ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 89

เห็นเธอยังไม่ตอบ ปภาวีก็เงยหน้ามองเธอ “ได้ยินไหม?”

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดเสียงเบาว่า “แม่คะ หนูว่ามีเราควรพูดตามตรงค่ะ ถ้าหนูปิดบังเขาไว้ เขาอาจจะมีเรื่องปิดบังหนูอยู่ก็ได้ ทุกคนเอาแต่งปิดบังกันไปปิดบังกันมา ดูไม่สนุกเลยนะคะ”

ปภาวีได้ยินแล้วก็ถอนหายใจ “แม่แค่กลัวว่าลูกจะถูกรังแกน่ะสิ!”

ญาธิดาแต่งเร็วและหย่าเร็ว ถึงแม้เวลาจะไม่นาน แต่ยังไงก็เป็นการแต่งงานครั้งที่สองอยู่ดี

ญาธิดายิ้มแล้วพูดว่า “แม่คะ ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ หนูไม่ทำเหมือนตอนนั้นอีกแล้ว”

เธอจะไม่โง่เหมือนตอนนั้นอีก ถูกคนหลอกใช้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก

“เฮ้อ ช่างเถอะๆ ถึงเวลาแล้ว ลูกก็ควรไปได้แล้วล่ะ”

ปภาวีไม่อยากพูดถึงเรื่องที่เคยผ่านไปแล้ว เธอเอากระเป๋าถือขึ้นมาให้ญาธิดา

ญาธิดากวาดตามองเวลา เธอกระตุกยิ้มแล้วเดินออกจากบ้านไป

มองดูที่อยู่บนโทรศัพท์ เธอโบกรถแท็กซี่ นั่งไปที่ร้านกาแฟที่นัดกัน

เดินมาถึงหน้าประตู ไม่รู้ว่าทำไม ทันใดนั้นในสมองของญาธิดาก็มีภาพของภวินท์ลอยขึ้นมา เหมือนแค่พริบตาเดียว ก็กลับไปถึงตอนที่เธอกับภวินท์เจอกันครั้งแรก

หรือว่าเรื่องที่แต่งงานจดทะเบียนสมรสกับภวินท์อย่างรวดเร็วจะกลายเป็นปมในการนัดบอดของเธอแล้ว?

ญาธิดากระตุกยิ้มมุมปากอย่างขมขื่น ส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ เธอตั้งสติแล้วผลักประตูร้านกาแฟเข้าไป

ร้านกาแฟบรรยากาศดีมาก ที่นั่งสีเขียว คู่กับโต๊ะไม้สีน้ำตาล เธอเงยหน้ากวาดตามองทั่วร้าน เห็นภายในร้านทุกคนต่างก็มากันเป็นกลุ่มเป็นแก๊ง มีเพียงผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งติดหน้าต่างคนเดียว ใบหน้าหล่อเหลา ระหว่างคิ้วก็ยังดูอ่อนโยนมากด้วย

เหมือนจะเห็นเธอมองมา เขาก็เงยหน้ามองมาที่เธอเหมือนกัน วินาทีที่ทั้งสองสบตากัน เขาก็กระตุกยิ้มให้เธอทันที

หรือว่า……จะเป็นเขา?

ญาธิดาไม่แน่ใจ แต่ก็เดินไปข้างหน้าอย่างเป็นมารยาท แล้วยิ้มถามเขาว่า “คุณธีทัตใช่ไหมคะ?”

ชายหนุ่มลุกขึ้นแล้วยิ้มให้กับเธอ “คุณญาธิดาใช่ไหมครับ?”

ญาธิดายิ้มและพยักหน้า “ใช่ค่ะ สวัสดีค่ะ”

ชายหนุ่มเดินไปข้างหน้าแล้วยื่นมือออกไป “สวัสดีครับ ผมชื่อธีทัตครับ”

ได้ยินชื่อนี้แล้ว ญาธิดาก็อึ้งไปชั่วขณะ

ชื่อของเขาดูคุ้นหูจัง เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน

หลังจากที่ทั้งสองนั่งลงแล้ว พูดคุยถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกัน ธีทัตก็รีบเรียกพนักงานมา แล้วให้ญาธิดาสั่งก่อน

“มอคค่าแก้วหนึ่งค่ะ ขอบคุณค่ะ”

ญาธิดายิ้ม ในใจก็รู้สึกพึงพอใจกับชายหนุ่มที่ถ่อมตัวและมีมารยาท

ธีทัตมองดูญาธิดาด้วยรอยยิ้ม แล้วพูดเสียงเบาว่า “คุณญาธิดา พวกเราเหมือนจะเคยเจอกันมาก่อนนะ คุณจำได้ไหมครับ?”

ญาธิดาอึ้งก่อน ต่อมาก็ถึงรู้ตัว เขาพูดเนื้อเพลงไม่ใช่เหรอ หรือว่าเพื่อคลี่คลายบรรยากาศที่น่าอึดอัด เขาเลยพูดแบบนี้?

ญาธิดาหัวเราะแล้วพูดว่า “ฉันก็รู้สึกว่าชื่อคุณดูคุ้นๆดีค่ะ และฉันมีเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ชื่อพี่ชายของเธอเหมือนกับคุณมาก”

“งั้นเหรอครับ?” ธีทัตเลิกคิ้วขึ้น แววตาเปล่งประกาย “ลองบอกมาก็ได้นะครับ เผื่อว่าผมจะรู้จัก?”

“เธอชื่อว่าอัญมณี คงไม่ได้เป็นเรื่องบังเอิญหรอกนะคะ?”

ได้ยินชื่อนี้แล้ว ธีทัตก็อมยิ้มแล้วมองญาธิดา มุมปากก็กระตุกยิ้มกว้างขึ้นเหมือนกัน

ครั้งก่อนอัญมณีบอกว่ามีเวลาอาจจะแวะกลับมา แต่ก็ไม่ได้บอกเวลาที่แน่ชัดกับเธอ

ธีทัตส่ายหัว กระตุกยิ้มอย่างเอ็นดูแล้วพูดว่า “เจ้าเด็กนั่น บ้าๆบอๆ ผมว่าเธอคงไม่อยากบอกคุณก่อน คงอยากกลับมาเซอร์ไพรส์คุณมากกว่า”

ญาธิดาหัวหน้า นึกถึงนิสัยก่อนหน้านี้ของเพื่อนตัวเองอัญมณี ก็สามารถใช้ ‘บ้าๆบอๆ’ สี่คำนี้มาวิจารณ์ได้

“ฉันก็นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีพี่ชายที่นิสัยอ่อนโยนและอบอุ่นแบบนี้”

ทั้งสองว่าแล้วก็สบตากันและหัวเราะ พอพูดถึงเรื่องอัญมณี ทั้งสองต่างก็คุยกันมากขึ้น มีประเด็นและเรื่องที่เข้าใจกันมากขึ้นโดยไม่รู้ตัว แม้สุดท้ายเธอจะลืมแล้วว่าตัวเองมาเพื่ออะไร แต่นัดบอดชั่วโมงกว่าก็ถือว่าสนุกดีเหมือนกัน

กินข้าวด้วยกันเสร็จ ธีทัตก็มาส่งญาธิดาที่หน้าประตูหมู่บ้าน ก่อนจะไป ก็นัดการเจอกันครั้งหน้าด้วย “ธิดา รออันอันกลับมาแล้ว พวกเราสามคนไปกินข้าวกันดีไหม?”

ญาธิดาอารมณ์ดี ก็พยักหน้าตอบตกลง “ได้สิ ถึงเวลาคุณจัดการเลยนะคะ”

ธีทัตหัวเราะแล้วมองดูเธอเดินจากไป “ครับ เจอกันครั้งหน้านะครับ”

เดินเข้าไปในหมู่บ้าน ญาธิดากลับรู้สึกผ่อนคลายมาก ช่วงนี้เพราะเรื่องหย่า ทำให้เธอใช้ชีวิตทุกวันอย่างหมดอาลัยตายอยาก ไม่มีความสุขเลยสักนิดเดียว แม้ครั้งนี้จะตอบตกลงมานัดบอดของปภาวีก็เพื่อแก้เบื่อ แต่ไม่คิดว่าการนัดบอดครั้งนี้จะสนุกกว่าที่เธอคิดไว้เสียอีก

อารมณ์ที่เศร้าหมองก็สดใสขึ้นมาทันที เธอเดินไปข้างหน้าอย่างตัวเบา เดินได้ไม่ไกลมาก โทรศัพท์ในกระเป๋าก็สั่น

เธอหยิบขึ้นมาดู บนหน้าจอมีชื่อ ‘พี่แนน’ ปรากฏขึ้น เธอก็รู้สึกตื่นเต้นโดยไม่รู้ตัวขึ้นมา

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ ตั้งสติได้แล้วก็กดปุ่มรับสาย “ฮัลโหล พี่แนน”

ตั้งแต่หย่าแล้ว เธอออกจากโรงพยาบาล กลับมาพักผ่อนที่บ้าน ก็ไม่ได้ไปบริษัทเลย ภวินท์ครั้งก่อนตอนอยู่โรงพยาบาลก็ลาให้เธอแล้ว ให้เธอพักผ่อนอย่างสบายใจเลย

ไม่รู้ว่าครั้งนี้พี่แนนโทรมาด้วยเรื่องอะไรนะ?

“ธิดา เธอจะกลับมาทำงานที่บริษัทเมื่อไหร่?”