รักป่วน ๆ ฉบับแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 1156

ในห้องคนไข้ที่เงียบสงบ มีทารกน้อยกำลังหลับอยู่ในอ้อมแขนของสีจิ่วเฉิน สายตาที่อ่อนโยนของเขาจ้องไปที่เธออย่างไม่ยอมละสายตา

นี่คือลูกคนที่สองของเขานะ!

เวลาตีสี่ มันดูมืดเป็นพิเศษ ใต้แสงไฟบนท้องถนน ขบวนรถสีดำหกคันกำลังแล่นไปตามถนน ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังหลับตาลงอย่างสงบสติอารมณ์ ขณะที่ผู้ช่วยข้างๆเขาถันหยางพยายามอดทนต่อความเหนื่อยล้าเพื่อจัดการกับเอกสาร คืนนี้พวกเขาทั้งหมดอยู่ในภาวะที่ตึงเครียด เนื่องจากเหตุการณ์ระหว่างประเทศหลายเหตุการณ์

จู่ๆ หมอกก็ปรากฏขึ้นจากที่ไหนก็ไม่รู้ ปกคลุมทั่วทั้งถนน บอดี้การ์ดชะลอรถทันที และเห็นแค่ข้างหน้ามีหมอกหนา แสดงว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ระวังรอบด้าน มีเหตุการณ์ผิดปกติ” บอดี้การ์ดชั้นนำรายงานสถานการณ์

และการเบรกอย่างกระทันหัน ทำให้ชายที่นั่งอยู่เบาะหลังตื่น เขาลืมตาขึ้น และบอดี้การ์ดได้รายงานสถานการณ์ทุกอย่างอย่างใจเย็น จู่ๆก็มีหมอกหนาจัด ไม่ใช่สถานการณ์ที่ปกติแน่นอน เมื่อกี้ถนนเส้นนี้ไม่มีหมอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งอากาศแบบนี้ ไม่มีทางที่จะมีหมอกในตอนเที่ยงคืนได้

ในขณะนี้ มีแสงจ้าอยู่ข้างหน้า ราวกับว่ามีอะไรคล้ายแสงมากระทบที่ด้านหน้ารถ จากนั้นก็มีเสียงดังสนั่นที่ตรงนั้น

“บาซูก้า, รีบคุ้มกันท่าน” ถันหยางร้องขึ้น

บอดี้การ์ดลงจากรถทันที ถันหยางและฮั่วเหยียนเซียวก็รีบลุกจากเบาะหลังและลงไปจากรถ บอดี้การ์ดย้ายฮั่วเหยียนเซียวออกจากรถที่เขานั่งทันที และแน่นอนที่สุดเมื่อพวกเขาออกจากรถไปได้แค่สิบวินาที ปืนยิงบาซูก้าก็ยิงมาจากด้านล่างของรถที่อยู่ข้างหลังเขา และด้านล่างของรถก็ถูกระเบิดออกโดยตรงทำให้รถทั้งคันกระเด็นออกไปสูงกว่าหนึ่งเมตร และกลิ้งหลุนๆไปด้านข้าง

ในขณะที่เกิดการระเบิด บอดี้การ์ดคนหนึ่งได้สละชีวิตของเขาโดยการกดฮั่วเหยียนเซียวไว้ใต้ร่างของเขาแน่น พลังของการระเบิดที่โดน ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงหน้าอกที่สั่นสะเทือน และเลือดร้อนๆก็ไหลออกพุ่งออกมา

หน้าผากของถันหยางมีเลือดออกจากการกระแทก และเขาก็มีอาการหูอื้ออย่างรุนแรงในทันที แต่เขายังมองหาฮั่วเหยียนเซียวในวินาทีแรก

“ท่าน…”

บอดี้การ์ดที่ได้รับบาดเจ็บจากรถพลิกคว่ำ ฮั่วเหยียนเซียวเอื้อมมือไปพยุงบอดี้การ์ดที่โงนเงนสั่นคลอน และหันไปพูดกับถันหยางว่า “มาช่วยตรงนี้”

ในเวลานี้เอง บอดี้การ์ดคนหนึ่งรีบพุ่งไปอุ้มเด็กหญิงไว้ และตรวจค้นร่างกายของเธอจากนั้นตะโกนว่า “เด็กไม่มีอันตราย”

“อุ้มมานี่” ฮั่วเหยียนเซียวพูดสั่ง

บอดี้การ์ดพาเด็กหญิงตัวน้อยไปทันที ถันหยางยื่นมือออกไปเพื่อจะอุ้มเธอ แต่เมื่อเด็กหญิงเห็นบนใบหน้าเขาที่มีเลือด ก็กลัวจนร้องไห้ขึ้นมา ฮั่วเหยียนเซียวอ้าแขนของเขา “มานี่ ลุงอุ้มนะ”

เด็กหญิงตัวน้อยจึงเต็มใจให้ฮั่วเหยียนเซียวอุ้ม บอดี้การ์ดทุกคนให้ความสนใจกับสถานการณ์รอบๆ พวกเขารู้ว่าเด็กหญิงตัวเล็กๆเป็นเพียงหมากที่ฝ่ายตรงข้ามส่งมา พวกเขายิ่งไม่กล้าลดความระแวดระวังลง

ฮั่วเหยียนเซียวยื่นมือออกไปอุ้มเด็กหญิง จู่ๆก็เห็นเครื่องหมายสีแดงกระพริบบนหลังของเด็กผู้หญิง ซึ่งเป็นเครื่องหมายของการถูกเล็งด้วยปืนไรเฟิล

“ระวัง มีพลซุ่มยิง” ฮั่วเหยียนเซียวตะโกนอย่างร้อนใจ วินาทีต่อมา เขาก็อุ้มเด็กไว้และหันกลับมา เครื่องหมายสีแดงที่แต่เดิมหันไปทางเด็กก็แวววาบขึ้นที่สะบักไหล่ของฮั่วเหยียนเซียว และวินาทีต่อมา กระสุนได้เจาะผ่านหมอกหนา และยิงเข้าไปที่ตำแหน่งหัวไหล่ของฮั่วเหยียนเซียว เขาอุ้มเด็กไว้และก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ในอ้อมกอดยังกอดเด็กไว้แน่น ถันหยางถลามา “ท่านถูกยิง”