ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 1003

ภายในบ้านพัก ญาธิดากำลังพิงตัวอยู่ในอ้อมแขนของภวินท์ ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เธอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจขึ้นมา

ภวินท์สังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของเธอในทันที จึงกระซิบถามเบา ๆ “เป็นอะไรไป”

ญาธิดาส่ายหน้าก่อนที่ภาพของลูกทั้งสองคนจะปรากฏขึ้นมาในหัวของเธอ “ไม่มีอะไร แค่จู่ ๆ ก็คิดถึงลูกสองคนขึ้นมา”

“ฉันไปโทรหาอีธานกัลเอลล่าก่อนนะ”

ญาธิดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดโทรหาเอลล่าก่อน

“ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

ญาธิดาขมวดคิ้วเป็นปมก่อนจะกดโทรหาอีธาน

“ขออภัย หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้”

ความรู้สึกไม่สบายใจอย่างรุนแรงเข้าปกคลุมหัวใจของญาธิดาทันที เธอหันไปมองหน้าภวินท์ “วิน ฉันอยากไปดูอีธานที่บริษัท”

ภวินท์พยักหน้า หลังจากพาญาธิดามาถึงบริษัท กลับมีคนบอกกับพวกเขาว่าอีธานกับเอลล่าออกไปจากบริษัทด้วยกัน

ญาธิดาคว้าแขนของภวินท์ด้วยความประหม่า “วิน หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับพวกเขาหรือเปล่า”

ภวินท์โอบเธอไว้ในอ้อมแขนพลางพูดปลอบด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่ต้องห่วง ไม่มีอะไรหรอก”

“แต่ฉันไม่สบายใจ” ญาธิดากัดริมฝีปากพูด

ในฐานะคนเป็นแม่ หัวใจของเธอกับลูก ๆ นั้นเชื่อมถึงกัน ตอนนี้เธอกลับรู้สึกตื่นกลัวแปลก ๆ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

“วิน พวกเราไปตามหาพวกเขาด้วยกันดีไหม”

ภวินท์พยักหน้าแล้วรีบพาญาธิดาออกไปจากบริษัท

ญาธิดาเพิ่งจะเข้ามานั่งในรถ จู่ ๆ เธอก็ได้รับข้อความมือถือหนึ่งฉบับ

“ญาธิดา ต่อหน้าฉันเธอหยิ่งทะนงตัวเองนักไม่ใช่เหรอ”

“ตอนนี้ฉันจะทำให้เธอได้ลิ้มรสชาติของการสูญเสียบ้าง”

ญาธิดาสายตาตึงเครียด อยากจะกดโทรออกแต่เธอกลับพบว่าอีกฝ่ายใช้เบอร์โทรปลอม

เด็กทั้งสองคนติดต่อไม่ได้ แถมตอนนี้ยังได้รับข้อความแบบนี้ ยิ่งทำให้ญาธิดารู้สึกไม่ดีมากขึ้นไปอีก

“วิน เร็วเข้า รีบไปตามหาลูก ๆ เร็ว”

“ญาธิดาอย่าเพิ่งใจร้อน พวกเราไปหาจรณ์กันก่อนดีกว่า”

ทั้งสองคนขับรถมาถึงที่ozone

หลังจากรู้ว่าเด็กทั้งสองคนหายตัวไป จรณ์ก็รีบเจาะเข้าไปในกล้องวงจรปิดทั้งหมดของเมือง J ทันที ในที่สุดก็พบภาพที่ประตูหน้าบาร์แห่งหนึ่งและพบว่าพายุพาเด็กทั้งสองคนออกไป

ญาธิดายังคงไม่สบายใจ แถมยังตึงเครียดมากขึ้นกว่าเดิม

สัญชาตญาณของเธอบอกเธอว่าคนที่ส่งข้อความมาหาเมื่อครู่นี้อาจจะมีความเกี่ยวข้องบางอย่างกับพายุก็เป็นได้

เธอกังวลว่าพายุจะทำอะไรไม่ดีกับลูก ๆ ของเธอ

ญาธิดารีบลากภวินท์ขับรถไปยังตำแหน่งล่าสุดที่พวกเขาค้นหาพบทันที

ก่อนจะไปญาธิดายื่นโทรศัพท์ของเธอให้จรณ์ เพื่อให้เขาสืบหาว่าใครเป็นคนส่งข้อความฉบับนี้มาให้เธอ

ญาธิดากับภวินท์รีบบึ่งรถมาถึงที่โรงงานรกร้างแห่งหนึ่งในแถบชานเมือง ญาธิดากับภวินท์ก้าวเข้าไปอย่างระมัดระวัง แต่ยังไม่ทันได้เดินเข้าไปใกล้ก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นมา

“รีบลงมือสิ เดี๋ยวญาธิดาก็ตามมาหรอก”

ญาธิดาขมวดคิ้วและรู้สึกว่าคุ้นเคยกับน้ำเสียงนี้ คล้ายกับได้ยินที่ไหนมาก่อน

“เดี๋ยวก่อนสิ” เสียงของพายุดังมาแว่ว ๆ

ญาธิดารู้สึกตึงเครียด เธอมองเด็กน้อยสองคนผ่านภาพสะท้อนบนเศษแก้วเล็ก ๆ ทั้งสองคนถูกมัดไว้ด้วยเชือก ส่วนเด็กผู้หญิงยังคงนอนสลบอยู่