ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 87

พายุขับรถแล้วพูดไปด้วยว่า “เมื่อกี้ผมก็ถามพวกคนรับใช้แล้วครับ ไม่มีใครยอมรับเลย”

คนรับใช้ภายในบ้านปกติไม่กล้าพูดมั่วซั่ว แต่คุณย่ารู้ได้ยังไง?

ภวินท์เกิดความสงสัยในใจ ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี มองดูรถที่ขับไปที่ถนนสายหลัก เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาญาธิดา

รอสักพัก ในที่สุดทางนั้นก็มีคนรับสาย

หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ฮัลโหล”

ได้ยินเสียงที่ไม่พอใจของเธอ ภวินท์ก็ขมวดคิ้วแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชากลับ “คุณย่าอยู่กับเธอใช่ไหม?”

ญาธิดาได้ยินแล้ว ก็หันหน้าไปมองดูคนแก่ผมขาวที่นอนอยู่บนเตียงของตัวเอง ก็ตอบไปว่า “อืม”

ภวินท์ขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงเข้มว่า “แล้วทำไมเธอไม่โทรหาฉัน?”

คุณย่าอายุเยอะแล้ว ปกติออกไปข้างนอกก็จะมีคนติดตามตลอด ตอนนี้คุณย่าออกมาคนเดียวทั้งวันแล้ว เขาก็เป็นห่วงอยู่ทั้งวัน แต่เธอกลับไม่โทรมาหาเขาเลยเนี้ยนะ!

ญาธิดาได้ยินเสียงบ่นของชายหนุ่ม เธอก็กำโทรศัพท์ไว้แน่น ขมวดคิ้วแล้วถามกลับว่า “แล้วทำไมฉันต้องโทรหานายด้วยล่ะ? ดูแลคุณย่าไม่ดีน่าจะเป็นความผิดนายไม่ใช่หรือไง?”

ถูกตอบกลับแบบนี้ ภวินท์กลับพูดอะไรไม่ออก นัยน์ตาที่เย็นชาของเขาก็ประกายไปด้วยเปลวเพลิง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ฉันจะไปตอนนี้แหละ”

พูดจบ เขาก็วางสายไปทันที

ญาธิดามองดูโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายไป ในใจก็ทั้งโกรธและทั้งแค้น

ทั้งที่เป็นความรับผิดชอบของเขาแท้ๆ ตอนนี้กลับมาโทษเธอเนี้ยนะ เป็นบ้าอะไรของเขากันแน่?

ภวินท์เก็บโทรศัพท์แล้วสั่งด้วยสีหน้าเย็นชาว่า “ขับเร็วหน่อย”

พายุตอบรับ แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง มองภวินท์จากกระจกมองหลัง ในใจก็รู้สึกกลัวเล็กน้อย

น้อยครั้งที่เขาจะเห็นภวินท์โกรธขนาดนี้ กำลังโกรธคุณย่าหรือญาธิดากันนะ เขาไม่เข้าใจเลย

ขับรถเร็วดั่งสายฟ้าแลบตลอดทั้งทาง ในที่สุดก็มาถึงหน้าประตูหมู่บ้านสักที

พอลงจากรถ ก็รีบเดินไปที่หน้าประตูบ้านญาธิดา เขาข่มอารมณ์โกรธไว้ภายใน แล้วยกมือขึ้นเคาะประตู

“แอ๊ด——"

ประตูเปิดออก ญาธิดาปรากฏขึ้นหน้าประตู

มองดูชายหนุ่มที่สวมชุดสูทสีเทายืนอยู่ด้านนอก ร่างกายสูงโปร่ง ท่าทางดูมีเอกลักษณ์มาก ใบหน้าที่งดงามไร้ที่ติ สิ่งเดียวที่ไม่ค่อยดีเลยก็คือ หน้าบึ้งเกินไป

ญาธิดาขมวดคิ้ว ไม่อยากมองเขาอีก เธอจึงกลับหลังหันแล้วเดินออกไป

ทันใดนั้น ข้อมือของเธอก็ถูกเขาคว้าเอาไว้ เขาดึงเธอกลับไปใหม่

ทั้งสองมีระยะห่างที่ใกล้กันมากอย่างไม่ทันตั้งตัว ญาธิดาสะดุดเกือบพุ่งเข้าไปซบอกเขา เธอยืนนิ่ง หัวใจเต้นตุบตับอย่างรวดเร็ว

เธอกัดฟัน ข่มอารมณ์ไว้ “นาย…จะทำอะไร!”

ภวินท์ขมวดคิ้ว “ทำไมถึงไม่โทรหาฉัน? เธอรู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงมากแค่ไหน?”

แค่คำถามที่เหมือนกล่าวโทษ ทำไมถึงฟังดูคลุมเครือแบบนี้นะ ญาธิดาสบตาชายหนุ่มที่ทั้งเปล่งประกายและลึกซึ้ง หัวใจก็อดไม่ได้เต้นตุบตับขึ้นมา

เธอกัดริมฝีปาก สีหน้าแดงก่ำ “ฉันมีเรื่องอะไรที่ต้องโทรหานายงั้นเหรอ? ปล่อยฉันนะ!”

เห็นหญิงสาวที่โมโห ภวินท์ก็ขมวดคิ้วแล้วพูดเสียงทุ้มต่ำว่า “ถ้าฉันไม่ปล่อยล่ะ?”

“กล้าก็ลองดูสิ!”

คำนี้ไม่ใช่ญาธิดาพูด แต่เป็นเสียงที่ดังขึ้นจากด้านหลังของญาธิดา

พวกเขาหันไปมองพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย เห็นคุณย่าถือไม้เท้าเดินมา ทั้งสองก็อึ้งกันหมด

คุณย่าเดินมาข้างๆญาธิดา แววตาเต็มไปด้วยความโกรธ จ้องภวินท์แล้วพูดว่า “ปล่อยมือเลยนะ!”

ภวินท์ชะงักแล้วลังเลสักพัก สุดท้ายก็ยอมปล่อยมือออก

“เจ้าเด็กบ้า! คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน? ถึงกล้าปิดบังเรื่องที่หย่ากับธิดา ถึงแม้ฉันจะไม่คิดบัญชีกับเรื่องนี้ แต่หย่ากันแล้ว ยังจะจับข้อมือคนอื่นไม่ยอมปล่อยอีก!”

คุณย่าโกรธจนกระแทกไม้เท้า ร่างกายก็สั่นเทาไปด้วย “อีกอย่างนะ ถึงแม้คนอื่นจะไม่โทรหานายแล้วทำไม! ยังไม่สำนึกผิดอีกเหรอ!”

ภวินท์ก้มหน้ารับคำสั่งสอน ขนตาสั่นเล็กน้อย น้ำเสียงก็อ่อนลง “ก็ผมเป็นห่วงคุณย่า……”

คุณย่าโกรธจนพูดแทรก “ฉันไม่ต้องการให้นายเป็นห่วงหรอกนะ!”