ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 757

ญาธิดาเหมือนกับได้ฟังเรื่องตลก มองไปหานักข่าวที่พูดขึ้นมาด้วยแววตาสว่างวูบวาบ

“ฉันเป็นบุคคลสาธารณะเหรอ? ฉันเป็นคนครอบครองทรัพยากรของสาธารณะแล้วเหรอ? ฉันก็เป็นแค่พลเมืองตามกฎหมายธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น ต้องให้คำอธิบายกับพวกผู้คนด้วยเหรอ?” เธอพูดถามออกมาอย่างเย้ยหยัน

นักข่าวถูกตอกกลับมาจนพูดอะไรไม่ออก แต่กลับยังคงไม่มีทีท่าว่าจะกลับไป ทุกคนถึงขนาดที่ล้อมรอบทางตรงหน้าของเธอเอาไว้จนแออัด แล้วก็ไม่มีทีท่าจะปล่อยให้เธอหนีไปเช่นกัน

“ถอยออกไป！” เธอขึ้นเสียงสูงทันที มองนักข่าวที่อยู่ตรงหน้าพร้อมกับพูดเตือนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเย็นชา “รู้ไหมว่าโทษของการสะกดรอยตามคนอื่น การละเมิดสิทธิของผู้อื่นมันได้รับโทษนานแค่ไหน? รู้ไหมว่าการจำกัดเสรีภาพของคนอื่นต้องโทษนานแค่ไหน?”

เหล่าบรรดานักข่าวหันมองตากัน เหมือนกับว่าลังเลอยู่ไม่น้อย ถึงขนาดที่มีคนแอบพูดกระซิบกันว่า “ถ้าเธอกับคุณภวินท์ไม่ได้หย่ากันจริงๆ แล้วพวกเขาก็สามารถจัดการพวกเราได้อย่างง่ายดายเหมือนกับมดปลวกแน่นอน”

“ถ้าเกิดเธอตั้งใจขู่ให้พวกเรากลัวล่ะ ถ้าปล่อยเธอไปตอนนี้ ถ้าคิดจะตามหาตัวเธออีกครั้งก็ยากแล้วแน่ๆ”

ในขณะที่ทุกคนกำลังลังเลอยู่นั้น รถไมบัคสีดำก็แล่นมาจอดสนิทอยู่ตรงหน้าประตูของโรงพยาบาล จากนั้นด้านหลังจากของผู้คนก็มีเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้น “หากทุกท่านมีปัญหาอะไรก็สามารถมาปรึกษากับฝ่ายกฎหมายของบริษัทเราได้นะ”

พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย ญาธิดาก็รู้สึกแน่นตรงจมูก ความหวาดกลัวและความคับข้องใจทั้งหมดก็พลุ่งพล่านออกมาจากส่วนลึกภายในจิตใจ

เธอก้าวเดินไปข้างหน้ากระโจนเข้าไปในอ้อมกอดของเขา พูดพึมพำออกมาอย่างสะอึกสะอื้น “ฉันไม่ควรจะยอมตกลงให้เธอกลับบ้านเลย เป็นความผิดของฉันทั้งหมด ทำยังไงดี……”

“คุณผู้หญิง” พายุรีบพุ่งตรงเข้ามาข้างหน้าทันที มองเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย ญาธิดารีบพาเธอเข้าไปในโรงพยาบาลทันที

อันอันถูกย้ายมาอยู่ในห้องผู้ป่วยดูแลพิเศษ พวกเขาสองสามคนเพิ่งจะมาถึงตรงทางเดิน ก็ได้ยินเสียงแก้วแตกดังออกมาจากห้อง อลิสายืนอยู่ตรงประตูด้วยสีหน้าประหม่า กำลังช่วยปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

พายุยิ่งเร่งฝีเท้ามากขึ้น เพิ่งจะมาถึงประตูห้องผู้ป่วย จู่ๆ ก็มีแก้วน้ำใบหนึ่งก็ลอยออกมา ชนเข้าที่หัวของเขาอย่างแรง สีแดงสดค่อยๆ ไหลลงมาจากหน้าผากของเขา

เสียงที่ดังโหวกเหวกโวยวายภายในห้องผู้ป่วยก็หยุดลงทันที

เขาเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วย จากนั้นภายในห้องก็มีเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดอย่างสุดใจขาดดิ้นดังออกมา

ญาธิดาหัวใจถูกบีบรัดทันที ซบอยู่ในอ้อมกอดของภวินท์อย่างหมดหนทาง พูดพึมพำออกมาเบาๆ “ถ้าฉันไม่ได้ยอมตกลงให้อันอันกลับบ้าน มันก็จะไม่เกิดเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดแบบนี้ขึ้น ภวินท์ คุณรู้ไหม ว่าเธอตั้งท้อง……”

ภวินท์จับไหล่ของเธอเอาไว้แน่น พยายามทำให้อารมณ์ของเธอเสถียรลง เสียงของเขาเยือกเย็นถึงกระดูก พูดเน้นอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ถ้าคุณอยากที่จะลงมือให้กับเธอ ก็ให้ตัวเองใจเย็นลงก่อน ค่อยๆ จัดการไปทีละขั้น”

เธอตัวแข็งทื่อทันที ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมกอดของเขา พูดตอบกลับเบาๆ “แค้นนี้จะช้าจะเร็วยังไงฉันก็จะต้องชำระแน่นอน แต่แค่ว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น”

หกปีก่อน อันอันมาบังรถมอเตอร์ไซค์ให้กับเธอ ช่วยเธอกับลูกแฝดที่ยังไม่ได้คลอดออกมา วันนี้มีคนมาทำร้ายอันอันกับชีวิตน้อยๆ ที่ยังไม่ได้คลอดออกมา เธอจะนั่งนิ่งดูดายไม่แยแสสนใจได้ยังไง

รอให้เสียงวิพากษ์วิจารณ์ของSTN Groupนิ่งสงบลงก่อน เธอมีมากมายหลายวิธีที่จะทวงคืนความยุติธรรมให้กับอันอัน！

เธอค่อยๆ ใจเย็นลงทีละนิดๆ มองภวินท์พร้อมกับพูดขึ้นอย่างเข้มงวดจริงจัง “บริษัทวางแผนที่จะจัดการกับเสียงวิพากษ์วิจารณ์นี้ยังไง?”

“บังคับปราบปรามชั่วคราว แล้วค่อยรอโอกาส” เขาพูดตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา

คิ้วของญาธิดาก็ขมวดมากขึ้นเรื่อยๆ “การบังคับลดความนิยมในการค้นหาลงมันก็เป็นการชั่วคราวเท่านั้น ตราบใดที่ผู้คนยังคงให้ความสนใจอยู่กับเรื่องนี้ แผนการประชาสัมพันธ์ของพวกเราก็จะถูกเข้าใจผิดว่าเป็นแผนการที่จงใจปกปิดสถานการณ์จริงเอาไว้ แก้ไขปัญหามันต้องแก้ที่ต้นเหตุสิ”

ส่วนต้นเหตุของปัญหา……

จู่ๆ เธอก็แววตาสว่างวูบวาบ เปิดรูปในโทรศัพท์พร้อมกับพูดขึ้น “ช่วงเวลาที่ผ่านมาตอนที่คุณอยู่ที่ozone ล้วนแต่เป็นฉันที่รับผิดชอบเรื่องของอีธานและเอลล่า คุณไม่ได้โผล่หน้าออกมาเป็นเวลานาน พวกเราก็เลยถูกสงสัยว่าหย่าร้างกัน”