รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1287

“ชิงหนิง ลูกเป็นอะไรไป ร่างกายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” พ่อซือรู้สึกว่าลูกสาวมีอะไรผิดปกติ

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อ หนูอยากกลับบ้านก่อนค่ะ” ซือชิงหนิงอยากออกไปสูดอากาศ ให้สบายใจ

“ได้ ไปเถอะ! วันนี้ลูกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” พ่อซือกำลังสนทนาอย่างออกรสกับลูกค้า และสงสารที่ลูกสาวเหนื่อยล้าจากที่เพิ่งรับช่วงบริษัทต่อ

ซือชิงหนิงจากชั้นสามไปที่ชั้นสอง เธออดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ทางเดินห้องส่วนตัวของจ้านฉิงเหย่ เธออดไม่ได้ที่จะยืนยันอะไรบางอย่าง เธอเดินไปที่หน้าประตูห้องส่วนตัว

และในเวลานี้ หญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งผลักประตูออกมา ซือชิงหนิงรีบเดินไปทันที เธอกวาดตามองเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ประจวบเหมาะได้เห็นด้านหลังของจ้านฉิงเหย่ และข้างๆเขา มีผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อครู่พูดหยอกล้อนั่งอยู่

ผู้หญิงได้ปิดประตูลง ซือชิงหนิงยืนอยู่ที่ทางเดิน รู้สึกถึงความโกรธที่พลุ่งพล่าน

ทำไม

ทำไมต่อหน้าเขาถึงแกล้งทำเป็นคนที่น่ารักและทุ่มเท แต่ลับหลังกลับหัวร่อต่อกระซิกกับผู้หญิงคนอื่น?

บริกรเดินเข้ามา พูดกับเธออย่างมีมารยาท “คุณคะ คุณหาใครคะ”

ซือชิงหนิงก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก “ไม่…ไม่ได้หาใครค่ะ ฉันเดินผิดทาง”

พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอออกไปจากร้านอาหารได้ จึงรู้สึกว่าค่อยหายใจออก เธอเดินอย่างไร้จุดหมายไปยังแสงไฟที่อยู่เบื้องหน้า น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดจากในดวงตา ในสมองเต็มไปด้วยภาพอันแสนหวานที่ได้อยู่กับจ้านฉิงเหย่

หรือว่าทั้งหมดคือโกหก

ซือชิงหนิงเจอเก้าอี้ที่ว่างไม่มีคนจึงนั่งลง เธอหลับตาและปล่อยให้น้ำตาไหลตามอำเภอใจ เธอไม่เคยรักผู้ชายคนไหนอย่งหมดหัวใจ เธอมักจะมองไปข้างหน้าถึงอนาคตของพวกเขาก่อนที่จะเข้านอน แต่ตอนนี้ อนาคตอะไรก็พังทลายต่อหน้าของเธอแล้ว

เช่นเดียวกับหัวใจของเธอในเวลานี้ มันแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว

เธอนึกถึงคำพูดของซือเฉียนเชียน “ผู้ชายชอบความสดใหม่ เมื่อความสดใหม่จบลง ผู้ชายที่มีสถานะอย่างจ้านฉิงเหย่ เขาย่อมต้องมองหาความสดใหม่อื่นต่อไป”

คิดไม่ถึงว่า ซือเฉียนเชียนจะเดาได้ถูก และตอนนั้นเธอยังยืนกรานว่าเธอเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน