รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1158

“ครับ ผมจะตรวจสอบให้กระจ่างชัด และให้แน่ใจว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นกับคุณน้าหลังจากการเลือกตั้งทั่วไปเสร็จสิ้นลง” เนี่ยเหยียนเฟิงพูดจบ ก็ลุกขึ้นและจากไป

ฮั่วจยาลุกขึ้นอย่างเป็นกังวลและจับมือของเขา “เหยียนเฟิง นายต้องระวังตัว น้าของนายเกิดเรื่องขึ้นแล้ว นายต้องไม่เกิดเรื่องอีก”

เนี่ยนเหยียนเฟิงพยักหน้าและรับรองว่า “ผมจะระวังตัวแน่นอน พวกคุณอยู่เป็นเพื่อนคุณน้าก่อน รอเขาฟื้นมารีบบอกให้ผมรู้ด้วย”

“ได้” ฮั่วจยาจึงปล่อยมือลูกชาย แต่ในใจก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวล

วันส่งท้ายปีเก่าที่ยาวนานผ่านไปแล้ว และสถานที่เกิดเหตุ ได้รับการทำความสะอาด มีเพียงพื้นดินที่ดำคล้ำด้วยไฟไหม้ และเศษซากประปราย ตำรวจได้ปิดกั้นบริเวณนั้น และจัดการเรื่องนี้แบบอุบัติเหตุจราจร

แต่กลับไม่รู้ว่าเมื่อคืนที่นี่มีการสร้างสถานการณ์เพื่อลอบสังหาร

บ้านเก่าซู, เช้าตรู่

ซูเล่อนั่งอยู่บนระเบียงพร้อมหนังสือในมือ แต่เธอกลับใจลอย เพราะใจของเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ เธอยังเช็คมือถือหลายครั้ง เธอได้ส่งข้อความไปหาฮั่วเหยียนเซียวแล้ว แต่เขาไม่ได้ตอบ เธอคิดว่าเขาคงยุ่งกับงานจึงไม่ได้ดู

ในโรงพยาบาล

ถันหยางได้รับการปล่อยตัวหลังจากที่ได้พูดคุยมาตลอดทั้งคืน มีผ้าก็อชพันรอบหน้าผากของเขา เขาเฝ้าอยู่ข้างๆฮั่วเหยียนเซียว ดวงตาเต็มไปด้วยความกังวล

หมอมาตรวจที่ห้องแล้วสองครั้ง สาเหตุที่ฮั่วเหยียนเซียวยังไม่ฟื้นเพราะเลือดออกมากเกินไป แต่หมอก็พิจารณาถึงปัจจัยอีกหลายอย่าง และไม่กล้าประมาทแม้แต่นิดเดียว

ยิ่งไปกว่านั้น คนที่รับใช้ฮั่วเหยียนเซียวในครั้งนี้ ก็คือคนสนิทของผู้อำนวยการโรงพยาบาล และเป็นคนที่ผู้อำนวยการไว้วางใจได้มากที่สุด เพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่ถูกทำร้ายเป็นครั้งที่สอง

“แคก...” ด้วยเสียงแหบต่ำที่ไอ ผู้ชายซึ่งหลับใหลเปิดขนตาที่หนาของเขา และดวงตาที่ปกติมีไหวพริบและชาญฉลาดของเขายังคงพร่ามัวเล็กน้อย

“เหยียนเซียว, เหยียนเซียว แกฟื้นแล้วเหรอ” ฮั่วจยาเอื้อมมือไปจับมือของน้องชาย และเรียกเขาอย่างกระวนกระวายใจ

ฮั่วเหยียนเซียวกระพริบตา และพยักหน้าเล็กน้อย “พี่ ผมไม่เป็นไร”

เหล่าเซี่ยวเรียกถันหยางออกมาพูดที่ระเบียงทางเดิน “ถันหยาง, ส่งสักคนไปดูแลเขาเถอะ! ดีที่สุดคือหาคนใกล้ชิดที่ไว้ใจได้ คนในโรงพยาบาลผมไม่วางใจ”

ฮั่วจยาสามีภรรยาได้ถูกขอเชิญให้กลับไปแล้ว เพราะพวกเขาอายุมากแล้ว อดหลับอดนอนข้ามคืนร่างกายจะทนไม่ไหว

เมื่อถันหยางได้ยินคำเหล่านี้ เขาก็รู้ทันทีว่าควรเชิญใครมา แม้ว่าท่านจะไม่อนุญาตให้เขาบอกซูเล่อ แต่ถ้าหากซูเล่ออยู่ที่นี่ จะต้องสามารถทำให้จิตใจของท่านดีขึ้นอย่างแน่นอน

“ได้ครับ งั้นผมจะไปเชิญเธอมา” ถันหยางพยักหน้า หันหลังและจากไป

หนึ่งชั่วโมงต่อมา, บ้านเก่าซู

เมื่อได้ยินเสียงกริ่งที่ประตู ซูเล่อซึ่งกำลังเด็ดผักกับแม่ของเธอในห้องโถง ได้ลุกขึ้นยืนทันทีและพุดว่า “หนูไปเปิดประตูค่ะ”

ซูเล่อมาที่ประตูลานบ้าน มองดูถันหยางที่อยู่ข้างนอก ก็อดตกใจไม่ได้ “ผู้ช่วยถัน, ทำไมคุณได้รับบาดเจ็บที่หน้าผากคะ”