รักวุ่นๆ ของคุณแม่เลี้ยงเดี่ยว นิยาย บท 6

 ตอนที่ 6 ความอับอายที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขา

 เวลานี้ ถังชิงชิงกำลังอยู่ในคลับสปาแห่งหนึ่ง หลังจากที่เธอวางสายโทรศัพท์จากแม่ของเธอ เธอรีบติดต่อไปหาคนคนหนึ่งทันที คนคนนั้นก็คือซ่งซาน

ในตอนนั้น พวกเธอร่วมมือกันเพื่อทำให้ถังจือซย่าเสียตัวและขับไล่เธอออกไปจากบ้าน เวลานี้ถังชิงชิงและซ่งซานกลายเป็นเพื่อนสนิทกัน เพียงแต่...สองสัปดาห์มานี้ เธอทั้งสองไม่ค่อยได้ติดต่อกัน ร้านของซ่งซานก็ปิดไปแล้ว ไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ 

เสียงของซ่งซานดังขึ้นจากปลายสาย “ฮัลโหล! ชิงชิง”

“ซานซาน ช่วงนี้เธอทำอะไรอยู่น่ะ ทำไมถึงปิดร้านไปล่ะ”

“อ้อ! ฉัน...ฉันกำลังท่องเที่ยวน่ะ! เธอมีอะไรหรือเปล่า”

“ซานซาน ฉันจะบอกข่าวดีให้เธอรู้ ถังจือซย่ากลับมาแล้วนะ”

ในวิลล่าสุดหรู ซ่งซานกำลังเพลิดเพลินกับบริการของคนรับใช้บนโซฟา เธอตกใจมากจนทำโทรศัพท์ตกลงบนโซฟา เธอรีบคว้าขึ้นมา สูดลมหายใจ และถามออกไปอย่างประหม่า “กลับมาเมื่อไร แล้วกลับมาทำไม”

“ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย เธอกลัวหล่อนหรือ!”

“ไม่ ฉันก็แค่ถามดู”

“พ่อเป็นคนบอกน่ะ ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันทำอะไรอยู่ แต่มันต้องกลับมาแย่งสมบัติของฉันแน่ๆ มันอาจจะไปหาเรื่องเธอด้วยนะ”

ความชั่วร้ายปรากฏขึ้นในดวงตาของซ่งซาน ทำไมถังจือซย่าจึงไม่ตายๆ ไปเสียที่ต่างประเทศ เธอจะได้ไม่ต้องคอยหวาดระแวงอยู่อย่างนี้

ที่เธอกำลังเสวยสุขอยู่ตอนนี้ล้วนพึ่งใบบุญของถังจือซย่าทั้งสิ้น แท้ที่จริงแล้วผู้หญิงในคืนนั้นคือถังจือซย่า ดังนั้นชาตินี้ทั้งชาติเธอจะให้สีจิ่วเฉินรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“ชิงชิง ฉันกลัวว่ามันจะกลับมาแก้แค้นฉัน อีกหน่อยเธอต้องคอยอัปเดตเรื่องของมันให้ฉันรู้ด้วยนะ ฉันจะได้เตรียมพร้อมรับมือ” ซ่งซานพูดกับถังชิงชิง 

ถังชิงชิงรับปาก “ได้ ต่อไปพวกเรามาร่วมมือกัน”

หลังจากวางสาย ซ่งซานกัดริมฝีปาก ตอนนี้เธอกลายเป็นผู้หญิงที่ร่ำรวยแล้ว อาหารการกินและเสื้อผ้าที่สวมใส่ล้วนแต่เป็นของที่ดีที่สุด เพื่อเป็นการชดเชยให้เธอ สีจิ่วเฉินประเคนทุกอย่างที่เธอต้องการมากองไว้ตรงหน้า แต่ซ่งซานโลภกว่านั้น เธอไม่หยุดเพียงแค่การชดเชยทางวัตถุ เธอต้องการเป็นภรรยาของสีจิ่วเฉิน

ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมอย่างสีจิ่วเฉิน หากได้เป็นผู้หญิงของเขา เธอจะต้องมีความสุขที่สุดในโลกอย่างแน่นอน

ดังนั้น เธอจะไม่ปล่อยให้ถังจือซย่าเข้ามาทำเสียเรื่องอย่างเด็ดขาด

แม้แต่ถังชิงชิงก็จะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน ไม่อย่างนั้น ถังชิงชิงจะต้องอิจฉาและเปิดโปงเธอ

เธอจะต้องรู้ความเป็นไปทุกอย่างของถังจือซย่า จะให้ดีที่สุด ต้องหาโอกาสทำให้ถังจือซย่าหายไปจากโลกใบนี้เสีย

ห้าโมงตรง ถังจือซย่าไปรับลูกชายที่โรงเรียนอนุบาล เด็กชายตัวน้อยบอกลาคุณครูอย่างมีความสุขและวิ่งตรงมาหาเธอ

“หม่ามี้”

“เรียนหนังสือสนุกมั้ยจ๊ะ”

“สนุกมากเลยฮะ คุณครูก็ชอบผม เพื่อนๆ ก็ชอบผมด้วย” เด็กน้อยรายงานอย่างมีความสุข

“เย็นนี้เรากินหมี่กันดีมั้ยลูก”

“ดีฮะ!”

ถังจือซย่ารู้สึกโชคดีเหลือเกินที่เธอให้กำเนิดเทวดาตัวน้อยคนนี้ ตั้งแต่เล็กจนโตไม่เคยทำให้เธอเป็นกังวลใจ ไม่เลือกกิน นิสัยดี ทั้งยังเป็นเด็กที่มีจิตใจอ่อนโยน

หลังจากเดินซื้อของที่ซูเปอร์มาร์เก็ตก็กลับบ้านทำอาหาร เด็กน้อยนั่งเล่นตัวต่อเลโก้ถังจือซย่าทำอาหารเย็น คอนโดเล็กๆแห่งนี้อบอวลไปด้วยความอบอุ่น

“หม่ามี๊ วันนี้ทำงานราบรื่นไหมฮะ” เด็กน้อยถามด้วยความใส่ใจ

“อื้อ ราบรื่นดีมาก” ถังจือซย่ายิ้ม เธอไม่เคยบ่นเรื่องงานต่อหน้าลูกชาย แม้จะลำบากขนาดไหน รอยยิ้มของลูกชายนั้นหวานเสมอ มันสามารถเยียวยาความทุกข์ทั้งปวงให้มลายไปหมดสิ้น

“เฉินเฉิน อีกสองวันแม่จะพาหนูไปหาคุณตา ดีไหมจ๊ะ” ถังจือซย่าถามถังอวี่เฉินลูกชายของเธอ

“อื้อ เฉินเฉินก็อยากเจอคุณตาฮะ” เด็กน้อยกะพริบตากลมโตของเขาอย่างคาดหวัง

แต่ถังจือซย่ากลับรู้สึกสับสน หลี่เจี๋ยสองแม่ลูกคงไม่ต้อนรับลูกชายของเธอเป็นแน่

เธอจะต้องไม่ให้ถังชิงชิงรู้ว่า ลูกชายของเธอคนนี้เกิดมาจากการถูกพรากพรหมจรรย์ในเหตุการณ์เมื่อห้าปีก่อน เธอจะบอกพ่อของเธอว่าลูกของเธอเกิดมาจากความรักของพ่อแม่

ตกค่ำ ถังจือซย่านอนกอดลูกชายในอ้อมแขน แสงจันทร์จากนอกหน้าต่างส่องเข้ามา แม่ลูกอิงแอบหลับไปพร้อมกัน

ยามเช้า

เมื่อถังจือซย่าส่งลูกชายไปโรงเรียนแล้ว เธอนั่งแท็กซี่ไปที่บริษัท หอรุ่ยเป่าเป็นอาคารขนาดแปดชั้นใจกลางเมือง อาคารหลังนี้ไม่โดดเด่นนักเมื่อเทียบกับตึกระฟ้าบริเวณข้างเคียง

อย่างไรก็ตาม แบรนด์นี้ได้รับความนิยมอย่างมากในประเทศ ยิ่งในเวลานี้ได้ถูก QR ควบรวมกิจการ มูลค่าทางตลาดก็ยิ่งสูงขึ้นเช่นกัน นอกจากนี้ หอรุ่ยเป่ายังได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานแสดงเครื่องประดับระดับประเทศในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้า