รักวุ่นๆ ของนายวายร้าย (ออสติน) นิยาย บท 19

กวินมองตามหลังเดย์อย่างเอาเรื่อง ก่อนที่เขาจะนั่งลงข้างๆ ลูกสาว พลางส่งยิ้มบางๆ ให้กับเธอ

“พ่อมีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ทำไมทำหน้าแบบนั้น มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า หืม” กวินเอ่ยถามใบพลูออกมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางเอามือลูบลงที่ศีรษะของลูกสาวด้วยท่าทีที่อ่อนโยน ก่อนที่เธอจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ เพื่อซบใบหน้าเข้ากับอกแกร่งของบิดาที่แสนอบอุ่น

“คุณพ่อขา ใบพลูขอกอดคุณพ่ออยู่แบบนี้สักพักได้ไหมคะ” หญิงสาวพยายามประคองเสียงให้ไม่สั่นเครือ เมื่อความรู้สึกเจ็บปวดกำลังถาโถมเข้ามาใส่ให้หัวใจดวงน้อยๆ ได้หวั่นไหวไปกับความรู้สึกที่แสนจะชอกช้ำ หลังจากที่ได้รับฟังถ้อยคำเหล่านั้นจากเดย์ เมื่อเขามีมิ้นต์อยู่แล้วทั้งคน ทำไมออสตินจะต้องเข้ามาสานสัมพันธ์กับเธอ หรือสิ่งนี้มันคือแผนการที่เขาต้องการให้เธอเจ็บปวดเจียนตาย เพียงเพราะว่าเป็นเจ้าชีวิต

ออสตินคิดจะทำอะไรกับเธอก็ได้อย่างนั้นเหรอ แม้แต่ย่ำยีกายและใจให้เธอต้องกลายเป็นคนที่ดูไร้ราคา จนตอนนี้หญิงสาวรู้สึกว่าตัวเองไม่มีค่าพอสำหรับใคร เมื่อเธอมีลมหายใจแต่กำลังจะกลายเป็นแค่ตุ๊กตามนุษย์ ที่ต้องเดินตามความต้องการของออสติน

“หนูเป็นอะไรไป ใครทำอะไรลูกสาวพ่อ ออสตินหรือว่าไอ้หน้าหล่อนั่น ไหนเล่าให้พ่อฟังซิ เดี๋ยวพ่อจะจัดการให้ ใครหน้าไหนกล้าทำร้ายดวงใจของพ่อ พ่อไม่อามันไว้แน่” กวินยังคงมิวายที่จะพูดแขวะถึงเดย์ เมื่อเขาเห็นดวงตาของใบพลูไม่สุกสกาวสดใสเหมือนอย่างเคย

“ไม่มีใครทำอะไรใบพลูหรอกค่ะ แค่ใบพลูรู้สึกว่าตัวเอง เป็นลูกที่แย่ แล้วก็แย่มากๆ ด้วย” หญิงสาวพยายามบอกบิดาออกไปเป็นนัย เมื่อเธอได้ทำสิ่งที่ไม่น่าให้อภัย จนรู้สึกผิดอย่างมหันต์

“ใครบอก หนูคือลูกสาวที่พ่อกับแม่ภูมิใจ การเรียนก็ไม่เป็นรองใคร นิสัยอ่อนโยนมองโลกในแง่ดี พ่อไม่ได้ต้องการลูกสาวเก่งที่สุด แค่หนูเป็นคนดี เป็นแบบนี้ในทุกๆ วัน เวลาเห็นลูกมีความสุข พ่อกับแม่ก็พลอยยิ้มได้ ดีใจที่ลูกๆ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้น”

กวินพูดพลางยิ้มออกมา แววตาของเขาดูสุขจนล้น เมื่อความสมบูรณ์แบบของครอบครัวในนิยามของเขาได้เกิดขึ้น ตั้งวันที่ใบบุญเดินเข้ามาในชีวิตของเขาพร้อมกับลูกสาวตัวน้อย ก่อนที่เธอจะให้กำเนิดลูกชายอย่างไบเบิลให้กับเขาอีกคน ท่ามกลางความปลื้มปีติยินดีของท่านประธานกวินชู ที่วันเวลาไม่อาจทำลายความหล่อเหลาบนใบหน้าคมของเขาจางหายไปได้เลยแม้แต่น้อย

“ในชีวิตของคนเรา ถ้าจะต้องติดหนี้ชีวิตใครคนหนึ่ง เราต้องชดใช้เขาไปถึงเมื่อไหร่คะคุณพ่อ ตราบจนสิ้นลมหายใจเลยหรือเปล่าคะ” หญิงสาวเริ่มตั้งคำถามที่ค้างคาใจออกมา หลังจากที่เธอเก็บความรู้สึกหนักอึ้งเอาไว้นานหลายปี เพียงเพราะว่าไม่กล้าเปิดเผยเรื่องราวในวันนั้นให้ใครรับฟัง แม้แต่บิดามารดาของเธอ

“สำหรับพ่อแล้ว หนี้ชีวิตอาจจะดูยิ่งใหญ่ แต่จงจำเอาไว้ว่าเราแค่เป็นหนี้ เขาจะมาเรียกร้องเอาอะไรจากเราราวกับเจ้าชีวิตไม่ได้ เพราะลิมิตของหนี้ชีวิตมันก็ควรจะมีขีดจำกัดเช่นกัน พอๆ กับที่พ่อกับแม่ให้ชีวิตลูก แต่ไม่มีสิทธิ์บงการให้ลูกทำตามในสิ่งที่เราต้องการได้ทุกเรื่อง ยังไงชีวิตนี้เราเท่านั้นที่เป็นผู้ขีดกำหนดโชคชะตา” กวินได้พูดออกมาตามที่เขารู้สึก ระหว่างหนี้ชีวิตกับเจ้าชีวิตนั้น สำหรับเขาแล้วความหมายมันแตกต่างกันมาก

“ขอบคุณมากนะคะคุณพ่อ สำหรับข้อคิดดีๆ ที่ใบพลูไม่ค่อยเข้าใจในความหมายของมันสักเท่าไหร่นัก” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นไป พร้อมกับยกยิ้มน้อยๆ เพื่อทำให้บิดาเบาใจในคำถามของเธอ