ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 89

เห็นเธอยังไม่ตอบ ปภาวีก็เงยหน้ามองเธอ “ได้ยินไหม?”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “แม่คะ หนูว่ามีเราควรพูดตามตรงค่ะ ถ้าหนูปิดบังเขาไว้ เขาอาจจะมีเรื่องปิดบังหนูอยู่ก็ได้ ทุกคนเอาแต่งปิดบังกันไปปิดบังกันมา ดูไม่สนุกเลยนะคะ”

ปภาวีได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ “แม่แค่กลัวว่าลูกจะถูกรังแกน่ะสิ!”

ญาธิดาแต่งเร็วและหย่าเร็ว ถึงแม้เวลาจะไม่นาน แต่ยังไงก็เป็นการแต่งงานครั้งที่สองอยู่ดี

ญาธิดายิ้มแล้วพูดว่า “แม่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ทำเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว”

เธอจะไม่โง่เหมือนตอนนั้นอีก ถูกคนหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

“เฮ้อ ช่างเถอะๆ ถึงเวลาแล้ว ลูกก็ควรไปได้แล้วล่ะ”

ปภาวีไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เคยผ่านไปแล้ว เธอเอากระเป๋าถือขึ้นมาให้ญาธิดา

ญาธิดากวาดตามองเวลา เธอกระตุกยิ้มแล้วเดินออกจากบ้านไป

มองดูที่อยู่บนโทรศัพท์ เธอโบกรถแท็กซี่ นั่งไปที่ร้านกาแฟที่นัดกัน

เดินมาถึงหน้าประตู ไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นในสมองของญาธิดาก็มีภาพของภวินท์ลอยขึ้นมา เหมือนแค่พริบตาเดียว ก็กลับไปถึงตอนที่เธอกับภวินท์เจอกันครั้งแรก

หรือว่าเรื่องที่แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับภวินท์อย่างรวดเร็วจะกลายเป็นปมในการนัดบอดของเธอแล้ว?

ญาธิดากระตุกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ เธอตั้งสติแล้วผลักประตูร้านกาแฟเข้าไป

ร้านกาแฟบรรยากาศดีมาก ที่นั่งสีเขียว คู่กับโต๊ะไม้สีน้ำตาล เธอเงยหน้ากวาดตามองทั่วร้าน เห็นภายในร้านทุกคนต่างก็มากันเป็นกลุ่มเป็นแก๊ง มีเพียงผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งติดหน้าต่างคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลา ระหว่างคิ้วก็ยังดูอ่อนโยนมากด้วย

เหมือนจะเห็นเธอมองมา เขาก็เงยหน้ามองมาที่เธอเหมือนกัน วินาทีที่ทั้งสองสบตากัน เขาก็กระตุกยิ้มให้เธอทันที

หรือว่า……จะเป็นเขา?

ญาธิดาไม่แน่ใจ แต่ก็เดินไปข้างหน้าอย่างเป็นมารยาท แล้วยิ้มถามเขาว่า “คุณธีทัตใช่ไหมคะ?”

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วยิ้มให้กับเธอ “คุณญาธิดาใช่ไหมครับ?”

ญาธิดายิ้มและพยักหน้า “ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ”

ชายหนุ่มเดินไปข้างหน้าแล้วยื่นมือออกไป “สวัสดีครับ ผมชื่อธีทัตครับ”

ได้ยินชื่อนี้แล้ว ญาธิดาก็อึ้งไปชั่วขณะ

ชื่อของเขาดูคุ้นหูจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงแล้ว พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน ธีทัตก็รีบเรียกพนักงานมา แล้วให้ญาธิดาสั่งก่อน

“มอคค่าแก้วหนึ่งค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ญาธิดายิ้ม ในใจก็รู้สึกพึงพอใจกับชายหนุ่มที่ถ่อมตัวและมีมารยาท

ธีทัตมองดูญาธิดาด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดเสียงเบาว่า “คุณญาธิดา พวกเราเหมือนจะเคยเจอกันมาก่อนนะ คุณจำได้ไหมครับ?”

ญาธิดาอึ้งก่อน ต่อมาก็ถึงรู้ตัว เขาพูดเนื้อเพลงไม่ใช่เหรอ หรือว่าเพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด เขาเลยพูดแบบนี้?

ญาธิดาหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันก็รู้สึกว่าชื่อคุณดูคุ้นๆดีค่ะ และฉันมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อพี่ชายของเธอเหมือนกับคุณมาก”

“งั้นเหรอครับ?” ธีทัตเลิกคิ้วขึ้น แววตาเปล่งประกาย “ลองบอกมาก็ได้นะครับ เผื่อว่าผมจะรู้จัก?”

“เธอชื่อว่าอัญมณี คงไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญหรอกนะคะ?”

ได้ยินชื่อนี้แล้ว ธีทัตก็อมยิ้มแล้วมองญาธิดา มุมปากก็กระตุกยิ้มกว้างขึ้นเหมือนกัน