ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 88

เธอ…ก็ไม่อยากให้ภวินท์เดินออกไปด้วยใบหน้าที่บวมแบบนั้น พวกคุณป้าข้างบ้านที่ไม่รู้เหตุเดี๋ยวจะคิดว่าเป็นฝีมือเธออีก

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฉันทายาให้นายก่อน นายค่อยไป”

ภวินท์แววตาเปล่งประกาย เขาเงยหน้ามองเธอ เหมือนจะไม่เข้าใจว่าเธอคิดจะทำอะไร

ญาธิดากัดฟันแล้วอธิบายว่า “นายออกไปแบบนี้ ไม่เหมาะสมเท่าไหร่”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้ ภวินท์ก็เข้าใจได้ทันที เขาชะงักและไม่ได้พูดปฏิเสธอีก แล้วเดินไปนั่งที่เก้าอี้อีกครั้ง

ญาธิดาเปิดฝาออก แล้วบีบยาไปที่นิ้วมืออันเรียวยาวของตัวเอง เธอเดินเข้าไปข้างๆภวินท์ ลังเลสักพัก แล้วถึงทายาไปบนใบหน้าที่บวมของเขาช้าๆ

นิ้วมือทาไปบนหน้าที่บวมแดงเบาๆ แต่ก็ยังเจ็บมากอยู่ดี

คุณย่าตบแรงไม่เบาเลย

ภวินท์ขมวดคิ้ว รับรู้ถึงความเจ็บแสบบนใบหน้า ปลายจมูกมีกลิ่นยาหมุนเวียนอยู่ ปะปนกับกลิ่นหอมอ่อนๆของหญิงสาว

ญาธิดาพยายามทายาให้ทั่วที่สุด พอทำเสร็จทุกอย่างแล้ว เธอก็โน้มตัวไปเป่าเบาๆ

ตอนเด็ก ทุกครั้งที่เธอบาดเจ็บ ปภาวีก็จะทำแบบนี้ตลอด ทายาให้เธอแล้วเป่า จากนั้นก็จะหายเจ็บ ทำให้เธอเคยชินกับการทำแบบนี้

ภวินท์ไม่คิดว่าเธอจะขยับเข้าไปมาใกล้กะทันหัน แค่รู้สึกใบหน้าเย็นสบาย ความเจ็บก็หายไปบ้างเล็กน้อย แต่วินาทีต่อมา หัวใจเขากลับวุ่นวายไปหมด ขนาดแผ่นหลังก็แข็งทื่อขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว

ปลายจมูกอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมหวานของหญิงสาว ภวินท์ร้อนอบอ้าวในใจ มีความรู้สึกหงุดหงิดแปลกๆ

ผู้หญิงคนนี้ เธอรู้ไหมว่าการกระทำแบบนี้มันอันตรายมากแค่ไหน!

ไม่รอเขาได้สติ ญาธิดาก็ลุกขึ้นก่อน เธอปิดฝายาแล้วพูดว่า “เสร็จแล้ว”

ภวินท์ได้สติ ก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว ต่อมาก็ลุกขึ้นเหมือนกัน

“พายุกับคนอื่นๆรอนายอยู่ข้างนอกแล้ว” ญาธิดาเก็บยาไว้แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ไล่เขาออกไปโดยไม่รู้ตัว

ภวินท์ได้ยินแล้ว ก็หันหน้าไปมองเธอด้วยสีหน้าที่มืดมนลงเล็กน้อย

ทำไมเธอถึงอยากให้เขารีบออกไปขนาดนี้? ขนาดอยู่ห้องเดียวกันก็ยังรู้สึกลำบากใจเหรอ?

วินาทีต่อมา เขาก็ยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว เขาจับข้อมือของหญิงสาวไว้ แล้วก้าวไปข้างหน้า ดันเธอไปที่โต๊ะข้างหน้า

ญาธิดาถูกคนสกัดกั้นไว้ที่หน้าโต๊ะ สองมือของชายหนุ่มกั้นเธอเอาไว้ทั้งสองด้าน เป็นการปิดทางของเธอทำให้เธอหนีไปไหนไม่ได้

เธอรู้สึกกระวนกระวาย “นายจะทำอะไร?”

นัยน์ตาที่ดำทมิฬของภวินท์มีความสำรวจแฝงอยู่ และไม่เย็นชาเหมือนปกติอีก

เขาเอ่ยขึ้นว่า “ญาธิดา เธอยังรักฉันใช่ไหม?”

ไม่งั้นเธอจะทายาให้เขาทำไม?

แม้เขาจะถามด้วยความสงสัย แต่น้ำเสียงกลับดูแน่ใจมาก

มองดูแววตาของชายหนุ่ม ญาธิดาก็ตื่นเต้นมาก เธอหลบสายตาและยิ้มกลบเกลื่อนความตื่นเต้นของตัวเอง “นายมั่นใจเกินไปหรือเปล่า?”

ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเธอชอบเขา? หรือว่าเธอยังถูกเขาทำร้ายไม่พออีกหรือไง?

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายเลย เมื่อกี้ที่ทายาให้นาย ก็แค่เห็นแก่คุณย่าเท่านั้น”

สีหน้าของภวินท์มืดมนลง เหมือนกำลังครุ่นคิดคำพูดของหญิงสาวอยู่ เขาสบตาเธอนิ่งๆ สุดท้ายก็ถามอีกว่า “แน่ใจ๊?”

เธอบอกว่าเธอไม่รู้สึกอะไรต่อเขาเลย แต่ทำไมเขาถึงเห็นแววตาที่ลังเลและไม่อยากของเธอล่ะ?

ญาธิดาหันหน้ากลับไปสบตาเขา แล้วพูดอย่างเด็ดขาดว่า “แน่ใจ”

ได้ยินแล้ว แววตาของภวินท์ก็มืดมนลง เขาชะงักสักพัก ปล่อยเธอออกแล้วถอยหลังไป

ดูแล้ว คงเป็นเขาที่คิดมากเอง