รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1157

เกือบจะในเวลาเดียวกัน บออดี้การ์ดรู้ว่าเด็กหญิงตัวน้อยเป็นเพียงฝ่ายตรงข้ามที่ช่วยยืนยันตำแหน่งของพวกเขา เกือบจะในวินาต่อมาบอดี้การ์ดได้ใช้ตัวเองเป็นโล่ป้องกันกระสุน ทุกคนยืนคุ้มกันโดยรอบ พวกเขาได้ยินเพียงกระสุนหลายสิบนัดยิงมาจากทั่วทุกสารทิศในอากาศ

หลังจากที่ถันหยางเช็ดเลือดบนใบหน้า ก็อุ้มเด็กออกไปด้วยความจำเป็น จากนั้นร่างสูงของฮั่วเหยียนเซียวจึงสั่นเล็กน้อย เขาพยุงไหล่ของถันหยางไว้ และหอบเล็กน้อย “ฉันไม่เป็นไร”

“กู้ภัยกำลังมา อีกสิบนาทีถึง”

และขณะนี้ หมอกหนาทึบถูกพัดหายไปจากลมหนาว ด้านบนมีเสียงดังของเฮลิคอปเตอร์ การลอบสังหารกำลังจะสิ้นสุดลง ตัวรถซึ่งถูกเผานานกว่าสิบนาที ยังคงแข็งแรงและไม่แตก แต่ถ้าใครอยู่ในรถคงขาดอากาศหายใจตายเพราะอุณหภูมิที่สูง

การลอบสังหารในครั้งนี้ คงต้องวางแผนกันมานาน

ในม่านหมอกทึบ เด็กหญิงวัยสามขวบตกเป็นเครื่องมือลอบสังหาร ด้านหลังของเด็กหญิงมีอุปกรณ์เซ็นเซอร์ไฮเทค เมื่อเด็กปรากฏตัว ขอแค่ฝ่ายตรงข้ามรู้ตำแหน่งการล่าถอยท่ามกลางหมอกหนาที่แน่นอน จากนั้นก็ลงมือยิงแบบสุ่มได้

พวกเขารู้ว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่ฮั่วเหยียนเซียวจะดูเด็กตาปริบๆให้ตายไปต่อหน้า ดังนั้น เขาจะต้องพยายามที่จะช่วยชีวิตให้ถึงที่สุด ดังนั้น ฝ่ายตรงข้ามจึงจับได้ถึงหัวใจของความจริงใจได้

ค่ำคืนยังคงมืดมิด บาดแผลของฮั่วเหยียนเซียวมีเลือดออกอย่างต่อเนื่อง และชุดสูทสีดำของเขาก็เปื้อนไปทั่ว ถันหยางที่ใจร้อนดั่งไฟลุกไหม้กับบอดี้การ์ดรีบส่งเขาไปที่โรงพยาบาลเป็นอันดับแรก

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล ฮั่วเหยียนเซียวรู้สึกง่วงเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด เขากำลังจะค่อยๆหมดสติ วินาทีสุดท้ายนั้น เขาสั่งถันหยางว่า “จำไว้ อย่าบอกซูเล่อ”

ถันหยางมองดูเขาถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด ใจของเขายังคงตึงเครียด และเขายื่นมือออกไปเพื่อกดหมายเลขของฮั่วจยา

“อะไรนะ เหยียนเซียวถูกทำร้าย?” ฮั่วจยาสามีภรรยารีบไปที่โรงพยาบาล

นอกห้องผ่าตัด คนสนิทและไว้ใจได้ของฮั่วเหยียนเซียวทั้งหกคนทยอยกันมาอย่างต่อเนื่อง พวกเขาล้วนดำรงตำแหน่งสูง และเป็นผู้ช่วยของเขา