก็สั่นอยู่เช่นกัน