รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1287

“ชิงหนิง ลูกเป็นอะไรไป ร่างกายไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า” พ่อซือรู้สึกว่าลูกสาวมีอะไรผิดปกติ

“ไม่เป็นไรค่ะ พ่อ หนูอยากกลับบ้านก่อนค่ะ” ซือชิงหนิงอยากออกไปสูดอากาศ ให้สบายใจ

“ได้ ไปเถอะ! วันนี้ลูกเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว” พ่อซือกำลังสนทนาอย่างออกรสกับลูกค้า และสงสารที่ลูกสาวเหนื่อยล้าจากที่เพิ่งรับช่วงบริษัทต่อ

ซือชิงหนิงจากชั้นสามไปที่ชั้นสอง เธออดไม่ได้ที่จะเดินไปที่ทางเดินห้องส่วนตัวของจ้านฉิงเหย่ เธออดไม่ได้ที่จะยืนยันอะไรบางอย่าง เธอเดินไปที่หน้าประตูห้องส่วนตัว

และในเวลานี้ หญิงสูงศักดิ์คนหนึ่งผลักประตูออกมา ซือชิงหนิงรีบเดินไปทันที เธอกวาดตามองเข้าไปในห้องส่วนตัวอย่างรวดเร็ว ประจวบเหมาะได้เห็นด้านหลังของจ้านฉิงเหย่ และข้างๆเขา มีผู้หญิงคนนั้นที่เมื่อครู่พูดหยอกล้อนั่งอยู่

ผู้หญิงได้ปิดประตูลง ซือชิงหนิงยืนอยู่ที่ทางเดิน รู้สึกถึงความโกรธที่พลุ่งพล่าน

ทำไม

ทำไมต่อหน้าเขาถึงแกล้งทำเป็นคนที่น่ารักและทุ่มเท แต่ลับหลังกลับหัวร่อต่อกระซิกกับผู้หญิงคนอื่น?

บริกรเดินเข้ามา พูดกับเธออย่างมีมารยาท “คุณคะ คุณหาใครคะ”

ซือชิงหนิงก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก “ไม่…ไม่ได้หาใครค่ะ ฉันเดินผิดทาง”

พูดจบ เธอก็หันหลังกลับและวิ่งไปที่ลิฟต์อย่างรวดเร็ว เมื่อเธอออกไปจากร้านอาหารได้ จึงรู้สึกว่าค่อยหายใจออก เธอเดินอย่างไร้จุดหมายไปยังแสงไฟที่อยู่เบื้องหน้า น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุดจากในดวงตา ในสมองเต็มไปด้วยภาพอันแสนหวานที่ได้อยู่กับจ้านฉิงเหย่

หรือว่าทั้งหมดคือโกหก

ซือชิงหนิงเจอเก้าอี้ที่ว่างไม่มีคนจึงนั่งลง เธอหลับตาและปล่อยให้น้ำตาไหลตามอำเภอใจ เธอไม่เคยรักผู้ชายคนไหนอย่งหมดหัวใจ เธอมักจะมองไปข้างหน้าถึงอนาคตของพวกเขาก่อนที่จะเข้านอน แต่ตอนนี้ อนาคตอะไรก็พังทลายต่อหน้าของเธอแล้ว

เช่นเดียวกับหัวใจของเธอในเวลานี้ มันแตกเป็นเสี่ยงๆแล้ว

เธอนึกถึงคำพูดของซือเฉียนเชียน “ผู้ชายชอบความสดใหม่ เมื่อความสดใหม่จบลง ผู้ชายที่มีสถานะอย่างจ้านฉิงเหย่ เขาย่อมต้องมองหาความสดใหม่อื่นต่อไป”

คิดไม่ถึงว่า ซือเฉียนเชียนจะเดาได้ถูก และตอนนั้นเธอยังยืนกรานว่าเธอเชื่อว่าเขาไม่ใช่คนแบบนี้

“แม่ครับ ผมจะให้ผู้ช่วยของผมเสี่ยวเกามาที่นี่ เดี๋ยวผมยังต้องไปที่อื่น” จ้านฉิงเหย่ต้องการไปที่ตระกูลซือ

แววตาของสีหมิ่นเคร่งขรึมจริงจังขึ้นมา “ฉิงเหย่ นี่เป็นคำสั่งของแม่ เชื่อฟัง และไปส่งมั่นมั่นกลับบ้าน”

สีหมิ่นชอบหลิวมั่นมั่นมาก และไม่ต้องการให้ลูกชายของเธอหลีกเลี่ยงการแต่งงาน ดังนั้น คืนนี้เธอจึงต้องบังคับให้ลูกชายไปส่งหลิวมั่นมั่น

“พี่ฉิงเหย่ บ้านของฉันก็อยู่ไม่ไกลนะคะ” หลิวมั่นมั่นพูดอย่างเขินอายเล็กน้อยอยู่ข้างๆ

จ้านฉิงเหย่ไม่มีทางเลือกอื่น ทำได้แค่พยักหน้าและพูดว่า “ได้ครับ ผมไปส่งเธอกลับบ้าน แม่ก็รีบกลับนะครับ”

สีหมิ่นเมื่อเห็นลูกชายเต็มใจที่จะไปส่ง เธอจึงหันไปพูดกับหลิวมั่นมั่น “มั่นมั่น ระหว่างทางก็คุยกับฉิงเหย่ไปนะจ๊ะ”

“หนูทราบค่ะคุณป้า” หลิวมั่นมั่นพยักหน้าอย่างรู้ความหมาย แน่นอนว่าเธอรู้ว่าสีหมิ่นพอใจในตัวเธอ ขอแค่เธอสามารถทำให้จ้านฉิงเหย่สนใจในตัวของเธอได้ ทางด้านผู้ใหญ่นี้ก็ไม่มีปัญหา